هوش مصنوعی: این همه دانش و علم به بدن محدود است، در حالی که دانایی واقعی، آگاهی و شناخت راه درست و حقیقت دیگری است.

هوش مصنوعی: دانش حقیقی و ارزشمند، دانشى است که ما را به درستی و راستی هدایت کند و درک صحیحی از حقایق به ما بدهد.

هوش مصنوعی: به سمت کسی برو که هم عقل دارد و هم دین، زیرا او در خوراک و سخنانش کیفیت خوبی دارد.

هوش مصنوعی: این سؤال به دنبال درک راه و نشانه‌های آن است و از کلیم و خلیل، که شخصیت‌های مهمی در تاریخ و دین هستند، پرسش می‌کند. به نوعی، شاعر در پی یافتن پاسخ‌هایی در مورد مسیر زندگی و معانی آن است.

هوش مصنوعی: اگر از من بپرسی، ای برادر، با کمال honesty و صراحت پاسخ می‌دهم، نه به صورت غیر واضح و مبهم.

هوش مصنوعی: چه چیز سبب شده است که این راه را انتخاب کنی؟ غافل از اینکه حق را با دیدن و درک کردن، از باطل جدا می‌کنی.

هوش مصنوعی: در اینجا به تأثیر و لزوم تلاش در دنیا اشاره شده است. باید با عزمی راسخ و قوی، به پیشرفت و بهبود اوضاع فکر کرد و با اراده‌ای مستحکم، بر موانع و مشکلات غلبه کرد.

هوش مصنوعی: افراد باید از جایگاه و اعتبار خود دست بردارند و با خضوع و تواضع در خدمت محبوبشان قرار بگیرند.

هوش مصنوعی: پاکسازی نفس از بدی‌ها و تقویت روح با خرد.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که فردی از جایی که صحبت و تبادل نظر وجود دارد، به یک مکان ساکت و بی‌تحرک منتقل می‌شود، جایی که دیگران آرام و خاموش هستند و هیچ گفت‌وگویی در آنجا انجام نمی‌شود. این نقل‌مکان ممکن است نشان‌دهنده‌ انتخاب یک وضعیت بی‌جنبش و سکوت به جای مشارکت در گفت‌وگو و تبادل نظر باشد.

هوش مصنوعی: این جمله به انتقال و تغییر از یک حالت به حالت دیگر اشاره دارد. ابتدا از عمل و کردار خداوند به ویژگی‌ها و صفات او می‌رود، و سپس از آن خصوصیات به جایگاه و مقام شناخت و آگاهی از او منتقل می‌شود. به عبارتی، در ابتدا به درک عملی خداوند پرداخته می‌شود و سپس به درک عمیق‌تری از ویژگی‌ها و مقام الهی دست می‌یابد.

هوش مصنوعی: سپس با شناخت و درک عمیق به دنیای پنهان و اسرار آمیز، انسان به درگاه طلب و نیاز می‌رسد.

هوش مصنوعی: بعد از او، حق به اندازه‌ای که نیازش لازم است، درخواست خواهد کرد و زمانی که نیازی برایش باقی نماند، حق باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: زمانی که نفس تو در وجودت جاری می‌شود و دل به آرامی دگرگون می‌شود، کار خود را به تدریج آماده می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی که با نیاز به سوی معشوق بروی، قلبت با نفس‌های دلنشینش شکوفا و متحول می‌شود.

هوش مصنوعی: در مسیر آزمایش و امتحان، تمام دارایی‌ها و آسایشش را رها می‌کند و خود را در معرض خطر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: درون تو به خاطر تمام کارهایی که کرده‌ای، دل دچار تردید و شرمندگی می‌شود.

هوش مصنوعی: زبان و سخنی که به حقیقت مطلق اشاره می‌کند، همچون لحالی است که با جملاتش به حقایق عمیق دسترسی دارد.

هوش مصنوعی: راز خود را که فاش کردم، به گونه‌ای باطل شد که باعث مرگ من شد.

هوش مصنوعی: وقتی روز به پایان می‌رسد و شب فرامی‌رسد، رازهای آن روز نمایان می‌شود و سخنان او، کلام خدا را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: ناگهان راز او بدون اجازه در میان جمعیت عادی فاش شد.

هوش مصنوعی: چهره او موجب بهره‌مندی و خوشحالی است و ویژگی‌های درونی‌اش به معشوق مربوط می‌شود.

هوش مصنوعی: این بیت اشاره به این دارد که بایزید، یکی از صوفیان بزرگ، در برابر بی‌معرفتی و نادانی صحبت نمی‌کند. او به جای گفتن کلماتی بی‌فایده، تنها به ستایش و تمجید از الوهیت می‌پردازد. در واقع، او از سخنانی که ارزش واقعی ندارند، پرهیز می‌کند و به نکته‌های عمیق‌تر و معنوی‌تر توجه دارد.

هوش مصنوعی: وقتی که روح انسان از صدا و ناله‌های دل خالی شود، غم‌های پنهان او بالا می‌آید و آشکار می‌شود.

