هوش مصنوعی: روزی بر چهره‌ات، گویی یک طرف نقاب افتاده و در دل خورشید و ماه، نوری تابیده و روشنایی را به وجود آورده است. از آن روز، درخشندگی و تابش به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: چشم من در تماشای تو روشن و پرنور است، اما در دل این خانه، غم و اندوهی مانند آب وجود دارد که به خاطر آن‌ها مردم چشم مرا به تسلیم و انتظار وا داشته‌اند.

هوش مصنوعی: باران غم و اندوه چنان بر سرم باریده که گویی درون یک محیط شیشه‌ای محصور شده‌ام و در این حال، نور آفتاب به دور و برم چهره‌نمایی می‌کند.

هوش مصنوعی: نگاه و اشاره‌های تو دل را می‌رباید، چشمانت همچون شکارچی‌ای هستند که روز و شب در پی فریبند. این چشم‌ها در میان می‌خمار افتاده‌اند و به جانِ دل می‌ریزند.

هوش مصنوعی: چشم تو حرمتی را به هم زده و در هر گوشه و کنار، افرادی به خاطر این آشوبی که به وجود آمده، در خواب غفلت فرو رفته‌اند.

هوش مصنوعی: دل بیمار من خواستار نوشیدنی از لبهای توست، پس ای مهربان، برای این بیچاره که به شدت در حال رنج و گسستگی است، رحم کن.

هوش مصنوعی: خورشید، از من انسان خاکی، ناگزیر جدا خواهد شد. به همین خاطر، ذره‌ای از وجودم در نگرانی و اضطراب است.

هوش مصنوعی: از من دور نشو و از کنترل من خارج نشو، زیرا همه چیز در زندگی‌ام به دردسر افتاده و نتوانسته‌ام خودم را نگه‌دارم. مثل دوتا پا که رکاب را رها کرده و بی‌هدف مانده‌اند.

هوش مصنوعی: من وقتی از عشق و زیبایی تو دور افتادم، برای کسی اهمیتی ندارم، چرا که مانند سلمان، عاشق واقعی، در عشق تو بی‌حساب و بی‌نظیر افتاده‌ام.