هوش مصنوعی: ای دل، اگر می‌خواهی جانت در جان خداوند قرار گیرد، نباید به ظاهر انسان‌های کافر نگاه کنی و باید بر ایمان خود تکیه کنی.

هوش مصنوعی: اگر زیبایی و جذابیت هنوز نشانه‌ای از این مردان دارد، پس هرگز به این مکان نزدیک نشو و در این میدان به کار مشورت نپرداز.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی در ویژگی‌ها و صفات خود باقی بمانی، نباید دست از تلاش برداری. و اگر می‌خواهی از سقوط جلوگیری کنی، نباید بی‌هدف و بی‌دقت حرکت کنی.

هوش مصنوعی: با یک حرکت سریع و بی‌درنگ در میدان بازی، به دوست خود که در کنار توست، توجه کن. او را همان‌طور که در افکار و احساساتت از او یاد می‌کنی، در هر لحظه به خاطر داشته باش و بین این دو جنبه، یعنی گفتن و عمل کردن، تناقض ایجاد نکن.

هوش مصنوعی: برای کسب شهرت و آوازه، مانند لب‌های خاموش او، تلاش کن تا حقیقت را به دست آوری و آنچه را که هست، پنهان نکن.

هوش مصنوعی: به زیبایی و چهره معشوق دست نزن و از خیال چشم او جز نرگس و گل نچین.

هوش مصنوعی: اگر جهان به وسعت دریا شود و عشق او در کنارت باشد، دیگر نیازی به زحمت کشتی نیست و نیازی به یادآوری کشتیبان نخواهی داشت.

هوش مصنوعی: اگر محبوب با تو از احساسات خود صحبت کند، به‌طور شجاعانه رفتار کن و به خاطر این نعمت، جان خود را فدای شکرگزاری مکن.

هوش مصنوعی: آتش عشق او هر لحظه زندگی جدیدی به تو می‌دهد؛ پس دربارهٔ چشمهٔ حیات که اظهار نظر کن، با این آتش داغ خودت را نسوزان.

هوش مصنوعی: اگرچه تو به عنوان یک درمانگر زیبا می‌توانی دردها و خستگی‌ها را تسکین دهی، اما بهتر است خسته را تسلی ندهی و درد را درمان نکنی.

هوش مصنوعی: در دنیای عاشقی، قواعد و رسوم خاصی وجود ندارد. اگر به دنبال پذیرش و تایید هستی، بهتر است در اینجا جایی نگیری که برایت امن و مطمئن نیست.

هوش مصنوعی: نزدیک تو مهمان بزرگی از دور آمده است، او را در زندان خویش نگه‌مدار.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به ما یادآوری می‌کند که به ظواهر دنیوی و زرق و برق‌های فریبنده توجه نکنیم. او با اشاره به اینکه تن ما نباید به زیورهای درخشان و بی‌ارزش تزئین شود، تأکید می‌کند که ارزش اصلی در دل و روح ماست. در نهایت، این سخن به ما می‌آموزد که به جای پرداختن به زیبایی‌های گذرا و بی‌فایده، باید بر روی حقیقت و خوشحالی درونی خود تمرکز کنیم.

هوش مصنوعی: در حفظ و نگهداری زندگی، جز در خرد و هوش خود سرکش نباش. در مکان‌های نابودکننده و بی‌حساب، جز عشق را به عنوان راهنما انتخاب نکن.

هوش مصنوعی: هر چه او می‌گوید را بگو، حتی اگر دروغ باشد، و هر چه او نمی‌گوید را انجام نده، حتی اگر کار نیک و مهمی باشد.

هوش مصنوعی: علم عشق را باید از صدر دین آموخت، سپس به هیچ‌کس جز دانا تکیه نکن و در برابر نادان سخن نگو.

هوش مصنوعی: عشق، عاشق و معشوق همه یکی هستند و این موضوع فراتر از صفات ظاهری است. ای بی‌خبر، از روی نفس و ذات خود نگریسته‌ای.

هوش مصنوعی: ای سنایی، در این دنیا مانند صوفیان بی‌خود وارد عمل شو و خاکی که در چشم کسانی که به دنیا و هوس‌ها چشم دارند، بپاش.

هوش مصنوعی: تا کی به بهانه‌های مختلف به مسجد می‌روی؟ باید به ویژگی‌های مردانه خودت بپردازی و مدتی در حال و هوای عشق بگذرانی.

هوش مصنوعی: به مدت طولانی، تو نوشیدنی را چشیده‌ای، حالا باید یاد بگیری که از این حالت خودداری کنی و به زندگی عاقلانه ادامه دهی.

هوش مصنوعی: عشق را به خاطر آبروی عاشقان حفظ کن و عقل زیبا را کنار بگذار و در دل آتش شور و تب را بیفروز.

