هوش مصنوعی: از دلتنگی و غم، ای دختری با گوش‌های نقره‌ای، دلم پر از تلخی و زخم شد و روح من لبریز از شادی گردید.

هوش مصنوعی: دو نقاش ماهر که با جادوهای خود، زیبایی و هنر را به تصویر می‌کشند، همان‌طور که کمان‌داران تیر خود را آماده پرتاب می‌کنند، به جان دل‌ها تیر می‌زنند و شگفتی می‌آفرینند. یکی با رنگ‌های شیرین و دیگری با جواهرات درخشان، زیبایی را به اوج می‌رسانند.

هوش مصنوعی: امروز بر دوش من، دل و جانم به هزاران بار گران زندگی در بین مردم و جامعه سنگینی می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی تو را می‌بینم، دندان‌های درخشان و زیبا و البته متکبر تو را می‌بینم و همچنین حرارت و تلاطم عشق در وجودت را احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: بدین ترتیب می‌گویم، ای کسی که خاموشی‌ات سخن می‌زند. و همچنین می‌گویم، ای کسی که با کلامت خاموشی می‌کنی.

هوش مصنوعی: بسیاری از زاهدان دنیا را به خاطر لب‌های مکرر و شیرینش که شبیه شراب است، به خود جذب کرده‌اند.

هوش مصنوعی: بسیاری از شیران قوی و قدرتمند دنیا هستند که تو با نگاه زیبا و ملایم خود به آنها خواب راحتی داده‌ای، مانند خوابی که یک خرگوش دارد.

هوش مصنوعی: وقتی به مجلس می‌آیی، زلفت را به دوش می‌افکنی و در این حال، زن گل و مل را در چشم خاک می‌بیند.

هوش مصنوعی: از سر مستی، پرده‌ها را کنار زده‌ام و به خاطر شوخی، لباس شب را به طور غیردقیق به تن کرده‌ام.

هوش مصنوعی: از زیبایی تو، دل خانه به خانه غمگین می‌شود و خون از لب‌های سرخ تو جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: هر روز و هر شب از شرم چهره و موی تو در عدم و نیستی فرار می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر تو حقیقتاً جان و روح نیستی، پس تعجبی ندارد که جان در جان می‌آید، نه در آغوش.

هوش مصنوعی: ای محبوب، از آزادی و رهایی سخن بگو و داستان تلخ و دردآور بنده را بشنو.

هوش مصنوعی: من اکنون به خاطر اینکه از ولی خریداری شده‌ام، امروز بر دشمن خود عرضه نکن.

هوش مصنوعی: مرا فراموش نکن و به خاطر این زخم و درد، از من روی گردان نباش.

هوش مصنوعی: یاد تو باعث شده که سنایی، احساس فراموشی را از یاد ببرد.