سنایی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۶۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آنم که مرا نه دل نه جان و نه تنست</p></div>
<div class="m2"><p>بر من ز من از صفات هستی بدنست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا ظن نبری که هستی من ز منست</p></div>
<div class="m2"><p>آن سایه ز من نیست که از پیرهنست</p></div></div>

دیوان حکیم سنایی غزنوی (بر اساس معتبرترین نسخه ها) به اهتمام پرویز بابایی - سنایی غزنوی - تصویر ۵۲۹

رباعی شمارهٔ ۷۰

آنم که مرا نه دل نه جان و نه تنست
بر من ز من از صفات هستی بدنست
تا ظن نبری که هستی من ز منست
آن سایه ز من نیست که از پیرهنست

هوش مصنوعی: این شعر به بیان وجود و عدم وابستگی شاعر به جسم و صفات دنیوی می‌پردازد. شاعر می‌گوید که وجودش فراتر از جسم و جان است و به صفات مادی تعلق ندارد. او می‌خواهد بفهماند که حقیقت وجودش به خود او مربوط نیست و تنها سایه‌ای از اوست که در جهان مادی می‌نماید. این اشاره به معنای عمیق‌تری از خود و هستی دارد.

رباعی شمارهٔ ۶۸

رباعی شمارهٔ ۶۹

هوش مصنوعی: من هستم که نه دل دارم، نه جان و نه تن. من که وجودم از صفات و ویژگی‌های این بدن نیست.

آنم که مرا نه دل نه جان و نه تنست

بر من ز من از صفات هستی بدنست

هوش مصنوعی: نگران این نباش که وجود من به خودم وابسته است، زیرا آن سایه‌ای که از من جداست، ناشی از خودم نیست.

تا ظن نبری که هستی من ز منست

آن سایه ز من نیست که از پیرهنست

رباعی شمارهٔ ۶۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها