هوش مصنوعی: ای اسب باوفا، کجایی حسین من که نور چشم من هستی؟ ای اسب خوشبخت و فرخنده، کجایی حسین من که نور چشم من هستی؟

هوش مصنوعی: ای براق نورانی، سیر و سفر سبط (فرزند) احمد را به ما نشان بده، ای مرکب ویژه‌ای که به مقام و فضای بلند محمد (ص) نزدیک می‌شوی.

هوش مصنوعی: کجا رها کرده‌ای شاه عزیز را که راه را پیموده و به کجا رفته است؟ کو حسین من، روشنایی چشمان من؟

هوش مصنوعی: این بیت به تصویر کشیدن حالتی از عروج و تعالی است. به نوعی از سفر به دنیای بدون مکان و زمان اشاره می‌کند، جایی که مقام و عظمت بسیار بالایی وجود دارد. نمادی از برتری و ارج، که تاجی از شرف بر سر دارد. در واقع، این بیان به عرش و مقام‌های رفیع الهی و روحانی اشاره دارد که انسان می‌تواند به آن‌ها نائل آید.

هوش مصنوعی: ای کاش بگویی احوال حسین چیست و در کجا است، چون او زندگی من و نور چشمان من است.

هوش مصنوعی: ای پیام‌رسان خوشبخت، به من بگو که سلیمان کجاست؛ زیرا در مسیر او، چشمانم پر از اشک و انتظار مانده است.

هوش مصنوعی: ای هدهد، چرا در این بیابان و بدون همراهی نشسته‌ای؟ شهر سبا کجاست؟ حسین من، نور چشمان من، کجاست؟

هوش مصنوعی: خضر به دنبال آب زنده و جاودان بود، در حالی که من به دنبال راهی هستم که مرا به دروازه‌ی پادشاهی برساند.

هوش مصنوعی: به خاطر غم و دلتنگی من، غباری از آه و حسرت به آسمان رفته است. در این دنیا پر از مشکلات و بلا، حسین من همواره نور و روشنایی من است.

هوش مصنوعی: جان خود را در راه وفایی فدای کرده است. کجا می‌توان خلیل الله را یافت که در راه خدا قربانی شده باشد؟ کجا می‌توان ذبیح الله را دید؟

هوش مصنوعی: خدا را شاهد می‌گیرم که تو را به قربانگاه برده‌اند، اما چرا حسین من، نور چشم من، از منا نیامده است؟

هوش مصنوعی: کجا کسی است که باعث خلقت جهان و انسان‌ها شده است؟ کجاست موسی، پسر عمران و عیسی، پسر مریم؟

هوش مصنوعی: من هابیل هستم که کشته شده‌ام، چه بر سرم آمده است؟ برادر دوم آدم کجاست؟ نوح کجاست که طوفان سوگواری برپا کند؟ حسین من، نور چشمان من، کجاست؟

هوش مصنوعی: زینب به شدت دچار ناراحتی و آسیب شده است. از تو می‌پرسم که چرا این اسب زیبا و نیرومند غرق در خون شده و چه اتفاقی برایش افتاده است.

هوش مصنوعی: کجایید ای سوار، ای اسب، که در بین این بی‌مونس و بی‌آشنا کجا به سر می‌برید؟ حسین من، نور چشم من کجاست؟

هوش مصنوعی: صیاد سرنوشت، برای شکار تو تله‌ای انداخته است؛ برای اینکه به راحتی بتواند تو را صید کند، از بس که تیر تو به هدف نمی‌زند.

هوش مصنوعی: ای آهوی دشت، تو غرق در تیر و شمشیر هستی و در میان این درد و رنج، حسین من، روشنی چشمان من، کجا هستی؟

هوش مصنوعی: حسینم را در میدان جنگ به اسب بی‌صاحب واری می‌آورم، چرا که تو به تنهایی دچار سرنوشتی شده‌ای.

هوش مصنوعی: سکینه در مکان مقدس ناراحتی و بی‌تابی می‌کند و رقیه فریاد می‌زند که برادرش حسین، نور چشمش، کجاست؟

هوش مصنوعی: اگر حتی سر شمر را هم ببری، این کار را پنهانی انجام نده؛ اما حسین با تشنگی به سمت میدان می‌رود.

هوش مصنوعی: صدای فریاد تشنگی او به گوش می‌رسد و در این لحظه، جانش را فدای حسین می‌کند که برای او مانند نور چشمش است.

هوش مصنوعی: در هنگام عزاداری، اشک و گریه به قدری فراوان است که دیگر هیچ نشانه‌ای از آرامش یا سکوت باقی نمی‌ماند و این احساس عزا مانند جویباری از چشم‌ها سرازیر می‌شود.

هوش مصنوعی: به راستی در عزای حسین، زمین و آسمان به تلاطم درآمدند. حسین، نور چشم من است.