هوش مصنوعی: ای گوش من، پر از جواهر از صدای تو، و ای چشم من، پر از گل از رنگ تو.

هوش مصنوعی: در زمان شادی و خوشحالی، از لب‌های شیرینت مانند شکر، سخنان دلپذیر بیرون بریز.

هوش مصنوعی: زمانی که ساز را به دست بگیری، از میان هزار چهره زشت، ننگ و عیب تو به چشم خواهد آمد.

هوش مصنوعی: وقتی که تو خودت را شاداب و سرزنده نمی‌کنی، چطور می‌توانی چیزی از شادی و سرخی گل‌ها بگیری؟

هوش مصنوعی: چهره‌ات همچون آهویی زیباست، اما در چشمانت نشانه‌ای از تکبر و غرور همچون پلنگ دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: در آرامش چطور هستی در حالی که این شهر پر از شیرینی‌های ناشی از جنگ توست؟

هوش مصنوعی: ای چشمان زیبا، امیدوارم روزی نرسد که نگاه تو را از دست بدهم.