هوش مصنوعی: مردم، هر بار که من را با تیر محبتت آزمایش می‌کنی، نشان می‌دهی که چقدر بر دل من تأثیر گذاشته‌ای.

هوش مصنوعی: من که هیچ وقت امیدم را از دست نداده‌ام و همیشه در آرزوی موفقیت و پرواز بوده‌ام، نمی‌دانم با چه دلیلی مرا از جایی که متعلق به من است، می‌کنی و از آشیانم بیرون می‌کنی.

هوش مصنوعی: وقتی که با لطف و محبت خود به من نزدیک شدی و مرا در آغوش خود گرفتی، پس چرا هنوز مرا به این سو و آن سو می‌فرستی و آواره می‌کنی؟

هوش مصنوعی: عزیزم، با تمام محبت و لطفی که داری، چرا من را تحت فشار و بار مشکلات زندگی دیگران قرار می‌دهی؟

هوش مصنوعی: من از جلوه‌های نورانی دور هستم و در کنار شعله و برق تو قرار گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: گاهی با کلامت حرف می‌زنی، گاهی سکوت می‌کنی، گاهی دیوانه‌ام می‌کنی، گاهی هم آزاد و دلشاد می‌سازیم. گاهی مرا به گریه می‌اندازی و گاهی خوشحال می‌کنی.