هوش مصنوعی: آن ماه زیبای خط‌دار به من گفت که من تو هستم و تو هم من هستی.

هوش مصنوعی: ما مثل دو سر که در یک گریبان هستند، به هم پیوسته‌ایم و جدایی ما مانند دو پیرهنی است که در یک جا قرار دارند.

هوش مصنوعی: به تن خود از میان برو، چون دو تن ما از هم جدا شدند.

هوش مصنوعی: اگر کسی فقیر باشد، باید از او درخواست کند که به ما کمک کند، چون او واقعاً بی‌نیاز است.

هوش مصنوعی: دوست با عاشقان سخن می‌گوید و آنچنان است که گویی کلامش از دل برنمی‌خیزد و خالی از احساس است.

هوش مصنوعی: عاشقان به خاطر معشوق خود هستند، چه از حجاز باشند و چه از یمن.

هوش مصنوعی: این بیت به این معنی است که وقتی قرآن نازل می‌شود، به نظر می‌رسد که آیات آن هم مربوط به مکه است و هم به مدینه. این در واقع به تفاوت موضوعات و مضامین آیات در دو دوره مکی و مدنی اشاره دارد. به عبارتی، هر دو جنبه و مضمون را می‌توان در یک متن واحد دید و این نشان‌دهنده‌ی عمق و تمامیت پیام قرآن است.

هوش مصنوعی: فرزند علی (علیه‌السلام) فرزند پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌واله) است، خواه او از نسل حسین (علیه‌السلام) باشد یا از نسل حسن (علیه‌السلام).

هوش مصنوعی: هرچند که مردم می‌گویند سلمان اهل پارس است و اویس از قبیله قَرَن، اما این اسامی نباید نشان‌دهنده هویت واقعی آن‌ها باشد.

هوش مصنوعی: عاشق دوست را جز خلق نمی‌دانند، و در دریا حرفی در مورد عدنی نزن.

هوش مصنوعی: تن مردگان نه پوشش دارد و نه برهنگی، پس چرا باید به بی‌کفنی آن‌ها اهمیت داد؟

هوش مصنوعی: غزل عشق وقتی سر داده می‌شود که فراتر از حجاب‌های وجودی خود عمل کنی و به عمق احساساتت پی ببری.

هوش مصنوعی: در پایان، نوازندگان دور هم جمع می‌شوند و تو را به خوبی خواهند نواخت، مانند صدای دف که به زیبایی شنیده می‌شود.

هوش مصنوعی: دوست می‌گوید بیا که ما دو نفر هیچ فاصله‌ای از هم نداریم. من و تو یکی هستیم و به هم وابسته‌ایم.

هوش مصنوعی: سیف فرغانی در این محله با سگان همنشین شده و به سر می‌برد که در حقیقت بی‌وطنی را تجربه می‌کند.