سلمان ساوجی » دیوان اشعار » قطعات » قطعه شمارهٔ ۳۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ز پیری جهان دیده کردم سوالی </p></div>
<div class="m2"><p>که بهر معیشت ز مال بضاعت </p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چه سرمایه سازم که سودی کند گفت </p></div>
<div class="m2"><p>اگر می‌توانی قناعت قناعت </p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 8020 - سلمان ساوجی » دیوان اشعار » قطعات » قطعه شمارهٔ ۳۹

کلیات سلمان ساوجی به تصحیح دکتر عباسعلی وفایی - سلمان ساوجی - تصویر ۴۹۶

قطعه شمارهٔ ۴۰

ز پیری جهان دیده کردم سوالی 
که بهر معیشت ز مال بضاعت 
چه سرمایه سازم که سودی کند گفت 
اگر می توانی قناعت قناعت

هوش مصنوعی: شاعر در این شعر به موضوع پیری و تجربه‌های زندگی اشاره می‌کند و از خود سوالی می‌پرسد که برای تامین معیشت چه چیزی باید داشته باشد. پاسخ این است که اگر توانایی آن را داری، قناعت و رضایت از آنچه داری، بهترین سرمایه است.

قطعه شمارهٔ ۳۸

قطعه شمارهٔ ۳۹

هوش مصنوعی: در دوران پیری و با تجربه‌ای که از زندگی دارم، سؤالی به ذهنم رسیده است: برای تأمین معیشت و زندگیم، چقدر دارایی و سرمایه نیاز است؟

ز پیری جهان دیده کردم سوالی 

که بهر معیشت ز مال بضاعت 

هوش مصنوعی: چه چیزی می‌توانم تهیه کنم که برایم فایده‌ای داشته باشد؟ گفت: اگر می‌خواهی به آرامش برسی، قناعت کن.

چه سرمایه سازم که سودی کند گفت 

اگر می‌توانی قناعت قناعت 

قطعه شمارهٔ ۳۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده