هوش مصنوعی: در شهر قزوین فردی به کار بکله‌پزی مشغول است و نزدیک به هفتاد سال است که به همین شیوه زندگی می‌کند و هرگز از کسی چیزی نمی‌خواهد. او حدود هزار بیت شعر دارد و این اشعار متعلق به اوست.

هوش مصنوعی: من هرگز اجازه نمی‌دهم که لب او به دندانش برسد، زیرا این کار به مثابه‌ای خواهد بود که عشق و شور و شوق را به درد و غم تبدیل کند. تو در بازی عشق، همدم غم و اندوه من شدی.

هوش مصنوعی: به خاطر نگاه تو، رسوای عالم شدم، ای محبوب، به خاطر پرسش تو، جانم مانند سگی وفادار به تو آمده است.