هوش مصنوعی: دوست به گونه‌ای می‌آید که در چشم‌هایم مانند یک پری زیبا و دل‌انگیز به نظر می‌رسد، گویی از دنیای روح و معنی به اینجا می‌آید.

هوش مصنوعی: در دل من عشقی عمیق و پنهان نسبت به تو وجود دارد، اما وقتی که بخواهم درباره‌اش صحبت کنم، آن عشق به خطر می‌افتد و ممکن است از بین برود.

هوش مصنوعی: من تصمیم گرفتم از عشق تو سخن نگویم، اما چه کنم که هیاهو و ناله‌ای از هر سو به گوش می‌رسد؟

هوش مصنوعی: اگر به زیبایی تو نگاه نکنم و به خورشید خیره شوم، در چشمانم فقط تیغ و شمشیر را می‌بینم.

هوش مصنوعی: اگر چه زهر تو را می‌نوشم، اما برای من شیرین‌تر از آب حیات است.

هوش مصنوعی: وقتی تو در دل من جا داری، آیا جای دیگری برای کسی دیگر باقی می‌ماند؟ یا چگونه می‌توانم هر دو جهان را در نظر داشته باشم؟

هوش مصنوعی: مرهم محبت و مهربانی برای همه دلپذیر است، اما زخم و رنجی که ناشی از تیغ توست برای من شیرین‌تر و دلنشین‌تر است.

هوش مصنوعی: گفت‌و‌گوی شخصی که ذوق و سلیقه ندارد، بر دلم سنگینی می‌کند، حتی اگر در نظر دیگران این شخص بسیار ارزشمند و عزیز باشد.