هوش مصنوعی: من به چشمان مست خود نگاه می‌کنم و می‌بینم که دیگر هیچ نشانه‌ای از هشیاری در این سو وجود ندارد.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم از جامِ وجود تو بنوشم، زیرا من همچون چشم تو مست و شیدا هستم با یک نگاه.

هوش مصنوعی: اگر مانند آب به دور خود بچرخید و در این چرخش به زمین نگاه کنید، در آب و آینه تصویری از خود را مشاهده خواهید کرد که گویی فرد دیگری است.

هوش مصنوعی: وقتی تو را دیدم، به روشنی روز متوجه شدم که مثل خورشید، تو فرزند و نشانه‌ای از پدر و مادری.

هوش مصنوعی: به پیش آن لب‌های رنگین که زیبایی‌اش به یاقوت می‌ماند، عقیق جواهر باارزشی است و لعل هم به خاطر هنرش معروف است.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که نباید فکر کنی که کسی که تو را دیده، به سادگی از کنار تو و زندگی‌ات می‌گذرد. او مانند خودت، عمرش را صرف تلاش برای درک و ارتباط با تو خواهد کرد.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق، ای دوست، جرأت پیدا کرده‌ام که بدانم دیگران به من حسادت می‌کنند.

هوش مصنوعی: مثل مگس که دور شکر می‌چرخد، من هم در اطراف شکر می‌چرخم، اما چه فایده‌ای دارد؟ چون به آن چیزی که می‌خواهم دسترسی ندارم.

هوش مصنوعی: از روزهایی که برای ما با سختی و زحمت می‌گذرد، تو چرا نگران هستی؟ در شب زیبایی‌های تو، چون قمر، شخصیت تو کم‌نور می‌شود.

هوش مصنوعی: تو به قدری در ناز و نعمت پرورش یافته‌ای که نمی‌دانی دل من چقدر به خاطر تو می‌تپد و بی‌تابی می‌کند.

هوش مصنوعی: کلاه زیبا و باارزشی که بر سر خوبان قرار دارد، مانند تاجی بر سر است. تو اما، با این که در میان این زیبایی‌ها قرار داری، کمربندت را به موهایت بسته‌ای و این نشان‌دهنده ارزش و کیفیت توست.

هوش مصنوعی: به خاطر صداقت و راستگویی‌ام، بارها به این دیوار نزدیک شدم و امید داشتم که روزی در آن به روی من باز شود.

هوش مصنوعی: از هرچه در این دنیا دارم، بیشتر از این چیزی برای هدیه دادن به تو ندارم؛ فقط جان بی‌روح خود و چند شعر تازه دارم.

هوش مصنوعی: طاوس زیبا و جلوه‌گر خجالت‌زده است که چگونه می‌تواند عیب پای سیاه خود را پنهان کند.

هوش مصنوعی: کلاه‌دار به شدت آرزومند است که سیف فرغانی، که تاج وصل تو را دارد، به سر او باشد و به همین خاطر به شدت خواهان آن است.