هوش مصنوعی: اگر سنایی سخنی بگوید، آتش در این دنیا به پا می‌شود. این جهان بی‌وفا مانند ذرّه‌ای به‌هم می‌ریزد.

هوش مصنوعی: آدمی ظاهری دارد، اما حقیقت انسانیت او به دور از این ظاهر است. برای شناخت واقعی او باید به معرفت و فهم عمیق‌تر پرداخت، نه به ظواهر بی‌محتوا.

هوش مصنوعی: این دنیا برای او مثل یک ذره کوچک است و او آن را نمی‌بیند، بنابراین چشمش را می‌بندد و به چیزهای بزرگتر و مهم‌تر می‌نگرد.

هوش مصنوعی: کسی که از انواع مختلف چیزها آگاهی دارد، نمی‌تواند به راحتی از عشق و محبت بکاهد. حتی اگر تقدیر و سرنوشت به یک سمت حرکت کند، اگر قلب او در عشق کم نشود، هیچ چیز نمی‌تواند آن را بشکند.

هوش مصنوعی: اگر یک درویش به طلا و نقره علاقه‌ای نداشته باشد، عجیب نیست که دستش را در زلف‌های نقره‌ای و زیبا فرو کند و محکم بگیرد.

هوش مصنوعی: در جیبش بوی یوسف را می‌شود حس کرد و رازهایش پنهان است. محبت او مانند دریاست که برای خود موج‌هایی به پا می‌کند.

هوش مصنوعی: خود را از عشق و محبت بی‌نصیب نکن، که این زندگی بدون مهر و محبت به بی‌هودگی می‌گذرد. تلاش کن تا به آرزوهای خود برسی و در این مسیر قوی و استوار باش.

هوش مصنوعی: عیسی مریم وقتی ناپدید شد، در واقع در دل کائنات پنهان گردید و به این ترتیب، خود را نادیده گرفته و در واقع، از زادهٔ مریم سخن می‌گوید.

هوش مصنوعی: در این شعر به این نکته اشاره شده که فردی با اندیشه و درک عمیق، قادر است به دور از محدودیت‌های دنیای مادی، جهان را بشکافد و صدای خود را به انسان‌ها برساند. او به نوعی به شکوفایی و بیداری دیگران کمک می‌کند و می‌تواند فضای جدیدی از آگاهی و معرفت ایجاد نماید.