هوش مصنوعی: وقتی ماه در آسمان شب ظاهر شد، پیرمردی گفت صبح بخیر و نعمت‌های خدا را یادآوری کرد.

هوش مصنوعی: بدن و جسمی که ثابت و ساکن است، به مانند ارکانی می‌ماند که با دقت و تیزبینی به محیط اطراف نگاه می‌کند و بر اساس آگاهی و دانش مسیر خود را مشخص می‌سازد.

هوش مصنوعی: صورتش مانند خورشید می‌درخشد و پوشش او مانند آسمان آبی رنگ است.

هوش مصنوعی: به طور ناگهانی تو گفتی که از حوض نیلوفر، نوری همیشه‌تابان می‌آید.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است که پرورش‌دهنده‌ی وجود من ناگهان بر روی گل بنفشه، گل سمن بگذارد؟

هوش مصنوعی: چشمم وقتی از احساسات و حال و روز من پر شد، مانند درزی که جانم را از خود به درون می‌کشد، به تنگی رسید.

هوش مصنوعی: وقتی او سخن شیرینی آغاز کرد، مقام و موقعیتش را کنار گذاشت.

هوش مصنوعی: ای پسر، آیا می‌دانی که حالا در چه وضعیتی به سر می‌برم؟ من در قید و بند نفس خود گرفتار شده‌ام.

هوش مصنوعی: ای که در چاه غرور گرفتار شده‌ای، بر تو است که زندگی و نفس را برای خودت محترم بشماری، امیر.

هوش مصنوعی: بیدار شو که این جهان مادی محل زندگی تو نیست؛ این آرزوهای دنیوی جای تو را ندارد.

هوش مصنوعی: چه کار بیهوده‌ای است که بخواهی در این رباط باستانی، که صد هزار سال قدمت دارد، فضای شادابی را برپا کنی.

هوش مصنوعی: اگر نمی‌خواهی در جاودانگی بمانی، باید از لباس بشری خود دست بکشی.

هوش مصنوعی: خودت را از این زندان آزاد کن و نشان بده که می‌توانی از رهبری و مسئولیت‌ها فارغ شوی.

هوش مصنوعی: در زندگی ساده و بی‌دردسر در این دنیا بمان، زیرا زندگی در آسمان‌ها و زندگی‌های دیگر چیزی جز خیال و توهم نیست.