سلیم تهرانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آن بلبل مستم که خروشم بردند</p></div>
<div class="m2"><p>ذوق سخن از لب خموشم بردند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>در عالم غفلتم عجب ذوقی بود</p></div>
<div class="m2"><p>افسوس که آن پنبه ز گوشم بردند</p></div></div>

شمارهٔ ۴۸

آن بلبل مستم که خروشم بردند
ذوق سخن از لب خموشم بردند
در عالم غفلتم عجب ذوقی بود
افسوس که آن پنبه ز گوشم بردند

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از بلبل مستی سخن می‌گوید که صدای خوشش را از او گرفته‌اند و حالا از غفلتش حس خوبی داشت، اما افسوس که در این وضعیت، هوشیاری و لذت را هم از او گرفته‌اند. شاعر احساس اندوه و حسرت می‌کند که این ذوق و شوق از او سلب شده است.

شمارهٔ ۴۶

شمارهٔ ۴۷

هوش مصنوعی: این بلبل خوشحال من که صدایش را از من گرفتند و لذتی که از گفتن داشتم را از من گرفتند.

آن بلبل مستم که خروشم بردند

ذوق سخن از لب خموشم بردند

هوش مصنوعی: در دنیای بی‌خبری‌ام، تجربه‌ای شگفت‌انگیز داشتم. افسوس که آن حالت خاص و زیبا از من گرفته شد.

در عالم غفلتم عجب ذوقی بود

افسوس که آن پنبه ز گوشم بردند

شمارهٔ ۴۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده