هوش مصنوعی: شاهی که بسیار تشنه و مشتاق بوده، دختری زیبا مانند خورشید و فرخنده داشته است.

هوش مصنوعی: ستاره‌ای خوشبخت و نیکو که در روزگار خود، به یقین برای زنده کردن و پرورش رویدادها و لحظات خوب، در دامن آسمان درخشش می‌کند.

هوش مصنوعی: رقیه، دختر کوچک و ناتوانی است که هنوز بوی شیر از دندان‌هایش به مشام می‌رسد و در زندگی‌اش با ناکامی‌ها روبرو شده است.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه او هنوز کودک است، اما در شرایطی سخت و محدود به سر می‌برد و آسایش ندارد.

هوش مصنوعی: صدای ناله در شب و به طور ناگهانی، کاروان را در میانه راه متوقف کرد.

هوش مصنوعی: عمر انسان بسیار کوتاه است و اندوه‌ها و غم‌ها به طولانی‌تر از آنچه که عمرش می‌گذرد، می‌کشند. بنابراین بهتر است با خوشی و شادابی زندگی کنیم، حتی اگر در شرایط سخت و بی‌برگی قرار داریم.

هوش مصنوعی: در دوران جوانی، به خاطر غم و اندوه، موهایش سفید شد و در حالی که شب عید فرا رسیده بود، صبح عاشورا هم نمایان شد.

هوش مصنوعی: خزان با دستانش به بهار آسیب زد و تو قبل از اینکه گل و میوه شکوفا شوند، سوختی و از بین رفتی.

هوش مصنوعی: هر قدمی که برمی‌دارم، همچون سیلی از طپانچه، خود را در آرامشی می‌يابم که چهره‌ام را به رنگ نیلین درآورده است.

هوش مصنوعی: از زمین نینوا تا دروازه شام، هر قدم به یاد آن اسیران پر می‌شوم.

هوش مصنوعی: هر لحظه با پدر خود در حال گفت‌وگو بودی و در این گفت‌وگوها از ناف تا لب به جستجوی حقیقت پرداخته‌ای.

هوش مصنوعی: با خیال او، دل‌تنگی و حسرت را تجربه کردی و فکر به وصالش باعث شد تا خاطری شاد برای خود بسازی.

هوش مصنوعی: هر بار که اسم او به زبان می‌آید، حسرت و اندوهی در دل به وجود می‌آورد و یاد او سبب می‌شود که با اشک و غم به یادش بیفتم.

هوش مصنوعی: عمه‌اش گفت که ای دلِ تابناک، وقتی به سفر برگردی، این دو روزی که سپری شد چه سودی دارد؟

هوش مصنوعی: به زودی از در بالایی، تو را می‌بیند، آبی که از چشمه رفته، دوباره به تو خواهد رسید.

هوش مصنوعی: هر چیزی که در این سفر بهتر از آنچه در جهان وجود دارد برای تو بیاورد، هدیه‌ای از آن سفر است.

هوش مصنوعی: برگ، آرامش و آسایش را به تو هدیه می‌دهد و زیبایی را به زندگی‌ات می‌افزاید.

هوش مصنوعی: همه چیز، از شیر مرغ گرفته تا جان آدمی، به گونه‌ای فراهم می‌شود که برات و مجوزی صادر گردد.

هوش مصنوعی: ای دوستان، چرا این سفر را آغاز نمی‌کنید؟ چرا این همه تأخیر کرده‌اید؟

هوش مصنوعی: آیا دلیل تأخیر در بازگشت مسافر فقط به خود او مربوط نمی‌شود؟

هوش مصنوعی: من در این دنیا و آن دنیا هیچ خواسته‌ای جز دیدن پدر ندارم و هیچ آرزوی دیگری از دور دست ندارم.

هوش مصنوعی: رشته‌ای که محبت او به من متصل است، نباید دلی را که از قبل گرفتار شده، بیشتر به دردسر بیندازد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌تواند به مرحله‌ای از ارزش و عظمت برسد که حلقه‌ی بهره‌مندی از همراهی او بر گردنش گذاشته شود.

هوش مصنوعی: در گوشم مانند حلقه‌ای بند کننده است و به خاطر خدا نمی‌خواهم که گوشواره‌ام این طور باشد.

هوش مصنوعی: باید این زنجیر که دست و پای مرا بسته است، به عنوان زیوری بر گردن من جلوه کند.

هوش مصنوعی: پابند خوشحال‌کننده‌ای که به پا داریم، نشانه‌ای از تقوا و محدودیتی است که آرزوهای ما را کنترل می‌کند.

هوش مصنوعی: پیشانی من نشان‌دهنده‌ی زحمتی است که برای خدمت به دیگران کشیده‌ام و این خود نشانه‌ی خوشبختی و افتخار من است.

هوش مصنوعی: پا به زنجیر و زینت نیازی ندارد؛ حلقه‌ی طلا هم نشانه‌ای از خوشبختی و موفقیت نیست.

