هوش مصنوعی: زمانه‌ی حسود مرا در شرایط سختی قرار داد، حالا این رکوع که به خاطر خدا کردم، چه فایده‌ای دارد؟

هوش مصنوعی: تا وقتی که جوان بودم، زندگی برایم پر از فرصت و روزهای خوب بود.

هوش مصنوعی: در نهایت، آب من باعث می‌شود که زمین خشک از سرما به آرامش برسد و باد مرطوب را از خود دور کند.

هوش مصنوعی: زمانی که مردی به پیری می‌رسد، ناتوان می‌شود. جوانی و قدرت او به تدریج کاهش می‌یابد و این ناتوانی او را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: زندگی به من حسادت می‌کند و من با وجود دل شاد و روح ناراحت، بی‌پروا به جلو می‌روم.

هوش مصنوعی: کمان را به سمت من کشید و تیر را آماده کرد، صورتم مانند قیر سیاه و موهایم مانند شیر روشن شد.

هوش مصنوعی: برای من، به خاطر نگهداری پشت نامه، نوشته‌ای عامیانه آماده کرده است.

هوش مصنوعی: از روی غم، پایم روی پایم قرار گرفت، بنابراین به طور بی‌اختیار دستم را بر روی دست می‌زنم.

هوش مصنوعی: زمانی که جوانی و شادابی وجود ندارد، تفاوتی نمی‌کند که در چه وضعیتی هستیم؛ چه جوانی و چه پیری، هر دو به یک نتیجه مشابه می‌رسند.

هوش مصنوعی: دو نفر با هم گفت و گو کردند که باید زیر خاک استراحت کرد و دیگر از زندگی بالاتر نمی‌روند.

هوش مصنوعی: بنابراین با وجود هر دو چشمانم، جوهر عمر من به انتخاب من محدود شده است.

هوش مصنوعی: دنیا به من خوشی و لذت‌های نادرستی می‌دهد و دائماً از من چیزهایی را می‌گیرد که به واقعیت مربوط نیستند.

هوش مصنوعی: در این مکان پر از شوخی و آرزوهای بیهوده، دم‌نفس‌هایی در تنگنا قرار دارند و در تنگی و فشار زندگی گرفتار شده‌اند.

هوش مصنوعی: مرد با چهره و ظاهر زیبا باید از ویژگی‌های خوب دوستانش لذت ببرد و از صفات منفی و بد دشمنانش بپرهیزد.

هوش مصنوعی: ای دوست، با محبت به من نگاه کن و به سوی آن مرگ سرخ و چهره زرد دقت کن.

هوش مصنوعی: تا بدانی که قبل از این روزها، در دنیای فخر و باغ شادی، چه حال و روزی داشته‌ایم.