هوش مصنوعی: کمبودی بزرگ است که محبوب از پیشم رفته و هیچ راهی برای تسکین دلم فراهم نکرد. او صد وعده به من داده بود، اما یک وعده هم عملی نکرد.

هوش مصنوعی: به هزار داستان و نیاز به نزد معشوق رفتم، اما همه این‌ها بی‌نتیجه ماند و حاجتم را برآورده نکرد.

هوش مصنوعی: این بیت به زیبایی و جذابیت چشمان یک دختر اشاره دارد که به صورت نمادین بر دل شاعر تیر می‌زند و این تیر غمزه باعث می‌شود که او به شدت تحت تاثیر قرار گیرد. با وجود اینکه زیبایی و جذابیت او می‌تواند خطرناک باشد، اما هیچ‌گونه اشتباه یا خطایی در این جاذبه وجود ندارد و تمام قوت و تأثیر آن به خاطر جذابیت خاص اوست. به نوعی می‌توان گفت که این زیبایی همچون خطی از مو، بسیار دقیق و بی‌نقص است.

هوش مصنوعی: بر روی خاک محل دوست که صورت خود را گذاشتم، هیچ‌کس مانند من نمی‌تواند بگوید که آیا این خاک توانسته اثر جادویی بر صورتش بگذارد یا نه؟

هوش مصنوعی: با اندوهی در دل‌ها، مسیرهای زیادی باز می‌شد و هر دل در جستجوی راهی، ناله‌های زیادی را سر می‌داد.

هوش مصنوعی: شکر بر نی صدایی زیبا ایجاد کرد و حصاری به دست شهناز ساخت که او را در انجام کارش یاری کرد.

هوش مصنوعی: داستان او، که از نی نقل می‌شود، آن‌چنان دل‌انگیز و جذاب بود که آتش اشتیاق را در درونم روشن کرد. لحظه‌ای از شادی پر شدم و سپس همگان - چه تر و چه خشک - در این شعله‌ها سوختند.

هوش مصنوعی: دو نفر در بالای کوه، با ساز بربط و نی در حال نواختن هستند و مردم در کوچه و خیابان دورهم جمع شده‌اند.

هوش مصنوعی: به خاطر چهره زیبا و جذاب او، همه متوجه شدند و تحت تأثیر صدای غمگین او قرار گرفتند.

هوش مصنوعی: شکر به خاطر زیبایی و ارزش گوهر، دست به تار چنگ می‌زند. زیرا وقتی تار چنگ به درستی و به صورت منصفانه تنظیم نشده باشد، شکر هم به درستی بیان می‌شود.

هوش مصنوعی: از صدای آنان صدای ناهید به گوش رسید و آوازشان تا خورشید هم رسید.

هوش مصنوعی: دلشکسته از جدایی معشوق، شخصی مسکین و غمگین به دنبال چاره‌ای برای تسکین غم‌هایش بود.

هوش مصنوعی: از پرده‌ای که در آن خدمتکار وجود داشت، به مکان خلوت خود صدا زد و دعوت کرد.

هوش مصنوعی: دو خوش‌‌آواز با ساز و چنگ خود، جشنی را برپا کردند و به کسی که مقامش بلند و نیکو بود، آهنگی خوش نواختند.

هوش مصنوعی: وقتی معشوقه زیبای خود را دید، او را با مهربانی نوازش کرد و هنگامی که نور خورشید را دید، حس کرد که گرما و زیبایی آن به گونه‌ای او را محو کرده است.

هوش مصنوعی: چهره‌اش را از روی درد و اندوه بسیار در دلش نقش زد، اما به خاطر خودش نمی‌توانست از خود جدا شود و همچنان خود را حفظ کرد.

هوش مصنوعی: به خاطر ضعف و ناتوانی‌اش، او را مانند هلالی می‌بیند که قدش به اندازه خلالی کوتاه و نازک شده است.

هوش مصنوعی: نهالی وجود داشت که به خاطر شرایط محیطی قدش خمیده شده بود و گل‌های زیبا در اطراف او را در بر گرفته بودند.

هوش مصنوعی: آن‌ها دور هم نشستند و جریانی را به راه انداختند و با آن، این غزل را آغاز کردند.

هوش مصنوعی: دوست عزیز، چرا از ما فاصله گرفتی؟ برگرد که روزهای ما بدون تو خوش نمی‌گذرد.

هوش مصنوعی: خاک وجود ما وقتی که از تو جدا شد، به سرنوشت خود گرفتار آمد و حالا به خاطر جدایی‌ات، هر جا برویم، نشان ما به صورت غباری در کوی تو باقی خواهد ماند.

هوش مصنوعی: وصل تو منبع هر کار و فعالیتی بود، اما افسوس که آن منبع از دست رفت و دیگر به کار ما نخواهد آمد.

هوش مصنوعی: ما زمانی شاد و خرم بودیم، مانند گل‌های تازه که در کنار هم می‌لرخیدند. زندگی‌مان پر از خوشی و لذت بود و این شادی به ما لطافت و زیبایی می‌بخشید.

هوش مصنوعی: غنچه‌ی دل که از عشق دچار درد و رنج شده است، اکنون از مهرگان شکسته و پژمرده است. اما تو با زیبایی‌ات، به تازگی به ما نشان می‌دهی که تو همان بهار نو و تازگی زندگی‌ ما هستی.

هوش مصنوعی: تو منبع زندگی هستی، هرگز نمی‌خواهم که در دل تو حتی ذره‌ای خاشاک از مسیر ما وجود داشته باشد.

هوش مصنوعی: ما از دوست و سرزمین خود دور افتاده‌ایم و هیچ خبری از حال دوست و دیار خود نداریم.

هوش مصنوعی: وقتی خورشید آن دو چهره زیبا را دید، سرخ و شاداب شد و مانند گل لبخند زد.

هوش مصنوعی: از خوشحالی قرمز بود و بر زردی زعفران غلبه داشت، اما چون غنچه، راز دلش را در دل پنهان کرده بود.

هوش مصنوعی: لب شیرینی به نی نوازش کرد و نی هم لب شیرین را خوش صدا نواخت.

هوش مصنوعی: در آن صدا و نغمه دل‌انگیز، عشق به سمت شهناز مانند عقابی پرواز کرد و زنجیری به دست آورد.

هوش مصنوعی: از شدت عشق، ساز به ناله درآمد و این شعر را به زیبایی مانند شکر، برای غزال خواند.