هوش مصنوعی: برادر، تو استراحت کن، من به جشنی در شام می‌روم که در آن موسیقی و ساز و نقاره نواخته می‌شود و به سوی می‌خانه می‌روم تا از شراب لذت ببرم.

هوش مصنوعی: تو به شکار آمده‌ای و مانند مرغی زخمی، به خون آغشته‌ای. ببین که چگونه باختی و بر گردنم زنجیری از کینه به خاطر این وضعیت افتاده است.

هوش مصنوعی: از ظلم دشمنان، حال من بسیار بد شده و زخم‌هایم به قدری زیاد است که بیشتر از ستاره‌ها به چشم می‌آید. لحظه‌ای به خواهرم نگاه کن، زیرا من با انواع سختی‌ها و دگرگونی‌ها مواجه بوده‌ام.

هوش مصنوعی: سپاه کافر به من اجازه ندادند که کفنی برای شهیدان آل یاسین بر چشم خونینشان بگذارم. به خاطر این موضوع، با اندوه و اضطراب به سمت آن‌ها رفتم.

هوش مصنوعی: تو در این بیابان به تنهایی و در حالت عریانی دراز کشیده‌ای، بی‌آنکه هیچ کنترلی بر اوضاع داشته باشی. من که دردی کشیده‌ام و تحت ستم بوده‌ام، بی‌هیچ پوششی به سوی تو آمده‌ام.

هوش مصنوعی: وطن من در کربلا را به من نشان دادی و از خودت دورم کردی. در امانت داری به وعده خود وفا کردی، حالا من در عذاب و رنج هستم.

هوش مصنوعی: من برای قاسم مراسم عروسی برگزار کردم و به خاطر سختی‌ها و ناگوارهایی که در دنیا گریبان‌گیرم بود، شگفت‌زده‌ام که با این وجود به موفقیت رسیدم.

هوش مصنوعی: زمانی که چهره‌ی عزیزم مانند گل شکفته شد، به خاطر خستگی و سختی‌های پاییز، در گلزار با اشکی که از غم ریخته‌ام، دامنم را خیس کردم. سپس به بوی خوش گلاب شتافتم.

هوش مصنوعی: از شکایت کردن دربارهٔ خواهر خود بپرهیز که من برادر وفاداری نیستم. سر تو اکنون تحت رهبری من است، هر چند که با سرعت زیاد از اینجا رفته‌ام.

هوش مصنوعی: به میخانه یزید می‌روم، جایی که ستم‌کار با چوبش ضربه می‌زند. ای پادشاه، برای سوال و جواب، مرا اندوهگین مکن.

هوش مصنوعی: از چشمان صامتش اشک‌ها جاری شده، دمی که آن شخص غمگین می‌گفت: ای برادر، به خاطر ظلمی که از روزگار بر تو رفته، بدن تو زیر تابش آفتاب دچار زحمت و رنج شده است و من رفته‌ام.