هوش مصنوعی: ای پروردگاری که تمامی گنبد آسمان به صدای پیروزی و نصرت تو پر شده است.

هوش مصنوعی: زمانی که صدا و ناله‌ی تو به گوش آسمان رسید، آسمان گفت: من پیر شدم و نوبت من تمام شده، اکنون نوبت توست که بیایی و بروی.

هوش مصنوعی: دلسوزی و بخشش تو باعث شده که دامن زمین از نعمت‌های تو پر شود، به طوری که حتی آسمان هم به خاطر لطف و کرامت تو احساس خجالت می‌کند و سرش را خم می‌کند.

هوش مصنوعی: ای پادشاه، بندگیت در درگاه تو به گونه‌ای است که امیدوارم با رحمتت بر من گشایش و آرامش بیافری.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به مدت طولانی اشاره می‌کند که تحت تأثیر شخصیت و طبع سردار یا رهبر خود، به مدح او پرداخته و او را ستایش می‌کند. این تأثیرگذاری به گونه‌ای است که حتی نقاط دوردست شرق و غرب نیز در شعری که می‌سراید، به طبع و ذوق شاعر در می‌آید. به عبارت دیگر، شاعر از تأثیر عمیق و مثبتی که این شخصیت بر او گذاشته سخن می‌گوید.

هوش مصنوعی: از آن جهانی که سرشار از نعمت و شیرینی توست، من خود را پر کرده‌ام. من مانند مغز پسته‌ای هستم که درون استخوانی بسته شده، و این مغز، طعم شیرین نعمت‌های تو را در خود دارد.

هوش مصنوعی: با چنین نعمتی که برای همیشه باقی خواهد ماند، من در عجبم که چگونه هنوز در برابر تو شرمنده‌ام و نتوانسته‌ام به درستی خدمت کنم.

هوش مصنوعی: در ستایش تو، دوران جوانی به پایان رسید و اکنون زمان پیری فرا رسیده است، به خواست تو.

هوش مصنوعی: می‌خواهم در جایی گوشه‌نشین شوم تا اگر عمری باقی مانده باشد، چند روزی را در دعا برای خوشبختی تو بگذرانم.

هوش مصنوعی: درد پا و ضعف جسمانی و مشکل بینایی، همه به خاطر دوری از صحبت‌های توست که مرا رنج می‌دهد.

هوش مصنوعی: من در مورد خودم چند فصل گفته‌ام و به این سوال پاسخ می‌دهم که بنده، در برابر عظمت و بزرگی تو، فقط نگاه می‌کنم و منتظر لطف تو هستم.