هوش مصنوعی: من مانند گلی هستم که تنها یک دامن بر تن دارد و فقط به خاطر یک پیراهن، شبیه به تصویر خودم شده‌ام.

هوش مصنوعی: در مسیر عشق او، هیچ توشه‌ای با خود ندارم و تنها در دل، درد فراوانی دارم که مانند نمک‌دان تنها من را آزار می‌دهد.

هوش مصنوعی: از دنیای هستی عبور کردم، مانند خورشید در آسمان. ای گردش روزگار، همچون ماه نو، تنها چیزی که از تو می‌خواهم یک تکه نان است و بس.

هوش مصنوعی: مستیم اجازه نداد تا علم جدیدی بیاموزم، مثل بلبل که فقط درس گلزار را خوانده است و بس.

هوش مصنوعی: چنان در خودم غرق شده‌ام و از آشفتگی‌های زندگی به شدت دچار سردرگمی هستم که انگار مانند گردابی شده‌ام، در حالی که هر بخش از وجودم درگیر این وضعیت است.

هوش مصنوعی: در فکر روزهای سپری شده هستم و در هر دو زمان شب و روز، تنها به همین خیال آشفته و پریشان مشغولم و بس.