هوش مصنوعی: این دنیا تحت تسلط روح است و آن دنیا تحت کنترل عقل قرار دارد. اراده و تلاش انسان باید ترکیبی از هر دو باشد تا به هدف‌های بزرگ دست یابد.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به تعدادی از عناصر وجودی انسان اشاره می‌کند که شامل هفت چرخ (که می‌تواند به نظام کیهانی یا دورانی اشاره داشته باشد)، چهار طبع و پنج حس است. او بیان می‌کند که هیچ‌کدام از این عناصر و حس‌ها نمی‌توانند خیمهٔ شادی و خوشی را از بیرون به درون برسانند یا در آن حضور پیدا کنند. به نوعی، شاعر اشاره می‌کند که شادی واقعی از درون انسان نشأت می‌گیرد و نه از محیط یا عوامل بیرونی.

هوش مصنوعی: در میان عاشقان بی‌خبر، با چشمان و دهان اشک ریخته و ناله‌هایی عاشقانه سر بده.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی که رهبر عاشقان باشی، باید آواز بی‌خود بودن را مانند نوازنده‌ای که با سازش نوا می‌زند، سر دهی.

هوش مصنوعی: انسان عالم و طالب علم باید همچون سنگی باشد که در قندیل روشنایی می‌دهد و از جستجوی علم و دانش دست برنمی‌دارد. او باید همچون کسی باشد که با چنگ‌زنی در دل تاریکی‌ها، به سمت روشنایی و معرفت پیش رود. اما آن‌که در دردی گرفتار است، باید دانایی را جستجو کند تا از رنج‌های خود رهایی یابد و در این راه از سختی‌ها نهراسد.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی از موقعیت پایین و تاریک خود بیرون بیایی، باید با اراده و قدرت عمل کنی و برای رسیدن به هدف‌هایت با تلاش و استمرار بجنگی.

هوش مصنوعی: وقتی تو بر پشت اسب می‌نشینی، بار او بر دوش توست. همچنان که وقتی به مرکب ترک می‌گفتی، آتش را در بارش بینداز.

هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی و دلربایی گل، حتی اگر هزار بوسه بر یک خار باشد، باز هم ارزشش را دارد.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی دندان‌های ما را به خاطر محبت‌ات شیرین یاد کنی، از آب لب ما بنوش و بر دهان مار بوسه بزن.

هوش مصنوعی: چهره او مانند دینار زیباست، پس در محل ضرب سکه‌های دوست، بر دینار مهر بزن و نشان بده که چقدر باارزش و محترم است.

هوش مصنوعی: وقتی که تو به مقام والای دین دست یافتی، دیگر جایی برای لاف زدن درباره کفر و فضیلت‌ها و عیب‌ها نمانده است.

هوش مصنوعی: این عبارت به شخصیت برجسته و مقام بلندمرتبه فردی اشاره دارد که در زمینه های علم و دین، قضاوت و خطابت مقام والایی دارد. او به عنوان یک عالم دینی و مفتی در بین شرق و غرب شناخته شده و به عنوان چراغ راهنمای دیگران در امور شرعی و قضایی به شمار می آید. به طور کلی، این فرد نماد دانش، راهنمایی و اقتدار در امور دینی و اجتماعی است.

هوش مصنوعی: کسی که در نبرد با کفر و فساد، پرچم دین را به دوش کشید، همانند پدر من است.

هوش مصنوعی: کسی که در مسیر دین و اندیشه‌هایش روشنایی می‌بخشد، فراموش کرده که شیرینی و زیبایی محبت را در زندگی خود فراموش نکند.

هوش مصنوعی: او آن فرد با نام نیکو که عشقش را از هشت باغ، هفت سقف و پنج در به روشنی بیرون می‌آورد.

هوش مصنوعی: کسی که به خاطر رنگ ارغوانی، نور را فدای خود کرده، بر درخت ارغوان کیسه‌ای از نور ماه آویزان کرده است.

هوش مصنوعی: صفت بردباری او مانند صبحی کاذب، دروغگوها را آشکار می‌کند و علم او به مانند صبح صادق، حقیقت‌جویان را از پرده بیرون می‌آورد.

هوش مصنوعی: در اینجا اشاره به این است که در حضور مدعی و مدعا، به خاطر عدالت، آفتاب سایه‌ای از خود دارد و سایه‌اش تحت تاثیر نور خورشید است. به عبارت دیگر، در شرایطی که عدالت برقرار است، همه چیز به درستی و بر اساس حقیقت پیش می‌رود و هیچ چیزی تحت ظلم یا ستم قرار نمی‌گیرد.

هوش مصنوعی: اگر قضا و سرنوشت به عمق دریا بیفتد، او را هیچ نگرانی نیست. چون در برابر آفتاب و سایه، آب هرگز به آنها نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: چشم‌های بد اندیشان به نور خرد او روشن شد و به مانند نقره، از علم و دانش او بهره‌مند شدند؛ کار ملت نیز همچون طلا ارزشمند شد.

