هوش مصنوعی: اگر در کنار دو خورشید و دو ماه سایه‌ای ایجاد شود، حتی اگر کوچک باشد، آن سایه نمی‌تواند از خاطر کسی که در مکان والایی قرار دارد، دور شود.

هوش مصنوعی: شخصی که دارای خرد و دانایی است، حقیقت را به گونه‌ای می‌بیند که مانند تیر با دقت و سرعت به هدف می‌خورد. او به وضوح می‌تواند راست‌گویی را شناسایی کند و به آن اعتماد کند.

هوش مصنوعی: کسی که مانند نیزه به قلم خود آسیب می‌زند تا به هدفی برسد، در واقع مثل تیراندازی است که سعی دارد با دقت به هدف بزند.

هوش مصنوعی: اگر به طلا وصف برگ رزان را بکنند، پس از آن برگ به خاطر قدرت او در آسمان درخشان می‌شود.

هوش مصنوعی: ای جوانی که از مفهوم نو و تازه‌ات در همه جا، هر زمان، صدا به گوش می‌رسد و جهان کهن همچنان به دنبال نور و روشنی توست.

هوش مصنوعی: سخن درباره محبت تو زیبا و دلنشین است، در حالی که خشم تو مانند آتش سوزان و خطرناک می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: زمانی که ذهن تو از خرد و اندیشه بهره‌مند گردد، دیگر نمی‌تواند به مانند صدفی باشد که در تمام عمر خود نتواند از باران بهره‌ای ببرد.

هوش مصنوعی: همه آنچه که پیش از این در نظم و نظم‌پردازان گفته شده بود، امروز در بند سخنان تو گرفتار شده است.

هوش مصنوعی: حرف و کلام تو مانند نوری است که در تاریکی دیده می‌شود؛ یعنی در سخنان تو جاذبه‌ای وجود دارد که به روشنایی و وضوح می‌رسد، همچنان که نور در چشم بینا هر تاریکی را روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: روزی که کسی شعرت را بخواند، نفس او آنچنان تاثیرگذار خواهد بود که مانند بادی، می‌تواند خاک را تغییر شکل دهد و نقشی تازه به آن ببخشد.

هوش مصنوعی: وقتی که به خاطر دوستی‌ات، پرنده‌ها بر شاخه‌ها نشسته‌اند، چندان جای تعجب نیست اگر بعد از این صدای آنها به شکل ناله و غمباری شنیده شود.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که کسی به دنبال این است که تو را فقط از جنبه ظاهری به عنوان یک مرد ببیند و در حقیقت، معنا و عمق وجود تو را نادیده می‌گیرد. در واقع، او تنها به جلوه‌گری ظاهری توجه دارد و به باطن و شخصیت واقعی تو توجهی نمی‌کند.

هوش مصنوعی: هر زمان که زهره (سیاره زهره) و تیر (سیاره تیر) به دنبال یک نکته از تو هستند، هر دو در محفل شعر تو کنار هم و هماهنگ هستند.

هوش مصنوعی: دختر باکره ای برای پادشاه خود زینت می‌آورد و بر آن ساز می‌نوازد تا به شادی و نشاط برسد.

هوش مصنوعی: نام آن بزرگ‌مردی که بر دل خالص شعر تو تأثیر می‌گذارد، تا زمانی که تصویر تو در دل‌ها باقی بماند.

هوش مصنوعی: من وقتی از محبوب تو سخن می‌گویم، کلامت به‌قدری خوشبو و دلنشین است که عطر مشک را طلب می‌کند و نوشتنم به نرمی حریر است.

هوش مصنوعی: هر کسی می‌تواند شعر بگوید، اما در نهایت، چه کسی می‌تواند به عمق تفکر و عقل برسد؟ در حقیقت، آیا می‌توان در دریای عظیم دانش و دانایی غوطه‌ور شد، یا تنها در سطح آن باقی ماند؟

هوش مصنوعی: زیرکان مادر به صدای او آشنا هستند، اما افراد نادان نمی‌توانند صدای زنده را از هوای نرم تشخیص دهند.

هوش مصنوعی: سخن تو از عظمت دریا غافل بود؛ زیرا آن شخص، دریا را به رنگ سبز تصور می‌کرد و چشمان او همچون چشم نابینا بود که واقعیت را نمی‌بیند.

هوش مصنوعی: شعر تو همچون طلوع خورشید زیباست، اما افرادی که بینایی ندارند نمی‌توانند از این روشنایی بهره‌مند شوند، چه شب تاریک باشد و چه ماه روشن.

هوش مصنوعی: عجیب است اگر وقتی که بدن لاغر از بوی شراب مست می‌شود، رنگ می‌زند و حالتی بی‌تاب پیدا می‌کند.

هوش مصنوعی: ای کسی که در سخن‌وری مهارت داری، دانسته‌هایی که برای سود جستن از حکما به کار می‌اید، منبع قدرت و پشتیبانی تو، تایید الهی است.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد فقط افرادی که از واقعیت بی‌خبرند، می‌توانند وجود تو و هویت اصلی‌ات را درک کنند. تو همچون تاج و تختی هستی که فقط برای عده‌ای درخور توجه است اما بسیاری از آنچه که هستی را نمی‌شناسند.

هوش مصنوعی: تو به راحتی و بدون تفکر می‌گویی بهتر از آن کسی است که به دقت و با فکر زیاد، یک هفته نوشته باشد.

هوش مصنوعی: چهره و وجودت در هنر، مانند نمونه‌ای منحصر به فرد است که نمی‌توان آن را با هیچ‌یک از زیبایی‌های سوسن یا سیر مقایسه کرد.

هوش مصنوعی: من در ستایش تو یک شگفتی دیدم که از قلم آن زمان ناشی می‌شود و از دل من به سوی نظم و هنر فرستاده شده است.

هوش مصنوعی: هرچند دل در وصف تو گیج و سرگردان بود، اما هم‌چنان همه‌ی ستایش‌هایت را به صورت موزون و زیبا بیان می‌کرد.

هوش مصنوعی: شخصیت و ویژگی‌های تو هنوز در ذهن من باقی‌ست، مانند بادی که از نزدیک من عبور می‌کند و عطر خوشی را پخش می‌کند.

هوش مصنوعی: به جان تو که به زیبایی جانم را زینت داده‌ای، تا وقتی که زبانم در ستایش تو به حرکت درآمد، مثل جریر.

هوش مصنوعی: شاعر به تو می‌گوید که چه تعجبی دارد وقتی که از زمین، آب به دریا می‌رسد، همان‌گونه که آتش به آسمان می‌رود.

هوش مصنوعی: ای جهان، هنر ویژه توست که از زیبایی‌ات و جاذبه‌ات شکوفا شده است. ای چشمان آگاه، روشنایی تو آرامش بخش است.

هوش مصنوعی: این شعر به مقایسه دو چیز می‌پردازد که هر دو به خاطر خوبی‌شان معروف هستند و مانند ترازویی عمل می‌کنند که از قبل در تعیین ارزش‌ها و میزان‌های مختلف دقیق و حساس است. در اینجا شاعر به سختی و تلاش در سرایش شعر اشاره می‌کند و می‌گوید که این دو ویژگی (خوبی و دقت) در اوج اهمیت قرار دارند.

هوش مصنوعی: زمانه از نظر شعر هیچ مشابهی برای من نشناخت، اما وقتی تو را دید، در این کار، مرا شبیه تو دید.

هوش مصنوعی: اما در جمع تو از خوش شانسی، شعری وجود دارد که چون شاهان به سمت زری می‌رود، و من مانند خرها به سمت علف.

هوش مصنوعی: دست‌خلایق از تو سازندگی و زیبایی و پرستش در دل‌هاست، اما من همچنان در این گوشه به یادت نشسته‌ام، مانند سیر که در این فضا باقی مانده است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که دل‌ها آگاه و هوشیار نباشند، چهره‌بران نمایان نمی‌شوند و تا زمانی که افراد معین و خاص وجود نداشته باشند، زیبایی و شکوه در ظاهر فرد دیده نمی‌شود.

هوش مصنوعی: باد در میان حوادث، از چهره و اشک دل و چشم تو همچون جامی پر از می و شیر به راه می‌آید.

هوش مصنوعی: نفس لطیف و زیبای شعر آماده است تا در روز قیامت، با اجازه تو ای فرمانروا، نامه‌ای از شعر را تقدیم کند.