هوش مصنوعی: ای بلبل عزیزم، به خاطر زیبایی تو، باغی پر از رنگ و گل وجود دارد که هر گلش به شکلی شبیه به چهره توست.

هوش مصنوعی: ای دلبر، اگر فقط برای تماشای ماه و خورشید به دنیا آمده‌ای، بهتر است به درون خودت نگاهی بیندازی، زیرا ممکن است از زیبایی‌های بیرونی عاری شوی.

هوش مصنوعی: عشق تو بدون معنی است، مانند اینکه جان در بدنی خاکی باشد؛ چون شکلی زیبا که فقط به عنوان تزیینی بر روی دیواری نقش بسته است.

هوش مصنوعی: در مسیر عشق تو، قدمی برداشتم و در هر قدمی که برداشتم، خود را در جستجوی تو گم و گیج یافتم.

هوش مصنوعی: تنها من نیستم که گرفتار دام تو شده‌ام، از هر قفسی می‌توان صدای گرفتار شدن را شنید.

هوش مصنوعی: من دور لب تو چرخیدم و از آن جا عسل می‌چینم، در تمام عمرم چنین کار شیرین‌تری نکرده‌ام.

هوش مصنوعی: من به دنبال وصال تو بسیار گشتم و حالا از تو راضی و خشنودم، چه به وسیله پیغامی و چه با کلمات خوش.

هوش مصنوعی: هر جا که از شکر و خوشحالی در شهری خبری باشد، من مانند مگس به سوی آن می‌روم و بی‌درنگ آن را خریداری می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر سیم و زر هم در خاکِ جانان باشد، بهتر است که آن را با خر عوض نکنی و در ازای آن به چیزی جز یک دینار ندهی.

هوش مصنوعی: دوست به خاطر من از دشمن ناراحت شد و بلبل به خاطر دل خود از خار، گل را آزار داد.

هوش مصنوعی: گفتیم بنویسم که ای عزیز دل و دین من، آیا تو آن کسی هستی که من به تو تعلق دارم و تو نیز متعلق به من هستی؟ او پاسخ داد: بله.

هوش مصنوعی: به کسی که نزدیکش هستم و به خاطر او حس خوبی دارم، مانند شمشیری آماده برای جنگ، معذورم اگر بخواهم با او مبارزه کنم.