غزل شمارهٔ ۱۱۰
ای جهان را چو مه عید، مبارک رویت
عید صاحب نظران، طاق خم ابرویت
گیسوی تو، شب قدرست و درو، منزل روح
خود که داند به جهان، قدر شب گیسویت
گوشه ماه ز برقع بنما، تا چو هلال
شود انگشت نمای همه عالم، رویت
غزل شمارهٔ ۱۰۹: هر آن حدیث که از عشق میکنند، روایت غزل شمارهٔ ۱۱۱: آن پری چهره که ما را نگران میدارد
اطلاعات
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب شعری: غزل
منبع اولیه: ساوهسرا
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
برگردان به زبان ساده
ای جهان را چو مه عید، مبارک رویت
عید صاحب نظران، طاق خم ابرویت
هوش مصنوعی: ای جهان، مانند ماه عید، برکت از چهرهات سرازیر است؛ عید کسانی که صاحب نظرند، در قوس خم ابرویت جلوهگر است.
گیسوی تو، شب قدرست و درو، منزل روح
خود که داند به جهان، قدر شب گیسویت
هوش مصنوعی: موهای تو همانند شب قدر است و در آن، منزلگاه روح تو قرار دارد. هیچکس جز خودت نمیداند که در این جهان، ارزش شب موهایت چقدر است.
گوشه ماه ز برقع بنما، تا چو هلال
شود انگشت نمای همه عالم، رویت
هوش مصنوعی: هر کس که زیبایی تو را ببیند، مانند هلالی که در آسمان میدرخشد، توجه همه را به خود جلب میکند. بنابراین، فقط کمی از چهرهات را به نمایش بگذار تا همه زیباییات را ببینند و شگفتزده شوند.