هوش مصنوعی: دل من تنها و بی‌تاب است و از اشک‌هایم نم و moisture آن به خالی بودنش می‌افزاید. حالا بگو که آیا من چه چیزی جز نان و آب دارم؟ ای کاش برگردی.

هوش مصنوعی: او با هر قدمی که برمی‌داشت، ستاره‌ها را می‌افشاند و باعث می‌شد که بار و زحمت از دوش او برداشته شود.

هوش مصنوعی: وقتی که آنها در شهر شام به دام افتادند، دشمنانشان در ویرانه‌های خانه‌اشان به آنها حمله کردند.

هوش مصنوعی: در ویرانه‌های شام، دل دریایی‌ام در آن شب همچون شمع تا سحر سوخت و خاموش شد.

هوش مصنوعی: اوه، بارش آتش از آسمان گذشت و اشک‌های طوفان از دریا و زمین جاری شد.

هوش مصنوعی: او از خستگی‌هایش به شدت رنج می‌کشید و چشمانش به رغم وجود درد و زاری، در خواب فرو می‌رفت.

هوش مصنوعی: ماجد را در خواب دید که جلوه‌اش نمایان شده است، اما تصویرش را تنها بر روی آب مشاهده کرد.

هوش مصنوعی: دلش پر از غم و درد است اما لبانش در خندید. با حالتی درون‌گرا و افسرده، اما چهره‌اش باز و بشاش به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: در شادی به آن کسی فکر کن که از مشکلات زندگی رهایی یافته و در مکانی که مردمش در حال زجر کشیدن هستند، آرامش دارد.

هوش مصنوعی: به لطف و رحمت خداوند، حتی در دوری و جدایی از محبوب، احساس خوشحالی و آرامش می‌کنم.

هوش مصنوعی: شادیش ناشی از نعمت‌های بی‌پایان است، اما اندوهش به خاطر حسرتی است که از فرزند و خاندانش دارد.

هوش مصنوعی: نیمی از دل او به خاطر اهل بیتش در حال تأمل و اندیشه است و نیمه دیگرش به خاطر پیروانش در حال شادی و سرور قرار دارد.

هوش مصنوعی: صورت زیبای تو به خاطر احترام به پدر بر خاک افتاده و به دلیل جایگاه بلندت، مثل موزه‌ای بر آسمانها می‌درخشد.

هوش مصنوعی: سود وقتی به زمین رسید، چندین بار پیشانی‌اش را به خاک نهاد و آستینش را بوسید.

هوش مصنوعی: برق مانند لباسی بر دامن او نشسته و از فریادش باعث شعله‌ور شدن آتش در کشتزارش شده است.

هوش مصنوعی: با صدای ملایم و با ادب سخن گفت، و این واقعاً شگفت‌انگیز است، و بعد از آن هم شگفتی دیگری و باز هم شگفتی.

هوش مصنوعی: تو هستی که در وفا پایبند به عهد و پیمان منی، که به سر بالین من آمدی.

هوش مصنوعی: وجودم از جدایی‌های تو آکنده از حیرت و شگفتی است و این بی‌وفایی‌های تو مرا به تعجب واداشته است.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم باور کنم که سرنوشت من این است که در کنار تو باشم و در یک جمع با تو به سر ببرم.

هوش مصنوعی: این بی‌توجهی‌های مکرر شما نسبت به ما چه دلیلی دارد که همچنان ادامه دارد؟

هوش مصنوعی: من از شما بدی و ناملایمتی دیدم، ولی انتظار ندارم که دیگر به من خوبی کنید، چون این موضوع برای من قابل قبول نیست.

هوش مصنوعی: ای پدر، چه رخ داده که در این ماجرا، هجرت در کربلا از ما دور افتاده است؟

هوش مصنوعی: اگر رقیه لایق محبت‌ها و لطف‌ها نیست، پس تقصیر خواهران دیگر من چیست؟

هوش مصنوعی: چرا باید از زن و فرزند خود دور باشی و از کسانی که بی‌کس و ناکام هستند دوری گذاری، در حالی که تو بی‌گناه هستی؟

هوش مصنوعی: از آن طرف پل، در دنیای دیگر، ناگهان تو از ما چشم پوشیدی.

هوش مصنوعی: ای پدر، کمی به حرف‌هایم توجه کن تا ببینی روزگار چه بر سر ما آورده است.

هوش مصنوعی: در ظهر عاشورا، زمانی که در کربلا چهره‌ات از دیدگان ما پنهان شد.

هوش مصنوعی: شام و کوفه مانند طوفان، همگی به سوی خیمه‌ها حرکت کردند.

هوش مصنوعی: آتش خشم و انتقام دوزخیان برپاست، مانند آتشی که دل‌های ما را سوزانده است.

