هوش مصنوعی: امشب باغ به دلیل بهار، رنگ و بوی تازه‌ای دارد و بر روی چمن‌ها، زینت‌ها و زیبایی‌هایی نقش بسته است.

هوش مصنوعی: گلرخان در باغ، در حالی که از نوشیدن صبحگاهی سرخوش است، نگاهی از چشم‌های نرگس به دنیا دارد و به نظر می‌رسد که چشم‌هایش در حالت خمار و مدهوشی قرار دارند.

هوش مصنوعی: یک زن زیبا با شانه زدن به موی خود، چنان به نظر می‌رسد که گویی در کنار جوی آبی نشسته که در آن، آب نرم و لطیف در جریان است و بوی خوشی از گل‌های تازه برمی‌خیزد. امشب، این صحنه زیبا و دل‌انگیز به او جلوه‌ای خاص بخشیده است.

هوش مصنوعی: اگر کسی بخواهد از پردهٔ شب بیرون بیاید و چهره‌اش را نشان دهد، باید بداند که زیبایی‌های شب همچون آینه‌ای است که این نور را بازتاب می‌کند.

هوش مصنوعی: مگر اینکه آن شمع که در این جمع است، از روی طبقه‌های آسمان عبور کند که امشب نورش پراکنده شده است.

هوش مصنوعی: شکر و عود با هم به وجود آمدند و از دل جمال، دودی برخواست.

هوش مصنوعی: تو در آرامش و راحتی خوابیده‌ای، نمی‌دانی در بیداری چه حالتی وجود دارد. تو در آسایش هستی و از درد و رنج دیگران بی‌خبر هستی.

هوش مصنوعی: تو هیچ چیز دیگری جز زیبایی و دلربایی نداری، و وظیفه‌ات فقط محبت و دلجویی از دیگران است. تو چه می‌دانی از احساسات عمیق دیگران؟

هوش مصنوعی: تو که یک شب به خاطر آرزوی موهای آشفته‌اش خواب را رها کردی، چه می‌دانی از تحمل شب‌های طولانی و تاریک؟

هوش مصنوعی: ای زاهد، تو که خود را از زیبایی و ناز چشم او دور می‌کنی، بپرس از مستان که چطور به این شیوه عشق می‌ورزند. تو که هشیاری، چه چیزی از این حالت می‌دانی؟

هوش مصنوعی: ای دل، به تو گفتم که درد و غم خود را تحمل کن، زیرا دیگر کاری از دست ما بیرون نیست. تو که خود درگیر غم هستی، چه می‌دانی که غمخواری دیگران چه معنایی دارد؟

هوش مصنوعی: شکر به جم پرده را برداشت و راز داستانی را که با او شده بود، از ابتدا بازگو کرد.

هوش مصنوعی: از شدت درد و حسرت، لباسش را پاره کرد و با ناله‌ای کوتاه، دستانش را بر سرش زد.

هوش مصنوعی: او به خاطر بی‌وفایی و آزردگی ناشی از نگاه محبوبش، بسیار ناراحت و شکایت‌زده شد و تمام دارایی‌اش را به دست خود از دست داد.

هوش مصنوعی: به خاطر غیرت چشمان زیبا، خواب را از چشمان آنها می‌ربود و اشک آنان را جاری می‌کرد.

هوش مصنوعی: به خاطر سرزنش‌ها، سر را خضوع و ادب آموخت که به چه دلیل سر بر بالین طلب گذاشت.

هوش مصنوعی: از بدی سرنوشت، دچار خشم و ناراحتی شد و از گردش روزگار شکایت کرده و ناله سر داد و به این شکل احساساتش را ابراز کرد.

هوش مصنوعی: آسمان بر اساس چه شرطی برای من قرار داده است که به نظر می‌رسد نصیبم خوشبختی و سرزندگی نیست؟

هوش مصنوعی: زمانی که زندگی برای من تلخ و دشوار می‌شد، مانند گلی که در باد پراکنده می‌شود، در جوانی از این دنیا رفته و ناپدید می‌شدم.

هوش مصنوعی: اگر سرنوشت تو خوشبختی را رقم بزند، من هم در دنیا خوشبختی بزرگی خواهم داشت.

هوش مصنوعی: روزی که مادر به سختی برمن فشار آورد، مانند مشک که در آن خون جگر جاری است، فشار و سختی را حس کردم.

هوش مصنوعی: به من نوشته‌اند که در زندگی با مشکلات و سختی‌ها روبه‌رو خواهم شد. چه کاری می‌توان کرد؟ این هم بخشی از سرنوشت من است.

هوش مصنوعی: ای سرنوشت، تا کی این بی‌حوصلگی و کسالت ادامه دارد؟ خواب آخر این شخص را ملامت نمی‌کند؟

هوش مصنوعی: اگر مرا مانند نای نوازی نکنی، هر لحظه مثل چنگی می‌شوم که در جای خود به یاد تو آواز سر می‌دهد.

هوش مصنوعی: اما وقتی در این خانه را باز کردند، بنیاد ساخت و ساز را بر اساس سرنوشت گذاشتند.

هوش مصنوعی: اگر به مدت صد سال هم از چشمم اشکی نریزد، باز هم نمی‌توانم بدبختی‌ام را تغییر دهم.

هوش مصنوعی: بلبل شبانه به طور مداوم از درد عشق می‌ناله کرده و در کنار گل، که پر از قطرات شبنم است، حضور دارد.

هوش مصنوعی: وقتی زاغ شب از جایی که خمیده است پرواز می‌کند، بال‌هایش را بلند می‌کند و به آسمان می‌رود.

هوش مصنوعی: هزاران تخم مرغ را تصور کن که از این سقف به زمین افتاده و در سراسر جهان پخش شده‌اند.

هوش مصنوعی: سپیده‌دم همه جا را روشن کرد و رنگ زرد خورشید در افق نمایان شد.

هوش مصنوعی: سپیده دم زیبا و درخشان از پس پرده‌ای که به رنگ قرمز خونین است، نمایان شد.

هوش مصنوعی: هنگامی که صبح از حضور خورشید زیبای شهناز در سرزمین جم می‌گذرد، به ضربه‌ای می‌آید تا اسرار را روشن سازد.

هوش مصنوعی: شب رازی را با خورشید درمیان گذاشتند و در روز آن راز را به جمشید گفتند.

هوش مصنوعی: داستان را یکی یکی برای شاه بیان کردند و او را از تمامی کارها و اتفاقات باخبر ساختند.

هوش مصنوعی: وقتی که پادشاه فهمید که محبوبش با ناز و کرشمه در پناه شب، رازها را در دل دارد.

هوش مصنوعی: در یک لحظه، وقتی که زمانی شاد و خوش بود، مانند نسیم صبحگاهی خوشبو و تازه وارد شد.

هوش مصنوعی: او از مهربان شنید که داستانی را روایت کردند و به دلش گفت که این روایت درست است.

هوش مصنوعی: عجب است که قد کشیده و راستش هنوز از جایش تکان نخورده، در حالی که غم او مانند خاری زیر پا به انسان فشار می‌آورد.

هوش مصنوعی: در اثر عشق و شوق تو، پایم در گلی گیر کرده است و از آن سو، خود را به جذبه و هوای تو کشانده‌ام.

هوش مصنوعی: زمانی دارویی برای درمان دردهای سخت وجود دارد که پزشک حال بیمار را نشناسد.

هوش مصنوعی: برای رفع درد و مشکل، باید ابتدا علت آن مشخص و روشن شود. تنها در این صورت است که می‌توان به راحتی به درمان پرداخت.

هوش مصنوعی: زیبایی مجلس در صبح زود، بت زیبایی به ساقی گفت که می‌خواهی جام را به گردش درآوری.

هوش مصنوعی: بیا ای ساقی، امروز حس شادی و طراوتی در من وجود دارد و دلم می‌خواهد از نوشیدنی لذت ببرم.

هوش مصنوعی: بیا شراب بیاور، چون اینجا زمان شادی و سرور است و من تمایل به نوشیدن دارم.

هوش مصنوعی: ما از حد و اندازه فراتر می‌رویم و می‌خواهیم شراب بنوشیم، درون‌مان را هم از شراب پر کنیم.

هوش مصنوعی: در جهان، خرد و دانایی به راحتی قابل دسترسی نیست و به گونه‌ای است که همچون یک میدان نبرد به نظر می‌رسد که در آن نوشیدنی خوشمزه‌ای در انتظار است.

هوش مصنوعی: در شامگاه، رنگ باده به رنگ شفق می‌زند، همان‌طور که شبنم در میان صبح به رنگ ژاله می‌درخشد.

هوش مصنوعی: تصویر او بر روی لیوانی افتاده که پر از آب کوثر است و این تصویر، شعله‌ای از عشق را در دل به وجود آورده است.

هوش مصنوعی: در میان آب زلال، نور را می‌دید و در روح خود، ملاقات با حوری را احساس می‌کرد.

هوش مصنوعی: در دریای می، در شب ماه، غواصان غرق در شادی و زیبایی هستند و در این دریا، هزاران دختر رقصان و زیبا وجود دارند.

هوش مصنوعی: هر بار که ساقی جامی را به دوران می‌آورد، حریفی را تحت تأثیر می‌گذارد و به حالت نشئه و سرخوشی درمی‌آورد.

هوش مصنوعی: در یاد محبوب، نوشیدن شراب شادی و نشاط را برایش تازه می‌کند و لذت و خوشی را دوباره زنده می‌سازد.

هوش مصنوعی: از محفل باده‌نوشان صدای شاداب و سرمست بلند شد؛ جام می در سر نشسته و عقل و هوش از سر برخاست.

هوش مصنوعی: بهار روح زندگی را در این شعر زنده می‌کند و ناگفته‌هایی را با صدای هزاران احساس به تصویر می‌کشد.