هوش مصنوعی: چه زمانی می‌توانم این قفس را رها کنم و در باغ الهی خانه‌ای بسازم؟

هوش مصنوعی: با افرادی که چهره‌هایشان پنهان است، یک لحظه در دنیای ناپیدای عشق بگذران.

هوش مصنوعی: من در چمنزار پیامبر با شوق و شادی قدم می‌زنم و در حرم خدا از عظمت و زیبایی‌اش به وجد می‌آیم.

هوش مصنوعی: این چهار نفر غریب و نامناسب را به خانه‌هایم دعوت می‌کنم و خوشحالشان می‌کنم.

هوش مصنوعی: این لباس نیمه‌کار، آدم را در محل رشد و کمالش به ناز و ابهت می‌آورد.

هوش مصنوعی: من این موجودی که از استخوان‌ها ساخته شده را در برابر سگان جهنمی قرار می‌دهم.

هوش مصنوعی: می‌خواهم از این مکان ناپایدار و بی‌وفا که پر از ناپسندها و مراقبان است، فرار کنم و دور شوم.

هوش مصنوعی: باغی وجود دارد، اما من افراد نیک‌سیرت را با میوه، پرنده و گردو نوازش می‌کنم.

هوش مصنوعی: من در تلاش هستم تا با محبت و مهربانی، تفاوت‌ها و خصائص قومی و نژادی را از بین ببرم و طبیعت انسانی را در کنار هم به هم پیوند دهم.

هوش مصنوعی: با اینکه افراد زیادی در راه هدایت و راه پیمایی وجود دارند، من باز هم احساس تنهایی می‌کنم، حتی اگر کسی به اسرار و احساسات من پی ببرد.

هوش مصنوعی: با این حال، دل من چقدر قوی است، مثل اینکه با این پرها، این پرنده چقدر آزاد و پرانرژی است.

هوش مصنوعی: من از روی غیرت و شجاعت، سرم را از شَنِس توحید و عدالت بلند می‌کنم و به هر کسی که به حق و راستا ایستاده، احترام می‌گذارم.

هوش مصنوعی: بیایید از آشفته‌خویی و احوالات بی‌خود خود کنار برویم و به جای آن از احساسات قلبی‌مان بهره بگیریم و از افکار زائد و بی‌مورد فاصله بگیریم.

هوش مصنوعی: وقتی که بال‌های من شکسته شد، احساس می‌کنم مثل دستی هستم که در دریا به دور افتاده و نمی‌تواند حرکت کند.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم خودم را魅ا بخوانم، به خاطر این است که من فرزند خلیفه‌ام.

هوش مصنوعی: وقتی که سنایی از میان برود، آن وقت من درباره او صحبت می‌کنم.

هوش مصنوعی: من امیدوارم که به زودی کاری انجام شود، و در این لحظه مانند چنگ (یک ساز موسیقی) پر از احساس و نوا باشم، مثل نایی که به صدای باد جواب می‌دهد.