صفی علیشاه » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۲۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای آنکه توئی بذات موجود</p></div>
<div class="m2"><p>باقی هم فانیند و نابود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ار جود تو گشت عالمی خلق</p></div>
<div class="m2"><p>ما راست امید بر همان جود</p></div></div>

شمارهٔ ۲۹

ای آنکه تویی بذات موجود
باقی هم فانیند و نابود
ار جود تو گشت عالمی خلق
ما راست امید بر همان جود

هوش مصنوعی: این ابیات اشاره به ذات خداوند دارند که تنها موجود باقی و جاودان است، در حالی که تمام موجودات دیگر فانی و نابود می‌شوند. شاعر بر این باور است که همه موجودات از جود و بخشش خداوند آفریده شده‌اند و امید خود را به همین جود و رحمت خدا معطوف می‌دارد.

شمارهٔ ۲۷

شمارهٔ ۲۸

هوش مصنوعی: ای کسی که تو خود نماد وجودی هستی، تمام موجودات دیگر در نهایت زوال و نابودی هستند.

ای آنکه توئی بذات موجود

هوش مصنوعی: اگر بخشش و generosity تو نبود، جهانی برای خلق ما وجود نداشت و ما فقط به همان بخشش تو امید داریم.

ار جود تو گشت عالمی خلق

ما راست امید بر همان جود

شمارهٔ ۲۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده