هوش مصنوعی: دیشب، وقتی که موی شب را از چهره روز برمی‌داشت، مانند یک معشوقه نورافشان در دنیا بود.

هوش مصنوعی: من مانند پرندهٔ افسانه‌ای، از دیده‌ها پنهانم و از مردم دوری می‌کنم و از سخنان بی‌محتوا فاصله گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: گاهی در از دست دادن و نابودی، به دنبال استمرار و پایندگی بودم و برای درمان دردهایم به همین دلیل راه حل را جستم.

هوش مصنوعی: گاهی سر به بی‌وجودی گذاشته‌ام و در مسیر نیستی قدم برداشته‌ام.

هوش مصنوعی: ناگهان خضر پیامبر، ولی خدا، به کمکم آمد و مرا در دستان خود گرفت.

هوش مصنوعی: بگو ای پرنده خوش صدای باغ، سخنان زیبا و شیرینی را بیان کن.

هوش مصنوعی: تا کی باید در این وضعیت ناتوانی و سردرگمی بمانم در این مکانی تاریک و محدود؟

هوش مصنوعی: وقتی که آفتاب تابید و چهره‌ات روشن شد، برخیز و به دنبال آب حیات بگرد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که از این تاریکی نجات یابی، در جهان زندگی و بقا وجود خواهد داشت.

هوش مصنوعی: در دنیایی که محدودیت‌ها و سختی‌های زیادی وجود دارد، چرا باید منتظر بمانیم؟ این همه ناراحتی و افسوس برای چیست؟

هوش مصنوعی: من هرگز فرزندم را گم نمی‌کنم، مانند یعقوب، چرا که ارتباط و پیوند خوشحالی‌ام با او قطع نمی‌شود.

هوش مصنوعی: خضر به من گفت که من به خاطر نگرانی تو به اینجا آمده‌ام، ای کسی که در مشکلات مانده‌ای.

هوش مصنوعی: به خاطر غم و اندوه، جایی برای تو وجود ندارد؛ بگو که عشق، همه چیز را برای تو می‌جوید و فراهم می‌آورد.

هوش مصنوعی: بیدار شو و از این خانه بیرون بیا، لباست را از این سرزمین دور کن.

هوش مصنوعی: در این منطقه ویران، دل اهل آنجا هرگز آرام نخواهد بود.