هوش مصنوعی: ای جهان، تو زیبا و دل‌انگیز هستی مانند بهشتی که به حوری‌ها زینت داده شده است. در حالی که تمام عالم در سیاهی و تاریکی است، تو در میان آن نور و روشنی می‌بخشی.

هوش مصنوعی: اگر کسی زیبایی چهرهٔ تو را ببیند، به قدری محو آن می‌شود که مانند نرگس، خیرهٔ زیبایی صورت تو خواهد ماند.

هوش مصنوعی: دل اگرچه دوراندیش و بی‌خبر از تو باشد، اما آیا می‌تواند از عشق و یاد تو دور بماند؟

هوش مصنوعی: وقتی زلف‌های آشفته و پریشان تو مانند گل سنبل بر بدن کافور بیفتد، دل هیچ کس دیگر تاب و توان نخواهد داشت و از هم خواهند پاشید.

هوش مصنوعی: نگرانی این است که در زمان تو، نام آن کسی که معروف به نام‌آوری و درخشان است، فراموش شود و دیگر شناخته نشود.

هوش مصنوعی: تا زمانی که نامت را نشنوم، لحظه‌های من خوش نمی‌گذرد؛ حتی اگر در مجلس ما زهره، بهترین ساز را بنوازد.

هوش مصنوعی: من تماشای لب‌های شیرین تو را می‌خواهم که باعث خوشحالی و شوق دیگران شود، مانند اینکه مگس‌ها به عسل زنبور جذب می‌شوند.

هوش مصنوعی: نازنین، در کنار تو سلامت و خوشبختی است، اما من به خاطر دوری از تو بیمار و رنجورم؛ حال من مانند کسی است که به دنبال آرامش از درد و رنج خود است.

هوش مصنوعی: ناگهان سیف فرغانی به خانه‌ات می‌آید و وقتی سگ تو او را می‌بیند، درنگی نخواهد کرد و بدون دستور به او حمله می‌کند.