هوش مصنوعی: هر کس که با زبان دوپهلو و فریبنده سخن بگوید، شبیه به ابزارهایی مانند پرگار و قلم است که برای کنترل و اندازه‌گیری به کار می‌روند. اما کسی که در مقام بلندش مکر و نفاق دارد، به مانند تیغ و تبر است که می‌تواند آسیب و صدمه بزند.

هوش مصنوعی: او در آغاز مانند تیغی بر دل انسان می‌تازد و آن را درگیر جسم می‌کند، اما در پایان، مانند قلمی نرم، جسم را درگیر دارد و به امور روح می‌پردازد.

هوش مصنوعی: رتبه و مقام سامی (مقام معنوی و الهی) مانند کلمه‌ی "بسم‌الله" است که در ذهن عقل جا می‌گیرد. از این رو، تاجی حقیقی و معنوی برای او محسوب می‌شود، در حالی که تاج ظاهری و مادی تنها جنبه‌ی ظاهری و سطحی دارد.

هوش مصنوعی: او و بسم‌الله مانند دو درخت از یک ریشه هستند، گویی دو میوه از یک درخت به شمار می‌روند.

هوش مصنوعی: این دو جهان، دانش را در ذات خود دارند و آنچه را که در این دنیا به صورت نمادین و مختصر وجود دارد، در جهانی دیگر به شکلی رمزآلود و عمیق‌تر می‌توان یافت.

هوش مصنوعی: اسم و نام پدر او را اکنون ببین، و اگر به این مسائل اعتقادی نداری، خودت حساب کن.

هوش مصنوعی: نوزده کلمه وجود دارد که هر کدام به نوعی نمادی از یک حالت یا موقعیت هستند. هر کدام از این کلمات می‌تواند به یک نوع عذاب یا سختی مرتبط باشد که در جهنم وجود دارد.

هوش مصنوعی: اگر این راز را نمی‌دانی، به دقت گوش کن، و اگر هم می‌دانی، توجه کن که این سخنان از آن توست، ای آقا!

هوش مصنوعی: زمانی که پرده از روی چهرهٔ روح پاک برداشتند، هر کس که دیدی درستی داشت، آنجا دلش به شدت تحت تأثیر قرار گرفت و از همه چیز دل برید.

هوش مصنوعی: عقل او مانند آب و آتش بود، و هیچ‌کس نمی‌توانست آتش او را از بام پایین بیاورد و آب به داخل راهی که ایجاد کرده بود، برسد.

هوش مصنوعی: در این دنیا، عیسی نمی‌تواند به دور و بر خود بیفتد، زیرا او در دنیایی زندگی می‌کند که شبیه به تیر در چشم دجال و گوش خر است.

هوش مصنوعی: در میان دریا و آسمان، یک مروارید زیبا درون یک صدف پیدا شد و همه سرزمین‌ها از آن زیور بهره‌مند شدند.

هوش مصنوعی: عقل و جان انسان نور و روشنایی زیادی را از خداوند دریافت می‌کنند، اما آن قدر این نور زیاد است که گویی مانند برگ‌هایی بر درختی انباشته شده است و در نتیجه برگی (یعنی دستاورد یا فهم) جدیدی به وجود آمده که از آن نور و روشنایی تغذیه می‌کند.

هوش مصنوعی: عقل در سر وظیفه‌ای داشت، اما وقتی که دید کارش به این شکل است، از آن وظیفه دست برداشت و سراغ کار دیگری رفت.

هوش مصنوعی: زمانی شاگرد باهوشی بود، اما اکنون به قدری پرتوان شده که از استادش هم فراتر رفته و مغازه‌ای با برتری بیشتری راه‌اندازی کرده است.

هوش مصنوعی: از generosity و بخشندگی بی‌پایان او، حتی ستایش‌هایی که بدون درخواست بیان شده، در حقیقت همچون فردی است که ستایش‌گر خود را با زر و طلا پاداش می‌دهد.

هوش مصنوعی: عشق او به حدی رشد کرد که حتی در میان ملائکه آسمانی نیز به وداع با آنها پرداخت و به سراغ مقام بالاتر رفت.

هوش مصنوعی: به ناچار، هر لحظه در اطراف او درباره‌اش صحبت می‌کنند و می‌گویند: به یاد آن شبی که محبوب ما از خانه خارج شد.

هوش مصنوعی: در این دنیا، تنها نام پیغمبرش وجود داشت، اما وقتی از این دنیا رفت، به روح و ویژگی‌های واقعی پیغمبر تبدیل شد.

هوش مصنوعی: نفس انسان به قدری با او مخالفت کرد که انسان به خاطر عزت و شرافت خود، در زمان مناسب، سر خود را بالا گرفت و به خودباوری رسید.

هوش مصنوعی: او از دانش و حکمت فراوان، رازهای زیادی را مشاهده کرد اما هیچ نگفت. حسودش از سر حسادت، به او حمله‌ور شد و به‌طرزی بی‌اساس به او با تهمت و بدگویی حمله کرد.

هوش مصنوعی: آب پاکی بر روی افراد بداندیش بریز تا دل‌هایشان از این غم، همچون آتش شیدایی، روشن شود.

هوش مصنوعی: در کنار آبی که ناگهان خضر به آن رسید، آن خاکدان چندین ظرف را از اسکندر گرفت.

هوش مصنوعی: خورشید از زیبایی نیلوفری در عشق، رنگ و رویی همانند نیلوفر پیدا کرد.

هوش مصنوعی: باد که نمادی از روح و نیروی زندگی است، به سمت خاک سیاه عشق می‌آید و نشان‌دهنده جاذبه‌اش نسبت به دنیای مادی است. از سوی دیگر، عشق روحانی نیز مانند آب حیات عمل می‌کند و به کمال و رشد روح کمک می‌کند. در اینجا عشق و روحانیت به عنوان نیرویی قوی و حیاتی معرفی می‌شوند که انسان را به سوی معنای عمیق‌تری از وجود خود می‌کشاند.

هوش مصنوعی: وقتی که شمشیر یمانی به دست گرفته می‌شود و در سمت راست قرار می‌گیرد، بر پیشانی دشمن نشان بردگی می‌گذارد.

هوش مصنوعی: گاهی از صدق او، زمانی به اوضاعی دیگر می‌نگرند و گاهی به واسطه اوّلیّت او، به یقین و درستی می‌رسند.

هوش مصنوعی: تا زمانی که امام (علی) در خراسان بود، مقام و اعتبار او به اوج خود رسید. اکنون، با کسی که خراسانی است، جز آسایش و راحتی همنشینی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: این شخص با این لقب به مانند کسانی است که در آفتاب درخشان هستند. اکنون با این یا آن نام، هرکدام را که می‌خواهی انتخاب کن.

هوش مصنوعی: آسمان فهمید که چقدر این درد عمیق است، زمانی که روح‌ها در جسم‌های خاکی این‌گونه گرفتارند.

هوش مصنوعی: مدت زیادی را صرف تلاش و کوشش کرد تا به هدفی بزرگ دست پیدا کند، اما ناگهان متوجه شد که به دستاوردش در زمین غیرمنتظره‌ای رسیده است.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی در دنیا و فساد آن، کلیت نفس را درک کنی، ابتدا باید به جزئیات نفس بپردازی و آن را مشاهده کنی.

هوش مصنوعی: شاد باش ای دین، تو بدون من نیز پایدار هستی، همانند موسی که بی‌عصایش همچنان زندگی می‌کند. بمان ای دانش، تو هم مانند سلیمان می‌مانی حتی بدون انگشتری که برای تو ارزشمند است.

هوش مصنوعی: در اینجا گفته می‌شود که احساسات انسان، چه شاد و چه غمگین، تحت تأثیر آرامش و تحرک او قرار دارند. اگر طبیعت و درون انسان آرام و ساکن نباشد، چگونه می‌تواند روحش شاد باشد در حالی که چرخ زندگی همچنان در حال غم و اندوه می‌چرخد؟

هوش مصنوعی: حرکت و تغییر تو ناشی از نور الهی و رحمت خداوند است، نه از آتش و سختی‌های زندگی. همچنین، عادت‌ها و رفتارهایت باید از منبع پاک و مبارکی سرچشمه بگیرد، نه از چیزهای پست و بی‌ارزش.

هوش مصنوعی: زمانی که به مقام و جایگاهی برسید، بر جان شما می‌خوانند «قل اعوذ» و «آیة الکرسی» که به واقع بهشت و زنان بهشتی را به شما نوید می‌دهد.

هوش مصنوعی: وقتی تو دامن خود را بر زمین می‌زنی، در آن لحظه عقل هم از سرعتش کم شده و در چنگال مشقت گرفتار می‌آید.

هوش مصنوعی: زمانی که زهره در آسمان به عنوان نشانه‌ای از زیبایی و عشق به تو متمایل شد، از آن پس دیگر زهره را بدون آن‌که مرید تو باشد، هرگز نمی‌نگرند و آن نقاشی که چنین زیبایی را به تصویر کشیده، همواره در یادها خواهد ماند.

هوش مصنوعی: روح قدسی به مرتبه‌ای بالا رسیده که دیگر نیازی به پیشرفت ندارد، چون در همان جایگاه خود به کمال و تمامیت دست یافته است. اگر غیر از این بود، از نصیحت تو می‌توانست به مقام و جایگاه بالاتری دست یابد و به مرتبه‌ای همچون فرشتگان نزدیک شود.

هوش مصنوعی: تا وقتی که تو به شغل سلمانی مشغول هستی، من هم هر روز درباره‌ی تو و ویژگی‌هایت از بوذر، که یکی از نویسندگان بزرگ است، می‌خوانم و مدح تو را به زیبایی بیان می‌کند.

هوش مصنوعی: تو مانند سلمان در بخشش هرگز به «نه» تبدیل نشدی، و من نیز مانند بوذر در ستایش هرگز به «نه» نخواهم شد.

هوش مصنوعی: ای کسی که به خاطر پاکی و معصومیتت، در هر لحظه نگهبانی جدیدی داری و از سوی ما همواره لطف و احسانی نفاوت و تازه می‌بینی.

هوش مصنوعی: ای تو که با همت بلندت، در این مکان با عظمت مثل یک سرور می‌درخشی، فراتر از همه‌ی خلقت، در جایگاهی دیگر نیز وجود داری.

هوش مصنوعی: جز با آموزش تو، در هیچ دوره‌ای ایمان حقیقی شکل نگرفته است. هر زمانی که یک خاتم نو بر سلیمان دیگری قرار داده شد، نشان‌دهنده این است که تعلیم تو شگفتی‌آفرین است.

هوش مصنوعی: هر کسی که شب را به دامنِ خوشبختی تو چسبیده باشد، همچنان مانند روزهای صبح، هر بار پیراهنی دیگر به تن خواهد کرد.

هوش مصنوعی: سلاح حقی که به تأیید حق متصل است، نیازی به جادو و داستان‌های دیگر ندارد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که تو را فرمانروا خراسان بنامد، سلطان عراق نیز به خراسان اعتبار بخشید. این مسأله نشانه‌ای از بزرگی و افتخار سلطنت دیگر است.

هوش مصنوعی: برای آن که از این مقام والا خالی نماند، عقل و روح به آسمان‌ها نامی تازه بخشیدند و آن‌ها را به خراسانی دیگر تشبیه کردند.

هوش مصنوعی: هر بار که از مقام سلطنت تو فرمانی به من می‌رسد، به این فکر می‌کنم که آیا من هم شایسته‌ی حقوق خودم هستم یا نه.

هوش مصنوعی: ذهن بلند و تیز تو به محض اینکه در دین به وجود آمد، دیگر هیچ چیز از روح‌القدس پنهان نماند.

هوش مصنوعی: در این میدان، این گوی سیاه و سبز را جز نشانه‌های تو کسی نمی‌داند و جز تو کسی نمی‌تواند در این زمینه سخن بگوید.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف مقام و منزلت انسانی در مقایسه با کیوان (سیاره زحل یا آسمان) می‌پردازد. گفته می‌شود که فردی را تا جایی می‌رسانند که در آنجا خود را مانند کیوان می‌بیند، یعنی به مقام و عظمت می‌رسد. اشاره به نعل مرکب و میخ در اینجا نمادی از ثبات و استحکام در جایگاه فرد است. به طور کلی، مفهوم بیان این است که فردی به درجه‌ای از شخصیت و اعتبار می‌رسد که می‌تواند در جایگاه‌های عالی قرار گیرد و خود را در میان ستارگان احساس کند.

هوش مصنوعی: در دنیای عشق، همیشه چیزهای جدید و ارزشمندی وجود دارد که به صورت مداوم از منابع مختلف به ما می‌رسند.

هوش مصنوعی: در وجود هر انسانی، روح حیوانی وجود دارد که برای نزدیک شدن به خدا هر لحظه باید نَفس خود را فدای هدف‌های بالاتر کند.

هوش مصنوعی: تا حالا هیچ دلیلی بر استواری و پایداری پیدا نشده است، زندگی مانند ترکیبی است که آدم را در بند و زندانی دیگر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: همیشه زندگی کن، زیرا برای عمر تو روحی وجود دارد که هر لحظه آماده است تا جان دیگری به تو بدهد.

هوش مصنوعی: در این دنیا، هیچ چیز ثابت و بی‌حرکت نخواهد ماند. جسم تو همیشه در حال تغییر و حرکت است و روح تو نیز در پی ثبات نیست.

هوش مصنوعی: ای کسی که به لطف و اراده‌ای که داری، برای ما مانند آفتاب درخشانی هستی، ما را دریاب و به ما کمک کن تا از سختی‌ها و ناکامی‌ها عبور کنیم.

هوش مصنوعی: من در دنیای زیبای بخشش و کرامت تو قرار گرفتم، اما قبل از آن، در دو ماه دیدم که چقدر درد و عذاب در زندگی‌ام وجود داشته است.

هوش مصنوعی: گاهی تو می‌گویی که انسان نیستی، چون می‌بینی همیشه با الاغ‌ها نشسته‌ام و در کنارشان هستم، مانند مگس.

هوش مصنوعی: اگر تو مانند عیسی از ما نیستی و نمی‌توانی بر هوای آزاد پرواز کنی، پس چرا مانند ما، در این دنیا غوطه‌ور و ناتوان به نظر می‌رسی؟

هوش مصنوعی: گاهی از تو می‌پرسم که چه پرنده‌ای هستی که برای حفظ حس و جسم، سرت را به زیر نمی‌آوری و وجودت مانند عقاب است.

هوش مصنوعی: گاهی می‌گویی که سنایی نیستی، اما اگر هستی، دلت مشغول مدح نیست، بلکه به دنبال انجام کارهای نیکویی.

هوش مصنوعی: اگر تو هم به این کار مشغول باشی، بهتر است؛ زیرا که در این حال، خرف (شخصی که دچار زوال عقل است) را گرم نگه‌داشتن می‌تواند مفید باشد.

هوش مصنوعی: اگر کسی در زندگی خودش راضی و قانع باشد، به آرامی و با صبر به اهداف و خواسته‌هایش خواهد رسید، اما اگر طمع و هوس در او غلبه کند، سریعاً به چیزی دست می‌یابد که در حقیقت واقعیت ندارد و یک فریب است.

هوش مصنوعی: گاهی می‌گویی که در تو هیچ دانشی وجود ندارد، زیرا نمی‌بینم هرگز اندیشمندان تو را در حال سرخوشی و بی‌خود شدن.

هوش مصنوعی: می‌گویم او را که تا من در دنیای بی‌خودی به سر می‌برم، نمی‌توانم به حکمت‌های عمیق دست یابم، مگر اینکه در احوالات خاصی قرار بگیرم و به روشنایی روحانی دست یابم.

هوش مصنوعی: اگر تو حکیم را بشناسی، همان ثروتمندی که هرگز به پاسبان خود داروی خواب نمی‌دهد، خواهی فهمید که بیداری و مراقبت او از اهمیت بیشتری برخوردار است.

هوش مصنوعی: من به حکیمی آشنا هستم که توانایی‌اش به اندازه‌ای است که می‌تواند به راحتی نور خورشید را پشت ابرهای تیره پنهان کند.

هوش مصنوعی: شعر به این معنی است که شعر و نظم من تا حالا تحت تأثیر گویندگان مختلف دچار افسردگی و بی‌روحی بود، و اینکه این موضوع عجیب نیست که مانند آب، به خاطر سردی، دچار رکود و کسالت شده است.

هوش مصنوعی: اگر الآن هم از نظر تو چیزی باز نشده است، عجیب نیست؛ چون آتش وقتی که کلید آب را می‌بندد، آفتاب به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: مدح کردن دیگران مانند من اشتباه است، اما بزرگداشت تو با ستایش کردن، درست و قابل قبول است.

هوش مصنوعی: از این پس بدان که در دیدگاه من، مقام دون و بالا در ستایش و بخشش، از تو دعاست و از من هم دعا.

هوش مصنوعی: تو روشنی بخشی به دو مکان: هم در خانه و هم بر تخت. تو همگی را در خود جمع کرده‌ای، هم کوچک و هم بزرگ.

هوش مصنوعی: عزم و اراده را به عنوان یک پادشاه قوی قرار داده‌ای، در حالی‌که حذر و احتیاط را به شیطان نسبت می‌دهی. صبوری و بردباری را به کسانی که شخصیت ساده دارند، می‌سپاری و علم و دانش را به پاکی و خلوص می‌پذیری.

هوش مصنوعی: در توصیف تو، هیچ نکته‌ی ستودنی وجود ندارد، چرا که مانند آغاز یک شعر زیبا هم نمی‌توان تو را تحسین کرد، البته من هم در پایان به تو شباهتی ندارم.

هوش مصنوعی: من نه از شعر بدی که به هر کسی بگویم ناراحتی دارم، اما بی‌معنا بودن برخی از سخنان پیش هر احمق هم آزاردهنده است.

هوش مصنوعی: برای به دست آوردن کمی نان، نمی‌توان آبرو را زیر پا گذاشت و برای یک جرعه می، نمی‌توان به آتش شوق افتاد.

هوش مصنوعی: عقل من به من اجازه نمی‌دهد که مانند دیگران اسیر دنیای مادی و پیروزی‌های ناپایدار شوم و برای به دست آوردن نان و روزی به کسی فاسد وابسته باشم.

هوش مصنوعی: حرص به انسان می‌گوید که چرا دور و بر شراب و زیبایی نمی‌چرخید، اما عقل به او فرمان می‌دهد که به قرآن نگاه کند و بخواند که در این‌ها گناه بزرگی وجود دارد.

هوش مصنوعی: افراد دنیا را نباید بر اساس انحرافات و نادرستی‌هایشان قضاوت کرد. اگر من راست و درست باشم، مانند تیری هستم که از کمان رها می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی که بخشندگان و سخاوتمندان حتی یک درهم هم به من نمی‌دهند، من به امید مهربانی‌شان دو سال در انتظار باقی می‌مانم.

هوش مصنوعی: بخشش و احسانی که با انتظار پاداش و ستایش دیگران همراه باشد، هیچ فایده‌ای ندارد. اینگونه رفتار مانند شخصی است که در ناچاری و کوری به انتظار رسیدن وعده‌ای نشسته است.

هوش مصنوعی: هرگز در برابر نور خورشید سوخته نخواهی شد، حتی اگر عطارد یک آن در کنار تو باشد و تو را بنگارد.

هوش مصنوعی: ای بزرگ‌مرتبه که به اندازۀ تو، خاک و زمین پایین‌مرتبه هستند، و ای خوشبختی که به اندازۀ تو، زمان و روزگار کهنسال، کم‌دیدم.

هوش مصنوعی: بر چهره زیبایت نگاهی می‌دوزم و دل امیدوارم را بر روی تو نهاده‌ام. پشت من همچون کمان خمیده است، از ترس سرما و زمهریر.

هوش مصنوعی: وقتی تو را در دل خود جای داده‌ام، دیگران را به تو ترجیح نمی‌دهم. اما اگر بخواهم به آن‌ها برگردم، نشانه نادانی من است.

هوش مصنوعی: اگر نیازم را از تو می‌طلبم، پس چه نیازی دارم به کسانی که در حال ناچیزاند؟ از دریا پناه می‌گیرم، پس چرا به جویبار بی‌مقدار توجه کنم؟

هوش مصنوعی: اکنون از فریب هر سراب دور هستم، همانند خاکی که در دریاهای بزرگ و رودهای معروف وجود دارد.

هوش مصنوعی: از ازل تا ابد، وجودی بی‌نهایت و پایدار وجود دارد که برکت آن به عمر تو نور می‌بخشد.

هوش مصنوعی: هویت و باطن تو مانند بارنامه‌ای است که به ظاهر تو وابسته است. زندگی واقعی تو به اندازه آن بارنامه‌ای است که بر روی ظاهرت قراردارد.

هوش مصنوعی: اگر کسی به تو دهن‌کجی کند یا نادیده‌ات بگیرد، در واقع به خود او آسیب می‌زند. همچنین، تو باید همچنان بر جایگاه خود پایدار بمانی و اجازه ندهی که دیگران نادانی‌هایشان تو را بی‌انگیزه کند. در حقیقت، ارزش‌های تو فراتر از این حرف‌هاست و نباید تحت تأثیر رفتار دیگران قرار بگیری.

هوش مصنوعی: خانهٔ حسادت مثل قلب توست و نام پدرت، در آن بالا و پایین است و با نام سختی‌ها محاصره شده است.

هوش مصنوعی: در پیوستگی بی‌نیازی، مانند عقل و روحت، از آرامش جسمت دور باشد و جانت در حرکت باقی بماند.

هوش مصنوعی: کسی که در دسته‌های مختلفی که تو به آنها اشاره کرده‌ای در آخرین جایگاه قرار دارد و کسی که در ابتدای این دسته‌بندی‌ها، به خاطر خلاقیت تو، قرار دارد.

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم بگویم که تو به خاطر شعر و شاعری در تلاش هستی، بلکه از تلاش‌هایت در این مسیر قدردانی می‌کنم.

هوش مصنوعی: ای محبوبی که دل‌های انسان‌ها به محبت تو شاد است، امید دارم که من نیز از نعمت وجود تو به اندازه‌ای خوشحال شوم که جانم در شادی تو غوطه‌ور باشد.

هوش مصنوعی: این شعر به زیبایی توصیف می‌کند که چگونه کلمات دلنشین و روح‌افزا همچون گوشواره‌ای برای روح هستند و در جایی که تو قرار داری، شگفتی‌هایی مانند حوری‌ها و زیبایی‌های طبیعت به چشم می‌خورد. در واقع، این شعر به تزیین و پرورش روح و احساس از طریق زیبایی‌های کلام و طبیعت اشاره دارد.

هوش مصنوعی: تا روزی که در مرکز عدالت، اثرات عدالت همانند مرکز حکومت، موجب آبادانی و رونق زندگی باشد.

هوش مصنوعی: به هر حال، مجلس علم و حکمت باید از افراد ناپاک دور باشد و منبر علم نیز نباید در دست کسانی باشد که از دین دور افتاده‌اند.

هوش مصنوعی: هر کسی که با عشق و ارادت از دل نزد تو بیاید و برای تو احترام قائل شود، تا ابد خوشبخت و راضی خواهد بود، به مانند جان مؤمنی که به ایمان خود افتخار می‌کند.

هوش مصنوعی: هرچند در میان دوستانت با نام محمد شناخته می‌شوی، اما در نظر دشمنان، نام تو مانند نام پدر منصور (که به خاطر دشمنی معروف بود) است.

هوش مصنوعی: اگر اراده و تصمیم‌گیری تو در زندگی بر اساس اختیار و خواست خودت باشد، به مانند سال و ماه می‌توانی مسیر خود را انتخاب کنی. اما اگر زندگی‌ات تحت تأثیر نیروهای طبیعی و روز و شب باشد، در واقع در این حالت مجبور به پیروی از آنها خواهی بود.

هوش مصنوعی: هفت نسل به خاطر تأیید تو در برابر چهار مادر، همیشه و هنوز مانند نوشته‌ای است که بعد از این، در حال اجرای این مأموریت است.

هوش مصنوعی: مانند خاک و باد و آب و آتش، در هر ویژگی از زندگی، وجود و تأثیر آنها همواره جاری است؛ زندگی به مانند وزش نسیم و رحمت الهی و نور، همواره در حال تغییر و تدبیر است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که قاضی بهتری در دنیا نباشی و دینت را مطابق با آن قضاوت کنی، تو باید مانند یک مفتی و بزرگ‌ترین قاضی‌ها عمل کنی.

هوش مصنوعی: ای بی‌وفا، ای نگهبان دلم، کمی از این آشفتگی و سر و صدا بکاه. چرا در هر لحظه اینقدر ناله و فغان داری؟

هوش مصنوعی: اگر تو یک لحظه هم خواب نروی، ای کافر بی‌رحم، کار من به جانم افتاد، ای وفاداری که بی‌وفایی.

هوش مصنوعی: تو با عاشق همراه شده‌ای و حالا خودت نیز دچار سردرگمی هستی. به دوستی دیرین تبدیل شده‌ای، اما ای بی‌وفا، تو که مراقب اوضاع هستی.

هوش مصنوعی: در صداهای شاد و سرخوشی‌های تو کمتر شدم و تنم در کوی تو مانند موی تو در حال نازک و ظریف است. ای بی‌وفا و نگهبان!

هوش مصنوعی: آرام باش و کم‌ای غصه‌ساز، آخر ما را به خون مکش. در دل ما که پر از غم است، نشوید و نلرزید، ای بی‌وفا، ای نگهبان.

هوش مصنوعی: من در زاری و درد تو غرق شده‌ام و به شدت گرفتار محبت تو هستم، ای بی‌وفا، ای نگهبان قلبم.

هوش مصنوعی: من همیشه خاک پای تو هستم و در جستجوی توام. تا زمانی که زنده‌ام، ای بی‌وفا و ای نگهبان.

هوش مصنوعی: از ما اینقدر بی‌رحمی نکن و با ما بدرفتاری نکن. به ما سخت نگیر و ستم نکن ای بی‌وفا، تو که در نقش نگهبان هستی.

هوش مصنوعی: از آن قد بلند تو در درد دل، همواره ناله می‌کنم. هم از وضعیت خودم غمگینم، هم از تو و این بی‌وفایی‌ات. ای نگهبان، چرا این‌گونه با من رفتار می‌کنی؟

هوش مصنوعی: او از تو خسته و دل‌زده شده است و درد دلش روز به روز بیشتر می‌شود. این حال و احوال بر جان او سنگینی می‌کند. ای بی‌وفا، ای نگهبان!

هوش مصنوعی: ای سنگدل و بی‌رحم، ای نگهبان؛ کمی از این صدا و هیاهو کاسته‌‍‌ای تا من بتوانم برای مدت کوتاهی بخوابم.

هوش مصنوعی: هر دوی ما در حال فریاد زدن هستیم، همچون تو نگران و گریه‌کنانم که به خاطر جدایی زخم خورده‌ام. ای سنگدل، ای نگهبان!

هوش مصنوعی: کمتر آواز بخوان و ساعتی به چشم ما نگاهی مهربانانه بینداز. بر جان من رحم کن، نه اینکه بر من منت بگذاری، ای سنگدل، ای نگهبان.

هوش مصنوعی: در نهایت، صدای من همیشه با درد و غم تو همراه است. اما من به هیچ وجه همراز تو نیستم، ای دل سنگی و نگهبان بی‌رحم.

هوش مصنوعی: من در این دنیا به عشق معشوق خود وابسته‌ام و برای او تلاش می‌کنم. تا زمانی که زنده‌ام به دنبال او هستم، ای سنگدل و ای نگهبان.

هوش مصنوعی: از من هدیه‌ای بگیر تا بتوانم ساعتی در کنار حوری باشم، ای سنگدل، ای نگهبان!

هوش مصنوعی: من در هر زمان و هر لحظه از شدت عشق و درد، بیشتر می‌گریم و دلم پر از درده. در عشق تو حیران و سرگردانم، ای کسی که دل سرد و بی‌احساسی.