هوش مصنوعی: کسانی که یقین دارند روزی با پروردگارشان ملاقات خواهند کرد و به سوی او بازخواهند گشت.

هوش مصنوعی: کسانی که باور دارند که به پروردگارشان ملاقات خواهند کرد و به سوی او بازمی‌گردند.

هوش مصنوعی: افرادی که به وجود خداوند ایمان دارند و با قلب و روح خود او را می‌شناسند.

هوش مصنوعی: آنها او را ملاقات می‌کنند و از روی یقین، به او وعده بازگشتی بدون نشانه می‌دهند.

هوش مصنوعی: در آن مکان فقط اوست که یار آنان است، زیرا وقتی نوبت دیدارشان می‌رسد، کسی جز او وجود ندارد.

هوش مصنوعی: آدم بی‌نیاز و خودکفا نیازی به نصیحت و پند دیگران ندارد؛ او از بی‌نیازی خود به کسی که چیزی ندارد، نیازی نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: هدیه‌ی عشق در آنجا ناتوانی، فقر، خفت و وابستگی به محبوب است.

هوش مصنوعی: در دل کسی که پر از درد و اندوه است، رحم و مهربانی ممکن است از سوی انسان‌های بزرگ و کوچک به او برسد.

هوش مصنوعی: دل پس از جدایی از یار، به شدت آسیب‌دیده و پر از درد شده است و این درد آن‌چنان عمیق و ویرانگر است که هیچ چیزی نمی‌تواند آن را تسکین دهد. در واقع، زخم‌های عاطفی او آنقدر عمیق و شدید هستند که احساس می‌شود جگرش پاره‌پاره شده و خونش از دلش جاری است.

هوش مصنوعی: یک هدیه‌ی دیگر به همراه می‌آورد، چرا که زوال و فنا در عشق از خودِ عاشق ناشی می‌شود.

هوش مصنوعی: وجود خود را به طور کامل از دست داده و آنچه که باقی مانده است، وجود پروردگار است که در درونم جاری شده است.

هوش مصنوعی: به دیدار محبوبی رفتم، و دلم را به او تقدیم کرده‌ام. از او پرسیدم آیا تو فردی نابخشوده و تاریکی یا فردی ساده و بی‌ادعایی؟

هوش مصنوعی: او گفت که تو خود بهتر از من می‌دانی، من در کنار تو به خود نمی‌بینم، اگر به خوبی روح و ماهیت من را بشناسی.

هوش مصنوعی: اگر من شبیه آیینه باشم و زیبایی تو را ببینم، در غیر این صورت، روح و حالم تیره و اندوهگین خواهد بود.

هوش مصنوعی: گفت: دیدم که روی خود مانند آیینه ای صاف و بی هیچ کثیفی است و صدایش مانند سینه ای روشن و زلال به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: تو و من یکی هستیم، اما در دنیای جسمانی، پیوستگی ما را از هم جدا کرده است؛ بنابراین باید این حجاب را کنار بزنیم.

هوش مصنوعی: عاشق در حال نفس کشیدن جان سپرد و دوباره زنده شد، اما من که از او ماندم، اوست که وجود دارد.