هوش مصنوعی: راه دین مشخص و واضح است، اما کجا می‌توانم انسانی را پیدا کنم که به راستی در ایمان خود صادق باشد؟ در حالی که من در دنیا عاشقانی را می‌بینم که برای معشوق خود غمخوار هستند.

هوش مصنوعی: در دنیایی پر از نیکوکاران و کسانی که قدرت و علم دارند، واقعا کاش کسی مانند حیدر کرار باشد که بتواند در این شرایط راه را نشان دهد و به مردم کمک کند.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که بعضی از افراد، به ظاهر بسیار زیبا و با فضیلت به نظر می‌رسند، اما در واقع همانند دیوان یا موجودات بد و خبیث هستند. گویا شاعر به این نکته اشاره می‌کند که اگر کسی این چنین افرادی را ببیند، باید بپرسد که چه چیز آنها را به این حالت درآورده و چگونه می‌توان آن‌طور که سلیمان در برابر دیوان مدیریت می‌کرد، به رفتار این افراد رسیدگی کرد.

هوش مصنوعی: اگر در بوی و رنگ خود مثل گل می‌گویید، پس مانند گل، پای شما پُر از خاک و سرتان پر از خار است.

هوش مصنوعی: نویسنده‌ی اسب‌های تازی را غم و ناراحتی فرا گرفته است. در این حال و روز، ای صاحبان خرد، افسار خود را کجا گذاشته‌اید؟

هوش مصنوعی: در زمانه‌ای پرآشوب و نااهل، چگونه می‌توانم همچون نوح دعا کنم و کشتی‌ای بسازم که مرا از مشکلات و بلاها نجات دهد؟

هوش مصنوعی: تو سال‌هاست که از خودت ادعای مردانگی می‌کنی، اما حالا که مردان واقعی در کارند، به راحتی می‌خواهی از زحمت دیگران بهره‌برداری کنی.

هوش مصنوعی: کوه طور وجود دارد و وعده‌ای هست که تو را نخواهند دید، اما مانند موسی، آن نمایش باعظمت و وعدهٔ ملاقات تو کجاست؟

هوش مصنوعی: در گذشته، در راه حفظ دین، هزاران اسفندیار و قهرمانان بزرگ تلاش کردند و در سراسر جهان جنگیدند. اما اکنون تنها یک فرمانده و رهبر در میدان هست که بتواند این راه را ادامه دهد.

هوش مصنوعی: من در دنیا افرادی مانند بوبکر، عثمان و علی را می‌بینم که در وجودشان حیا، بردباری، عدالت و صداقت وجود دارد؛ این چهار ویژگی را در آن‌ها می‌یابم.

هوش مصنوعی: در مسیر عشق، همواره به دنبال افزودن بر احساسات و تجربه‌ها هستی. در این راه، جواهرات عشق و عواطف عمیق، هم‌چون آن اعترافات عارفانه و رودهایی که به سمت حقیقت جریان دارند، می‌درخشند.

هوش مصنوعی: اگر به بهشت بروی و چهره‌ات به دوزخ بیفتد، پس سینه و چشمانت گاهی پر از نور و گاهی پر از آتش خواهد بود.

هوش مصنوعی: محبان در هر حالتی از خوشی و غم، چهره‌ای زیبا چون لاله و چشمانی پرزلال همچون مروارید دارند.

هوش مصنوعی: اگر بدون نگرانی و ترس بگویی که فقط از خاک و باد هستی، پس به جای اینکه تنها به این عناصر فکر کنی، باید به آرامش و رفتار خود توجه کنی.

هوش مصنوعی: در دیاری که پر از درد و رنج است، عشق و محبت از معشوق و عاشق‌ها بی‌نصیب می‌ماند و کوی عشق خالی می‌شود.

هوش مصنوعی: این صحبت‌ها را تا حد زیاد و به خوبی در ذهنم ثبت کرده‌ام، اما در این دنیا، آیا واقعاً مردی عاقل و هوشیار وجود دارد؟

هوش مصنوعی: مردی زرتشتی به هم کیش خود نزدگراشته و گفت که من هم مانند تو هستم. زرتشتی دیگری پاسخ داد که اگر واقعاً مثل من هستی، چرا به خودت زنجیر نزنیده‌ای؟

هوش مصنوعی: تو می‌گویی که از صبح تا شب در حال عبادت و طاعت هستی، پس نشانه‌ای از عبادتت بر چهره‌ات مانند دینار (سکه طلا) کجاست؟

هوش مصنوعی: پرندگان درخت دین به طور غم‌انگیزی نالان هستند و در این باغ روحانی به حالت افسردگی به سر می‌برند. کجاست صدای گریه‌ی دلِ تو؟

هوش مصنوعی: چشم موسی به خاطر شوق و انتظار نمایان شدن وحدت، بر کوه طور که نمادی از غیرت است، تار شد و از دیدن نور و زیبایی آن سرزمین پر از گناه و زشتی، ناامید گردید.

هوش مصنوعی: او که به تظاهر و ریا می‌پرداخت، از بیان احساسات واقعی‌اش خودداری کرد. از این رو، صدای دلنشینی که شوق و عشق را بیان کند، به گونه‌ای فقط از لب داوود (که نماد هنرمندی و موسیقی است) شنیده می‌شود و نه از کسی دیگر.

هوش مصنوعی: سالیان درازی گذشت که مانند بلبل همه چیز را با عشق و زیبایی گفتی و از سکوت خارج نشدی، اما در نهایت در آخرین لحظه، مثل باز که بی‌صدا شکار می‌کند، به عمل بپرداز.

هوش مصنوعی: آیا تو می‌توانی در مسیر وجود خود کنترل امور را به دست بگیری؟ مرده‌ای که زنده به نظر می‌رسد کجا و خواب آشفته‌ای که بیدار است کجاست؟

هوش مصنوعی: تو را به نام ابوبکر می‌گیرم، زیرا صداقت او را نداری. آن دندان مار و زخم در غار را فراموش نکن.

هوش مصنوعی: هرگاه می‌خواهی که بویی از عماری به فضای بالا و آسمانی برسد، در راه عشق و ایمان، بوذر و عمار را فراموش نکن.

هوش مصنوعی: ای دوست که با فرشته‌ها صلح کرده‌ای، پس حالا در پایتخت دین باید با شیطان مبارزه کنی.

هوش مصنوعی: اگر در مسیر خوشبختی به تنهایی روی آورده‌ای مانند سنایی، پس بدن تو بی‌کار است و جان تو در تلاش و فعالیت مشغول است.

هوش مصنوعی: ای پسر! سخنران گنجه به تو می‌گوید: «بهار آمده، دوست من! آیا باده‌ای از گل انار هم داری؟»