هوش مصنوعی: وقتی که زمین به خاطر منفعت خود، پنهان می‌شود، آتش آسمان به خاطر دود زمین خاموش می‌شود.

هوش مصنوعی: زندگی همچون خانه‌ای است که دیوارهایش سیاه از دوده و غبار است و دائماً در حال تغییر و آشفتگی به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: رنج‌ها و ظلم‌هایی که در زندگی دیده‌ام، در ذهنم باقی‌مانده و در سرنوشت زمان استوار و محکم شده‌اند.

هوش مصنوعی: در حضور دیوان درونی، در زمان زشت و ناپسند زنگیان، بر روی انگشت خود ضربه می‌زنم.

هوش مصنوعی: هامون به گرد و غبار و دود آغشته شده و دنیا به حالتی در آمده که مانند یک غلام اسیر و وابسته به چیزی درخشنده و زیباست.

هوش مصنوعی: در شب که مانند دریا تاریک و سیاه است، من همچون گوهری درون صدف آرام گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: در کناری از اهریمن، کسی خوابیده که بوی خوش مشکی از پیراهنش به مشام می‌رسد.

هوش مصنوعی: در این بیت، اشاره به رنگ سیاه زنگی‌ها یا زنگیانی دارد که با قیر، یعنی ماده‌ای تیره و سیاه، رنگ‌آمیزی شده‌اند. این به نوعی به وجود رنگ‌های تیره و ظاهری خاص اشاره می‌کند که ممکن است با ابزار و هنر خاصی به دست آمده باشد. در واقع، تصویر سازی از کار هنری یا خلق یک اثر با استفاده از مواد تیره و خاص است.

هوش مصنوعی: شیطان از نژاد و ویژگی‌های بد خود، ظاهر فریبنده‌ای ساخته که در همه جهات چهارتا را به صورت یکسان به نمایش می‌گذارد و خود را به مردم نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: از دهان دیو دودی به بیرون می‌آمد و بر روی پوست نوبی‌ها اثر می‌گذاشت.

هوش مصنوعی: انسانیت و ارزش‌های درونی افراد با نفس‌هایشان فراموش شده و در وسط مسیر زندگی، راهی برای یافتن خود و حقیقت گم شده است.

هوش مصنوعی: شاید تو گفتی که از کیسه‌ای سیاه، خاکستر یا گردی به چاه ریخته شده است.

هوش مصنوعی: نور در مقیاس بسیار کمی وجود دارد که باعث شده تاریکی در تمامی جهات به یک شکل ظهور کند.

هوش مصنوعی: زمانی که سایهٔ آفتاب ناپدید می‌شود، در تاریکی و بی‌نوری مانند تیر قیروان (یک نوع تیرک) در قیر (ماده‌ای چسبنده و سیاه) گرفتار می‌شود. این تصویر نشان‌دهندهٔ حس تنهایی و افسردگی در زمان فقدان نور و روشنی است.

هوش مصنوعی: وقتی که خورشید در زیر خاک پنهان شد، نسترن نیز از حوض نیلوفر محبوس گشت.

هوش مصنوعی: چشم نرگس به باغ‌ها باز است و به تماشای زیبایی‌ها می‌نگرد، اما او از دنیای اطراف و تغییرات آن بی‌خبر و جداست.

هوش مصنوعی: سیاره زحل در اوج خود نمایان شد، گویی که روکش نقره‌ای دارد.

هوش مصنوعی: ستاره‌ها از آسمان پنهان شده‌اند و روی خود را به هیچ‌کس نشان نمی‌دهند.

هوش مصنوعی: شکل سیاره مریخ مانند تیغی است که گاهی در آسمان پیدا و گاهی در ابرها پنهان می‌شود.

هوش مصنوعی: خورشید چهره‌اش را در پرده‌ای پنهان کرده و از تیرگی نقابی به چهره زده است.

هوش مصنوعی: زهره (سیاره) در حالتی نامشخص و پایین قرار گرفته و از نور خود جدا شده است.

هوش مصنوعی: با عطارد دیگر هیچ نیرویی نمانده است، مانند دویدن خالص خود.

هوش مصنوعی: شاهزاده شرقی در اتاق خواب زیبایی به خواب رفته است و زیر پایش فرشی به رنگ آبی دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: چرخ آسمان مانند دایره‌ای زیباست و ستاره‌ها بر آن می‌درخشند مثل طلا و دست‌های نیلگون artisan.

هوش مصنوعی: در آسمان، تصویری زیبا از پرنده‌ای در حال پرواز و حرکت شتابان در میدان دیده می‌شود، درست مانند دم عقرب که به طور هشیار و تند در اطراف می‌چرخد و به سوی هدف حمله می‌کند.

هوش مصنوعی: هاله‌ای از زیبایی و درخشندگی در اطراف ماه دیده می‌شود که شبیه به یک حلقه طلایی است.

هوش مصنوعی: چشم ستاره سهیل در آسمان مانند مردی است که در میان سیل و آشوب مانده و به ثریا (ستاره‌ای در آسمان) خیره شده است.

هوش مصنوعی: محور در وسط چرخ همیشه ثابت و محکم است، مانند پیرمردی که به آرامی و با وقار حرکت می‌کند.

هوش مصنوعی: صدای نالهٔ زن بیوه و فریاد یتیم، دل طبیعت را به شدت تقسیم کرده و تحت تأثیر قرار داده است.

هوش مصنوعی: به خاطر بخشی کردن و گره زدن نتیجه زیبا و دلپذیر، مانند هلیله‌ای زرد و درخشان به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: ستاره‌ها در کهکشان به گونه‌ای هستند مانند دانه‌های ریز صدف که بر روی آب جاری دیده می‌شوند.

هوش مصنوعی: شکل مجرای آب نمایان شده است، مانند داستان موسی که دریای سرخ را شکافت و عصایش را بر زمین زد.

هوش مصنوعی: شکل پروین مانند هفت دانه یشم است که درون یک جام شراب به چشم می‌خورد.

هوش مصنوعی: شخصی مانند من که ظاهری ضعیف دارم، گاهی در برابر چشم‌ها قرار می‌گیرد و گاهی هم ناپیداست.

هوش مصنوعی: حرکت ستاره‌ها از پشت آسمان، گروهی از رومیان را به دور مردی سیاه پوست می‌چرخاند.

هوش مصنوعی: ستاره‌ای که از لابه‌لای کهکشان‌ها می‌درخشد، همانند اشک و چشم کسی که نمی‌بیند، نمایان است.

هوش مصنوعی: چرخ را مانند شکوفه‌ای در باغ ساخته‌اند و جهان را به طور گردان و درخشان از شش سطح روشن کرده‌اند.

هوش مصنوعی: مانند گوهری درون جعبه‌ای ایستا و ساکن، به حالتی مشابه با سیارات و دوازده برج آسمان، باقی مانده‌ام.

هوش مصنوعی: ستاره‌ها و آسمان به خاطر کینه‌ای که در دل دارم، به حالتی شبیه به اشک و سینهٔ من در آمده‌اند.

هوش مصنوعی: صبح سرد و زشت زنگی، با دمیدن آتش و انگشتان خود، دنیای اطراف را تغییر می‌دهد.

هوش مصنوعی: صبح هنگام، گروهی در حال آواز خواندن بودند و با هر دم و بازدمی، جان خود را از دل برمی‌آوردند و می‌گفتند که «ای شب، چقدر زود پایان یافتی».

هوش مصنوعی: هنگامی که خورشید مانند نقابی طلایی از سمت شرق درآید و آسمان را روشن کند، به نظر می‌رسد که زیبایی و درخشش خاصی در آسمان شکل می‌گیرد.

هوش مصنوعی: چون من رنگ پریده شدم، جهان هم به سرخی علم درخشید و بیرون رفت.

هوش مصنوعی: جهان به خاطر دل آگاه و دانا تازه و شاداب شده است، مثل اینکه شب به خاطر ترس از طلوع صبحی که معلوم نیست کی فرا می‌رسد، تغییر کرده است.

هوش مصنوعی: ستاره‌ها از ترس صبح ناپدید شدند و زنگی از رومیان دوری گزید.

هوش مصنوعی: صبح که فرا می‌رسد، نور خوشایندی پخش می‌شود و این نور، روح را شاداب می‌کند و زندگی تازه‌ای به وجود می‌آورد.

هوش مصنوعی: در صبح زود، ناگهان معشوق من از در خانه‌ام ظاهر شد.

هوش مصنوعی: دلبری که دلم را تسخیر کرده است، وقتی به کافور عطر می‌زند، جذاب‌تر و دل‌ربا‌تر می‌شود.