رباعی شمارهٔ ۲۰
چون حال دل من ز غمت گشت تباه
آویخت در آن زلف دل آشوب سیاه
ز آنسان که در آتش سقر اهل گناه
آرند به مار و کژدم از عجز پناه
اطلاعات
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب شعری: رباعی
منبع اولیه: ساوهسرا
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
برگردان به زبان ساده
چون حال دل من ز غمت گشت تباه
آویخت در آن زلف دل آشوب سیاه
هوش مصنوعی: زمانی که غم تو به دل من آسیب رساند، در آن موی سیاه و پریشان تو آویختم.
ز آنسان که در آتش سقر اهل گناه
آرند به مار و کژدم از عجز پناه
هوش مصنوعی: از آن کسان که در آتش دوزخ، اهل گناه را با مار و کژدم عذاب میدهند، به خاطر ناتوانی به آنجا پناه میبرند.