سلمان ساوجی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۵۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>خالت که بر آن عارض مهوش زده‌اند </p></div>
<div class="m2"><p>یارب که چه دلگشا و دلکش زده‌اند </p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ای بس که در آرزوی رویت خود را </p></div>
<div class="m2"><p>چشم و دل من بر آب و آتش زده‌اند </p></div></div>

دیوان سلمان ساوجی با مقدمه و تصحیح استاد ابوالقاسم حالت - سلمان ساوجی - تصویر ۷۳

کلیات سلمان ساوجی به تصحیح دکتر عباسعلی وفایی - سلمان ساوجی - تصویر ۳۲

دیوان سلمان ساوجی به اهتمام منصور مشفق - سلمان ساوجی - تصویر ۱۱

رباعی شمارهٔ ۵۴

خالت که بر آن عارض مهوش زده اند 
یارب که چه دلگشا و دلکش زده اند 
ای بس که در آرزوی رویت خود را 
چشم و دل من بر آب و آتش زده اند

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به زیبایی و دلنشینی محبوب خود اشاره می‌کند و می‌گوید که به خاطر آرزوی دیدار او، سختی‌ها و دردها را تحمل کرده است. او از دلگشایی و جذابیت محبوبش سخن می‌گوید و نشان می‌دهد که چقدر به او عشق می‌ورزد. چشم و دل شاعر بر روی محبوب قد علم کرده و در آتش عشق می‌سوزند.

رباعی شمارهٔ ۵۲

رباعی شمارهٔ ۵۳

هوش مصنوعی: خالت که بر چهره‌ی زیبای او نقش بسته، ای پروردگارا! چقدر زیبا و دلنشین است.

خالت که بر آن عارض مهوش زده‌اند 

یارب که چه دلگشا و دلکش زده‌اند 

هوش مصنوعی: به خاطر آرزوی دیدن روی تو، چشم و دلم به شدت دچار درد و رنج شده‌اند و مثل آب و آتش می‌سوزند.

ای بس که در آرزوی رویت خود را 

چشم و دل من بر آب و آتش زده‌اند 

رباعی شمارهٔ ۵۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده