هوش مصنوعی: هیچ کس نمی‌تواند زنده و جوانمرد باشد اگر از شادی و شور درویشان بی‌بهره باشد. کسی که حال و هوای آنها را در دل نداشته باشد، در واقع زندگی واقعی ندارد.

هوش مصنوعی: انسان اگر مانند گل زیبا و رنگارنگ باشد، اما از دل و باطن خالی باشد، فایده‌اش چه خواهد بود، چون بویی مانند بوی درویشان ندارد.

هوش مصنوعی: بسیاری از درویشان با روح زنده و پرانرژی وجود دارند که در دنیای پست و بی‌ارزش، زندگی می‌کنند و در شرایط سخت و تنگنا به سر می‌برند، اما هیچ گاه از خاکی که بر آن می‌خوابند، غبار بر تنشان نمی‌نشاند.

هوش مصنوعی: مردم دنیا مانند شترمرغ‌ها هستند و درویش مانند بلبل قدسی است که هیچ نسبتی با شترمرغ‌ها ندارد.

هوش مصنوعی: هر کسی که به دلیل فقر نتوانسته برای خود زندگی شیرینی بسازد، در واقع جز زهر در لقمه‌اش چیزی نمی‌یابد و جز خون در دلش چیزی نمی‌بیند.

هوش مصنوعی: دنیا مانند یک سفره است که سیاه‌شکل و پر از ناپسند است. بر این سفره نباید بروی، زیرا در آن خبری از نمک در غذا و چاشنی در نان نیست.

هوش مصنوعی: هر کسی که نمی‌داند فقر چه حالتی دارد، نمی‌تواند بگوید که در عشق خوشبختی وجود دارد و هر کسی که در عشق تلاش نکند، خوشبختی را نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: پادشاهان چه هدفی دارند در حکومت بر مردان درویش، در حالی که با تمام شمشیرزنان، آنهایی که به جنگ و خونریزی می‌پردازند، نمی‌توانند بر این سرزمین سلطنت کنند.

هوش مصنوعی: هر کسی که به خاطر عشق معشوقش دلی بیمار دارد، مانند عیسی (ع) که روح را به مرده می‌بخشد، نمی‌تواند دوباره جان بگیرد. یعنی عشق تنها یک درد است و نمی‌تواند زندگی واقعی را به کسی بدهد.

هوش مصنوعی: صبر کن تا فردا ببینی آقایی که در روز قیامت در حال بی‌حرکتی و سردرگمی مانند الاغی در گل فرو رفته است، زیرا او هیچ گونه قدرت یا توانایی برای رقابت در این میدان ندارد.

هوش مصنوعی: توان عشق بدون کمال ممکن نیست، زیرا گوینده‌اش فقط بی‌خود و بی‌حال است، مانند شیطانی که نمی‌تواند انسان باشد.

هوش مصنوعی: بسیاری هستند که در زمان زندگی خود را مهم و ارزشمند نمی‌دانند، اما پس از مرگ شان، وضعیتشان به گونه‌ای می‌شود که حتی به اندازه یک سگ هم ارزش ندارند، زیرا در زندگی‌شان به انسانیت و ارزش‌های واقعی نمی‌پرداختند.

هوش مصنوعی: شاعر به این نکته اشاره می‌کند که هر مادر یا پرورش‌دهنده‌ای نمی‌تواند به خوبی احساسات و نیازهای فرزندانش را درک کند. او با بیان این که شیر در پستان هر مادری نیست، به نوعی از طبع و ویژگی‌های خاص اشاره دارد که در برخی افراد وجود دارد و باعث می‌شود که آن‌ها نتوانند به خوبی از عهده‌ی پرورش و مراقبت برآیند. در واقع، همه افراد قابلیت پرورش و حمایت از دیگران را ندارند.