هوش مصنوعی: هر بار که به یاد عشق تو می‌افتم، دل من پر از درد می‌شود و اشک‌ها از چشمانم سرازیر می‌شوند.

هوش مصنوعی: اگر از روی بی‌صبری بخواهم راز دلم را با سنگ بگویم، چون روی سنگ را به آب بسپارم، سنگ نرم می‌شود و دل من پر از خون خواهد شد.

هوش مصنوعی: از آتش و درد دوری تو، جای تعجب نیست اگر دل من مانند جهنم و چشمانم مانند جیحون (رودخانه) شود.

هوش مصنوعی: بار اندوهان من به دوش کسی نمی‌افتد و نمی‌داند که چقدر سنگین است، به ویژه زمانی که فریادم از ناعدالتی به آسمان می‌رسد.

هوش مصنوعی: در تنهایی و درد جدایی، گاهی حال من مانند ذوالکفل می‌شود و گاهی مانند ذوالنون.

هوش مصنوعی: در دلم از عشق تو نهالی کاشته‌ام که هر بار با اشک‌های من رشد می‌کند و برگ و شاخه‌هایش بیشتر می‌شود.

هوش مصنوعی: تا زمانی که تو زیبایی و جذابیت خود را حفظ کرده‌ای، مانند لیلی، عاشق بی‌چاره‌ات می‌شوم. ای محبوب، این عشق من را دیوانه می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر خاک درگاه تو بویی از عشق بگیرد، به قدری ارزشمند و زیبا می‌شود که حتی در برابر بهترین جوهرات هم برتری پیدا می‌کند.

هوش مصنوعی: ای تو که با زیبایی و جاذبه‌ات به ماه کامل شبیه هستی، گرما و عشق من از دوری چهره‌ات به قدری زیاد است که دیگر نمی‌توانم استحکام و ثبات خود را نگه‌دارم.

هوش مصنوعی: دل‌هایی که از خلق و مردم دنیا به تو امید دارند، زمانی که از تو ناامید شوند، چه حالتی پیدا خواهند کرد؟ آن زیبا خواهد شد.

هوش مصنوعی: زمانی که سنایی درباره تو ستایش می‌کند، کلمات پر از معانی عمیق الهی در دل او به صورت مِی و معجون درمی‌آید.