صغیر اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>شد دور چو از نظر غبار من و ما</p></div>
<div class="m2"><p>آن یکه سوار ناگهان شد پیدا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>یعنی که شدیم نیست و اندر همه جا</p></div>
<div class="m2"><p>دیدیم خدا هست خدا هست خدا</p></div></div>

شمارهٔ ۳

شد دور چو از نظر غبار من و ما
آن یکه سوار ناگهان شد پیدا
یعنی که شدیم نیست و اندر همه جا
دیدیم خدا هست خدا هست خدا

هوش مصنوعی: در این ابیات، speaker به بیان حالتی می‌پردازد که در آن خود و جهان مادی محو و ناپدید شده‌اند و فقط یک سوار تنها (که نماد خداوند است) در آگاهی‌اش ظاهر شده. در نتیجه، او به این حقیقت می‌رسد که خداوند در همه جا حضور دارد و وجود دارد.

شمارهٔ ۷

شمارهٔ ۱

هوش مصنوعی: وقتی فاصله بین ما زیاد شد و غبار Distance را پر کرد، ناگهان آن سوار تنها نمایان شد.

شد دور چو از نظر غبار من و ما

آن یکه سوار ناگهان شد پیدا

هوش مصنوعی: ما به حالتی رسیدیم که دیگر وجود نداریم و در هر جایی که نگاه کردیم، فقط خدا را دیدیم.

یعنی که شدیم نیست و اندر همه جا

دیدیم خدا هست خدا هست خدا

شمارهٔ ۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده