هوش مصنوعی: بهار فرا رسیده و من در حالتی دیوانه‌وار به سوی هامون کشیده می‌شوم؛ این حالت شوق و بی‌تابی، مرا به جلو می‌برد و حس رسوایی‌ام را نیز به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: در این بیابان، باد همواره مردگان را بیرون می‌آورد، مانند اینکه زاغی با قلم نقاشی، مجنون را به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: من از شدت غم و اندوهی که در دل دارم، اشک‌هایم مانند مور از چشمانم بیرون می‌ریزند و به‌نوعی دل من را مانند خاکی که زیر فشار است، می‌فشارد.

هوش مصنوعی: از ترازوی زندگی می‌توان حال ما را فهمید؛ در هر کجا که باری وجود داشته باشد، همه چیز به تعادل می‌رسد.

هوش مصنوعی: اگر بیدلان از لذت صدای خوش باخبر شوند، گوش تو مانند شعله‌ای بر روی پنبه، داغ و عاطفی می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر سروی مانند درخت مویی بر سر خود سایه افکند، دل لیلی به پای بید مجنون خواهد کشید.

هوش مصنوعی: شخصی که در نوشیدن شربت کوثر بسیار ادب و نزاکت به خرج می‌دهد و با مهارت خاصی جام را می‌نوشد، وقتی که به او جامی بیاوری و او ببیند می‌تواند آن را بنوشد، به طرز جالبی آن را می‌کشد و از لذت آن بهره‌مند می‌شود.