هرکسی که از پا افتاد، کسی که خاک‌نشین شد، من بودم. هرکسی که بر زمین خورد، نقش زمین (کسی که افتاده یا نقشی که بر روی زمین است) من بودم.

شوق، باعث شد که من پرچم‌دار و جلودار صف اهل نیاز باشم. هرکسی که تو را سجده کرد، پیشانی او من بودم. 

مجنون تمام رازهای خود را به من وصیت کرد. بر بالای سر مجنون، نفس آخر من بودم. 

چه کسی قدرت این را داشت که به بلندای آسمان رکاب تو بوسه بزند؟ در همان موقعی که من همراه و هم‌زین تو بودم.

ولی حالا در آن‌جا همه حضور دارند. یاد آن روزی بخیر که در آن جشن فقط من بودم.

من تلاش و کوشش کردم و وصل نصیب دشمن شد. دیگری تو را به چنگ آورد و کسی که به کمین بود، من بودم.

هر قسمتی از خاک، به شاه که درحال جولان دادن با اسب است، می‌گوید: «پیش از این پادشاه روی زمین من بودم.» 

ای سلیم، در باغ و چمن دوش از فغان قیامتی بود و صدای بلندی به گوش می‌رسید. این صدا از بلبلان نبود بلکه باعث این اتفاق من بودم.