هوش مصنوعی: خداوندا، چرا من در تنهایی و غربت این‌گونه رنج می‌برم؟ آیا در برابر دشمنان هیچ کسی از نزدیکان من حضور ندارد تا از من حمایت کند؟

هوش مصنوعی: برادر عزیزم عباس، کجایی؟ چرا در این میدان بی‌تو جایی نیست؟

هوش مصنوعی: ای دوست و همدم غم‌خوار، تنها تو می‌توانی در این روزهای سخت و دشوار در کنارم باشی. در کربلا، جز تو کسی نیست که به من کمک کند و یاریم دهد.

هوش مصنوعی: در میان مردم کافر و بی‌باور تنها و بی‌کس هستم، ای برادر، زیرا یک دست نمی‌تواند صدایی به وجود آورد یا بر کسی تأثیر بگذارد.

هوش مصنوعی: ای برادر، نزد دشمن به من کمک نکن، زیرا که از جسم تو جدا نخواهد بود. برو، بهتر است دور شوی.

هوش مصنوعی: تو به دنبال آب رفتی، ای ماه تابان جهان! اکنون در این دنیا نایاب شده‌ای و آیا برای ما دیگر وجود نخواهی داشت؟

هوش مصنوعی: باید کسی که فرمانروایی می‌کند، اگر نتواند بر لشگرش کنترل داشته باشد، از قدرت و مسئولیت خود کنار برود.

هوش مصنوعی: در زمان‌هایی که انسان احساس تنهایی و بی‌کسی می‌کند و دور از یار و آشناست، جدا شدن از دوستان و همرزمان هرگز قابل قبول نیست.

هوش مصنوعی: ای صفدر وفادار، در این سرزمین خونی و خطرناک، دوری از خاندان پاک و مطهر اهل بیت نشانه وفا نیست.

هوش مصنوعی: هر کسی که از برادر من دست بردارد، ای پروردگار، نکند که از خشم تو هرگز رهایی یابد.

هوش مصنوعی: باد صبا، تو ای فرستنده خوش خبر، به علی در نجف بگو که گویا از حال ما آگاه نیست. شیر خدا (علی) در اینجا به دور از ماست و خبر ما به او نرسیده.

هوش مصنوعی: ای جوانمرد عالیقدر از سرزمین بطحا، برای خاندان طاها، غیر از خدا در این دشت کسی نمی‌تواند یاری‌دهنده باشد.

هوش مصنوعی: انسانی که روزگار به او غم و اندوه داده است، در دوران زندگی‌اش جز عزاداری و غم، چیزی برای او باقی نمانده است.