هوش مصنوعی: کسی که با حال خوب صحبت کرد، به درستی گفت: «ای پسر، خودش را کنترل کن و بیا!»

هوش مصنوعی: برای رسیدن به دوست، راه درازی در پیش است. پس باید humble باشی و با افتادگی به مسیر خود ادامه دهی.

هوش مصنوعی: تا زمانی که به تماشای نشانه‌های الهی و عوالم بالاتر بپردازی و زیبایی‌های آن را مشاهده کنی.

هوش مصنوعی: کیست که ما از یکدیگر جدا شده‌ایم؟ من و تو رفته‌ایم و فقط خداوند باقی مانده است.

هوش مصنوعی: دل به درگاه خداوند پناه آورده و می‌گوید: من اینجا هستم، تو هم وارد شو.

هوش مصنوعی: زمانی که روح و دل به مقام و مرتبهٔ بالای یکتایی و خلوص فکر و اندیشه وارد می‌شوند، از دنیای مادی و تجرید جدا می‌گردند.

هوش مصنوعی: روح با حوریان بهشتی هم‌نشینی می‌کند، ولی دل تنها به خاطر دیدار دوست خود را به زینت می‌آراید.

هوش مصنوعی: ای کسی که به زیبایی و لطافت گل رز مانند هستی، تا چه زمانی از عشق و زیبایی گل رز شگفت‌زده و سرمست خواهی بود؟

هوش مصنوعی: چه فایده‌ای دارد که در مورد مستی‌ات دروغ بگویی، وقتی که دیگران می‌دانند تو تنها دوغ نوشیده‌ای؟

هوش مصنوعی: اگر تو چیزی می‌خوری، سر و صدا نکن و رازی را که داری حفظ کن.

هوش مصنوعی: شاید به دنبال چیزی باشی که مانند جان تو ارزشمند است، پس آن را با ایمان و اعتقاد کامل در درون خود بپذیر و نوش جان کن.

هوش مصنوعی: اگر تو مزه‌ای را نچشیده باشی، هرگز نمی‌توانی آن را بشناسی.

هوش مصنوعی: من به تو یاد میدهم که چگونه شراب را بنوشی، در حالی که در حالتی خراب و به هم ریخته هستی.

هوش مصنوعی: به دنبال جایی باش که در آن‌جا طعم زندگی را چشیده‌ای و از جایگاه وجودت فراتر برو.

هوش مصنوعی: تا زمانی که چیزی نخورده‌ای، هیچ چیز را حلال ندانی، اما زمانی که تجربه‌اش کردی، دیگر نمی‌توانی آن را نادیده بگیری.

هوش مصنوعی: وقتی که با مشکلات و سختی‌ها روبرو می‌شوی و آن‌ها را تحمل می‌کنی، می‌گویم کارت عالی است و واقعاً مردانگی را نشان می‌دهی.

هوش مصنوعی: اگر به مقام و جایگاهی برسی که شایسته‌اش نیستی، در آینده به جایی می‌رسی که دیگر به تو تعلق ندارد.

هوش مصنوعی: قبل از این جمعیت بی‌عقل، همه کسانی که فقط به خوش‌گذرانی و نوشیدن مشغولند، به مانند مرده‌هایی هستند که در زندگی واقعی چیزی ندارند.

هوش مصنوعی: نوشیدن می، عقل و جان انسان را در می‌نوردد و گل سرخی که به دست می‌آورند، به سراغ دیگران نیز می‌رود.

هوش مصنوعی: در این جمع از جوانمردان، اگر کسی با نیت بد و کینه به میان بیاید، به مانند نامردان رفتار خواهد کرد.

هوش مصنوعی: اگر تو بگویی که راستگویی، در حالی که راست نمی‌گویی، در واقع نفاق ورزیده‌ای.

هوش مصنوعی: نیستانی که در آن زندگی به جریان است، اکنون دیگر به آن پایایی و زنده‌دلی نیست و به نوعی محدود شده است.

هوش مصنوعی: از آغاز، عشق و اراده و قدرت، مثل مورهایی که در تلاش و کوشش هستند، به میدان آمده‌اند و برای دست‌یابی به هدف‌های خود عزم و اراده‌ای محکم دارند.

هوش مصنوعی: تلاش کن تا وقتی که به مرگ نزدیک می‌شوی، بوی جانت به کوی محبوب برسد.

هوش مصنوعی: آن کسی که جایی برای استراحت ندارد، اما کسی هست که به او کمک می‌کند، و آن کسی که توان حرکت ندارد، در مشکل و دردسر است.

هوش مصنوعی: اگر از این دنیای پرازدحام و شلوغ بگذری، باید به درگاه کسی بروی که بوی خوبی دارد، وگرنه هیچ ارزشی نخواهی داشت.

هوش مصنوعی: آن کسانی که خود را بنده خدا می‌دانند، تنها به مقام خدایی او راضی شده‌اند.

هوش مصنوعی: همواره کمرِ بندگی او به دورش بسته است، مثل یک خدمتکار که همیشه در حضور ودربان است.