هوش مصنوعی: تو می‌روی و من باز هم تصویر تو را در چشمانم دارم؛ چشمانم هرگز خسته نمی‌شوند از دیدن تو.

هوش مصنوعی: از نوری که در مجالس تو می‌درخشید، به جای سرمه، دوده‌ای در دیده‌ام مالیدیم.

هوش مصنوعی: چون روحی پنهان از دید مردم، تو نیز برای آنهایی که نمی‌توانند زیبایی تو را ببینند، دور از دسترس هستی.

هوش مصنوعی: اگر تو بیایی، برای ما آنقدر ارزشمند هستی که هر چه از نعمت و محبت تو به ما برسد، بر چشمانمان گذاشته و با افتخار تحمل می‌کنیم.

هوش مصنوعی: درون خانه چنین جایی وجود ندارد که تو نازنین قدم بگذاری، مگر آنکه دیده شده باشد.

هوش مصنوعی: ماه که در شب به پنجره تو نگاه می‌کند، مانند آفتابی است که از لابه‌لای در به تو می‌نگرد.

هوش مصنوعی: هر چند بار که به تو نگاه کنم، از این همه زیبایی نمی‌توانم جز کمر تو را ببینم.

هوش مصنوعی: عاشقان پیوسته در درگاه تو حضور دارند و به خاطر عشقشان، جز اشک‌های سوزان جگرشان، هیچ تر و تازه‌ای در چشمانشان نمی‌بینند.

هوش مصنوعی: در محل زندگی تو، افرادی دل روشن و آگاه هستند که هر صبح با نور زیبایی تو، دیدگانشان روشن می‌شود.

هوش مصنوعی: دهان پسته، مانند تو، در چشم کسی دیده نشده و هرچند که مانند بادام در نظر دیگران زیبا به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: هیچگاه از خود بزرگ‌نمایی نکن، زیرا اعتبار و ارزش در راه عشق تنها به محبوب و معشوق وابسته است.