هوش مصنوعی: ما مانند لاله‌ای هستیم که بر روی زمین روییده و از دل غم‌هایمان صدای ناله‌ای همچون رعد و برقی از خود صادر کردیم.

هوش مصنوعی: عشق و محبت مانند صبحی است که با زیبا بودن و روشنایی‌اش همه جا را پر می‌کند. وقتی عشق واقعی نمایان شد، تمام آسمان‌ها را از زیبایی و نور خودش پر می‌سازد.

هوش مصنوعی: شکر به گل سمن می‌گوید: چرا بوی خوش تو این‌قدر محفوظ و پنهان است و من نمی‌توانم آن را بشنوم؟

هوش مصنوعی: دل من مانند شانه‌ای پر از غم است و از آن غم، به هزار شاخه تقسیم شده است. از آن سو، به خاطر این احساس، بر روی موهای بی‌پروایت دست می‌زنم.

هوش مصنوعی: به دل گفتم که چرا حلقه سیاه در گوش او قرار دارد و چرا او در کنار او شب را می‌گذراند.

هوش مصنوعی: دل من در زلف‌های تو آرامش داشت و از شدت عشق، بی‌اختیار بر دل خود دست می‌زدم.

هوش مصنوعی: به دست کسی افتادم که زیبایی او را خیره‌کننده می‌دانستم.

هوش مصنوعی: وقتی تنور داغی را می‌بیند، فقیر دلمند می‌شود که نانی بپزد و از آن بهره‌مند شود.

هوش مصنوعی: من به خاطر کارهای نادرست خود، آشفتگی و دردسرهای زیادی را تجربه کردم و به خاطر این بی‌نظمی، عواقب سختی را تحمل کردم.

هوش مصنوعی: من اشتباهی کردم، اگر می‌خواهی مجازاتم کن و دست‌هایم را ببند، اما اگر می‌خواهی می‌توانی دستم را از بند آزاد کنی.

هوش مصنوعی: زمانی که هندو بر من تسلط یافت، از دستش فرار کردم و به خاطر این عملش او را مورد سرزنش قرار دادم.

هوش مصنوعی: اگر کسی در حلقه‌ قدس و کرامت قرار گیرد، هرگز پایه‌های آن مکان مقدس و باعظمت پایین نخواهد آمد، حتی اگر در حالت مستی و شیدایی باشد.

هوش مصنوعی: چون معشوق، جوانی به نام جم را دید، لباس‌هایش را چاک‌چاک کرد و مانند گل، از هیجان و شوق به حالت‌های مختلف دچار شد.

هوش مصنوعی: صبحگاه، نسیم نرم و ملایم، جامه‌ سلطنتی جم را برداشت و عبای گل را به همراه خود آورد.

هوش مصنوعی: او جامه‌ای از حریر را به دست جمشید درآورد و شبنم را بر تن او پوشاند.

هوش مصنوعی: صدای خوش موسیقی دوباره به گوش می‌رسد و نوشیدنی رنگین و زیبای ارغوانی را به دست گرفته‌اند.