هوش مصنوعی: ما بارها به موی تو قسم خورده‌ایم که برای غم تو از همه اختیارات خود بگذریم.

هوش مصنوعی: گفتم که دل به گیسوان تو آرام بگیرد، اما او که از این موضوع بی‌خبر است، باعث شده که تنها یاد او برای دل، آرامش بیاورد.

هوش مصنوعی: کسی خبر دارد که روز به پایان رسیده و شب آغاز شده، و این تغییرات چگونه بر عاشقان تأثیر گذاشته است.

هوش مصنوعی: فرض کن که در راهی غم‌انگیز، دامن تو به خاک آغشته شود، آیا از این موضوع ناراحت می‌شوی؟ زیرا من پرنده‌ای در این مسیر هستم که در میان رهگذران سرنوشت‌ساز قرار گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: مرا خجالت می‌آید از اینکه ببینم چقدر عشق تو با جان من و جان‌باختن‌ها چه کرده است.

هوش مصنوعی: شاید برایت اتفاقی عجیب بیفتد که به عشق تو در سفرهایی که می‌روی، برمی‌گردی و به آن فکر می‌کنی.

هوش مصنوعی: از آغاز زندگی، من درگیر درد و غم بودم، اما با عشق تو کارها به پایان می‌رسند.

هوش مصنوعی: وقتی از غصه عشق تو بیرون رفتم، کوه و دشت را شستم و چهرهٔ دردمند خود را از غبارها پاک کردم.

هوش مصنوعی: وقتی به بیابانی پر از سرگردانی وارد شدم، کسی کنارم نبود که بتوانم از دردهای ناشی از خارها فرار کنم.

هوش مصنوعی: در شب‌هایی که دوری تو را احساس می‌کنم، تا صبح دردی سوزان بر تنم حس می‌شود که مانند نیش مارها آزاردهنده است.

هوش مصنوعی: کسی در خارج از دایره زلف‌های تو وجود ندارد، کار من آسان است و می‌توانم راحت او را به دام بندم.

هوش مصنوعی: من هنوز به وعده تو امیدوارم، حتی اگر موهایم از انتظار سفیدی بزند.

هوش مصنوعی: کسی که تحت تأثیر زیبایی تو قرار گرفته و دیوانه‌وار به تو عشق ورزیده است، هرگز از نوشیدنی‌های خود سیر نمی‌شود و شوق و حال خوبش را از دست نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: بر چهره‌ی تو خطی افتاده و یا بر باغ گل، حصاری از سبزه و ریحان کشیده‌اند.

هوش مصنوعی: با زیبایی تو، ما به باغ و گل نیازی نداریم، چون جلوه‌های تو شرمنده جلوه‌های بهار هستند.

هوش مصنوعی: تمام چیزهایی که بر ما گذشته، فراموش شده و تنها غم چهره‌ی تو باقی مانده است. یاد تو برای ما کافی است و از یادگارهای دیگر بی‌نیازیم.

هوش مصنوعی: می‌دانند که بهترین شعر کجا است، زیرا هر شعر ناخالصی در خود دارد و فقط شعر خالص نشانه‌ای از پاکی و زیبایی است.