هوش مصنوعی: صبح امروز، زمانی که اهل دانش و عرفان به نیازمندان نظر کردند، درب میخانه به روی آنها گشوده شد، مانند رحمت و لطفی که به آنها می‌شود.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از تبدیل شدن مکان مقدس به میخانه و فضای شادمانی سخن می‌گوید. سجده و احترام به شیشه‌ها به نوعی نشان‌دهنده‌ی عبادت و تقدس است. اما در کنار آن، صدای ناله و آواز دل‌انگیز مطرب، به معنای شور و حال مستانه‌ای است که موسیقی به ارمغان می‌آورد. این تضاد میان تقدس و لذت، باعث می‌شود که تصویر جالبی از مراسم و مراسمات مذهبی و اجتماعی ایجاد شود. در نهایت، نویسنده بر تأثیر عمیق موسیقی و شادابی بر زندگی انسان‌ها تأکید می‌کند.

هوش مصنوعی: شخصی به آرامی و فروتنی در حال خدمت به دیگری است، درست مانند محمود که در کنار ایاز ایستاده است. در این تصویر، شیشه سبزی نیز به نشانه ادب و احترام در دست دارد و به خوبی از خود مراقبت می‌کند.

هوش مصنوعی: مستان در میخانه هیچ نگرانی از مرگ ندارند، زیرا زندگی‌شان مانند آب روان در حال گذر است و به طور طبیعی ادامه می‌یابد.

هوش مصنوعی: در اینجا به این نکته اشاره شده که در میخانه، کسی نیازمند چیزی نیست، چرا که نوشیدن یک جرعه می می‌تواند انسان را از تمام مشکلات و نیازها آزاد و بی نیاز کند.

هوش مصنوعی: افراد صاف و بی‌ریا، از پیشانی‌شان اسرار دلشان را نمایان می‌سازد. من در این خصوص اختیاری ندارم؛ مثل آیینه‌ای که به‌طور طبیعی رازها را آشکار می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر دیوانه‌ای، از خانه‌ات بیرون برو و به دشت برو. تا کی می‌خواهی همچنان در خانه بمانی و مثل شطرنج بازی کنی که اسب‌ها را به جلو می‌برد؟

هوش مصنوعی: من از یک گل هیچ توقعی ندارم، چون عمر او کوتاه است و من نمی‌خواهم به خاطر او وقت خود را بیهوده بگذرانم.

هوش مصنوعی: در هر مکانی که به در خانه‌ی کسی رفتم، در بسته بود. ای کاش ویرانه‌ای بود که درهای آن از همه جا باز بود.

هوش مصنوعی: تندی صحبت‌های دوستان روی روحیه ما تأثیری ندارد، مانند این است که بوی پیاز نتواند در چشمان نرگس تأثیر بگذارد.

هوش مصنوعی: در این دشت فریب، از دام قدیمی که باقی مانده، حلقه‌ای بر گردن هر پرنده‌ای مانند جلقو قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: عشق او آن‌قدر در من نفوذ کرده که دیگر خیال خودم را هم از دست داده‌ام. حالا نمی‌توانم خودم را در این آیینه ببینم، انگار تمام وجودم از بین رفته است.