هوش مصنوعی: از پریشانی و بی‌نظمی من نگران نشو، چون موهای مجعد و درهم‌ریخته‌ام گویی که در هم گره‌خورده و همچنان ظرافت و زیبایی خود را حفظ کرده است.

هوش مصنوعی: تو با زیبایی‌ات نور و درخشش آسمان را می‌ربایی و لبانت چنانند که رنگ و جلوه سنگ عقیق یمن را از یاد می‌برند.

هوش مصنوعی: از لبانت شرم می‌کرد مایهٔ شراب در پیاله و از چهرهٔ زیبایت بوی خوشی می‌آمد که مانند بوی گل در باغ بود.

هوش مصنوعی: جادوی استاد در برابر دو بادام به قدری قوی است که زبان مثل پسته‌ای در دهان گیر می‌کند.

هوش مصنوعی: آسمان نیز به تو عشق می‌ورزد، چرا که هر صبح که می‌رسد، در آرزوی دیدن چهره‌ات به خود می‌پیچد و همچون پیراهنی که پاره می‌شود، به سر و صدا در می‌آید.

هوش مصنوعی: وقتی چیزی به دهان تو می‌رسد، عقل و درک تو آن را نمی‌بیند، و وقتی که به میانت می‌رسد، دیگر سخنی برای گفتن نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: در چمن، مردمک چشم من به خاطر زیبایی تو، همچون گل و یاسمن، در حال چرخیدن و سرگردانی است.

هوش مصنوعی: تو با زیبایی و لطف لبانت، جان را به زندگی می‌آوری و در مقایسه با عظمت و شکوه کوی تو، بهشت نیز مانند یک باغ زیبا به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: اگرچه مانند سنایی هیچ‌کس نمی‌تواند به این زیبایی و سادگی بیان کند، اما خود این چرخش هفت‌گانه و حرکت چهار زن نشان‌دهنده‌ی آرامش و تحرک در زندگی است.

هوش مصنوعی: برای جلوگیری از آسیب چشم بد، به دور خود بچرخ و از خود محافظت کن، زیرا ما همچون جان‌های پرجمعیت، در اطراف خود داریم.

هوش مصنوعی: پس از آن، در یاد او، دل‌ها را به عشق او مشغول کن و با نغمه‌های دل‌انگیز، آنها را سرشار از احساسات کن.

هوش مصنوعی: ای کسی که به خاطر نازکی و لطافتت، روزه‌ات چنان تو را خشک کرده که سروها زرد شده و نسترن‌ها پژمرده‌اند.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی عیدی بگیری، زیادتر از آنچه که هست نخواه، زیرا نباید توقع بیشتری از من و امثال من داشته باشی.

هوش مصنوعی: امشب در زمان سحر، به آسمان هنر نگاهی بینداز و شعر سنایی را با صدای دلنشینی بخوان.

هوش مصنوعی: مهم‌ترین نکته در اشعار شاه نصرالله این است که در زمان هنر و بیان، باید به مقام و شخصیت کسانی که در آن موقعیت هستند احترام گذاشت.

هوش مصنوعی: با نفس جانش، عطر مشکی را از خطا نطلب و از سر وجودش نخواه که در سپیدی از بهشت باشد.

هوش مصنوعی: در شب تولد او، پرستار دولت چه گفت؟ آمد صدای خروس که «از ما غم را برگردان».

هوش مصنوعی: در برابر اراده و تصمیم قاطع او، زمین برای حرکت کردن احساس تنگی می‌کند و در مقابل نوک قلم او، زمان به نوعی ناتوان و آنگونه لنگ می‌شود.

هوش مصنوعی: حسود در مدت عمرش مانند شمعی می‌سوزد و از شدت حسادت، هیچ‌گاه نمی‌تواند زیبایی واقعی خود را ببیند و در نهایت به خاطر پوشیده شده در کفن، از زندگی رانده می‌شود.

هوش مصنوعی: صبح زود که می‌رسد، نشان از این است که زمانه به دنبال دشمنی با اوست. هم در کلامش کینه‌ورزی وجود دارد و هم در رفتار و کنش‌هایش، تیزی و خشونت را به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: برای کسب اعتبار و آبرو، مردم همچون قاعده و بنیادی به درگاهش می‌روند و چشمانشان نشانه‌ای از وجود او و زیبایی جسمش است.

هوش مصنوعی: آتش آن کلک، به شکل دیگری درآمد و بیرون رفت و به سمت تکاب، مانند خون دل از درخت نارون، جاری شد.

هوش مصنوعی: اگر دشمنش مانند پرنده‌ای به سوی آسمان پرواز کند، به مانند محور یک چرخ بر جسم خود، به شدت و سرعت می‌چرخد.

هوش مصنوعی: ای کسی که دست تو مانند ابر، نعمت و خوشبختی را پراکنده می‌کند، و هنر تو مانند خطی زیبا، درخشش ستاره‌ها را به یاد می‌آورد.

هوش مصنوعی: هرچند در حین گفتگو تلاش می‌کنم، ولی هیچ فایده‌ای ندارد که من مقام خود را با مقام بزرگ‌تر از خودم مقایسه کنم.

هوش مصنوعی: هفت آسمان به طور خاص برای هنرمندان فضا و شرایطی فراهم کرده‌اند و در عین حال، آنها را با رفتارهای ناپسند و حیله‌گری نیز مواجه می‌کنند.

هوش مصنوعی: زمان آدم تمام شد و نوبت پرندگان فرا رسید، وگرنه چه نیازی به این است که در هر جمعی حضور داشته باشند.

هوش مصنوعی: زاغ در مورد ادب و تربیت صحبت می‌کند، در حالی که لک‌لک به اصول و مبانی اشاره دارد. چنگ (یک نوع ساز) می‌نوازد و کلنگ هم در کارهایی دیگر استفاده می‌شود. در نهایت، زغن به نوعی دستبرد می‌زند.