هوش مصنوعی: در اینجا اشاره به این است که بسیاری از انسان‌ها به خاطر جذابیت‌های فریبنده‌ای که در دنیای مادی وجود دارد، به دام آن‌ها افتاده و اسیر می‌شوند. این گروه به نوعی نیرویی دارند که باعث می‌شود افراد از مسیر حقیقت و معنویت دور شوند و در چنگال شهوات و وسوسه‌ها گرفتار شوند.

هوش مصنوعی: پس از اینکه آرامش و راحتی را از همه گرفتند و اموال آنها را غارت کردند، دست‌هایشان را بستند با زنجیر.

هوش مصنوعی: دل خسته‌ای دارم که از درد می‌جوشد، یاد فرزند در زنجیر و دختر در بند، غمگین و ناراحت است.

هوش مصنوعی: کسی را که نتوانستی با پایش روی خارها ببینی، حالا ببین که چگونه به زنجیر در آمده و زیر بار سختی قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: بگذار خورشید بر تن او بتابد و سایه‌اش را از میان بردارد تا زیبایی‌اش را بدون پوشش ببینی.

هوش مصنوعی: کسی که تو دستش را به او بگذاری، مانند این است که او را از بند حسادت آزاد کرده‌ای.

هوش مصنوعی: کسی که تو را تربیت کرده و به او احترام می‌گذاری، در حالی که لباس بیگانه و ناآشنا را از تنش می‌کنی.

هوش مصنوعی: شما در خواب بدی مشاهده کردید که امشب بدون اینکه خبری داشته باشید، بر سر یتیمان سختی و مصیبت آوردید.

هوش مصنوعی: تو از صحبت پدرت و نیاکانت گذشت کرده‌ای و نگاهت را بر یتیمان دوخته‌ای.

هوش مصنوعی: ترک که از سرزمین مادر و جدش جدا شده، از قرن گذشته به این دنیای آوارگان و بی‌سرپرست‌ها پا گذاشته است.

هوش مصنوعی: چگونه دامنت را از دست دادم، در حالی که نگهبانت در فراق تو دست بر گردن نهاد؟

هوش مصنوعی: اگر در دل تو عشق بزرگان و بزرگانی مانند پیامبران و اولیا وجود دارد، آن‌ها در بهشت به ملاقات تو خواهند آمد. این یعنی اگر دل تو مملو از محبت و علاقه باشد، این محبت به تو پاسخ خواهد داد و بزرگان به دیدار تو خواهند آمد.

هوش مصنوعی: با خوبی‌ها و نعمت‌های بسیار، ای شگفتی! تو به یاد ما آورده‌ای.

هوش مصنوعی: زلف زیبای حورا مانند تله‌ای است که برای هر کسی ساخته شده است، اما این نسبت به غل و زنجیر و بند نیست. در واقع، زلف حورا جذابیتی دارد که نمی‌توان آن را با سختی‌ها و محدودیت‌های دیگر مقایسه کرد.

هوش مصنوعی: برای تو، جان و بدنم فدای توست، و خاک پای تو تبدیل به مروارید چشمان من است.

هوش مصنوعی: وقتی که در میان دشمنانم به تنهایی و بدون حمایت رفتی و این مدت را رها کردی.

هوش مصنوعی: گاهی در این باغ و دمن، چه در روز و چه در شب، لحظاتی از شادی و غم را تجربه می‌کنیم.

هوش مصنوعی: در حالتی که خیلی ناامید و بی‌حوصلگی بودم، از درد و رنج خودم ناله و زاری می‌کردم و تلاش می‌کردم که تمرکز کنم و به کارهایم رسیدگی کنم.

هوش مصنوعی: ما در جستجوی محبت و دلجویی در سختی‌ها و مشکلات خسته شده‌ایم و هر لحظه با دشمنانی بدشانس و بدردسر مواجهیم.

هوش مصنوعی: هر ساعت با درد و رنج جدیدی روبرو می‌شوم که باعث شده دل من بشکند و خاطراتم آسیب ببیند.

هوش مصنوعی: وقتی پایم به خاطر رفتار سنگین و ناپسند تو آسیب دید، تو به من حمله کردی و ضربه‌ای به زانوی من زدی.

هوش مصنوعی: هر شب تا صبح در حال هیاهو بودم و هر روز زندگی‌ام به مانند سفر قافله‌ای می‌گذشت.

هوش مصنوعی: وقتی از مسافرت و رفتن خسته می‌شدم، تنم به دیوار تکیه می‌داد و مانند نی کج می‌شد؛ در آن لحظه، دشمنم هم بر سرم می‌زد.

هوش مصنوعی: جای اینکه در آفتاب بمانم و بسوزم، بهتر است زیر چتر دیبه‌ای آرامش پیدا کنم تا کمتر دچار گرما و اضطراب شوم.

هوش مصنوعی: هر لحظه که با stubbornness یا سرسختی مواجه می‌شوم، حس می‌کنم که سایه‌ای از شکست و درد بر سرم نشسته و مانند تیغ و نی، زخم‌هایی بر من وارد می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر از من بپرسی که صبح و شب به چه چیزهایی فکر می‌کنم، باید بگویم دل‌مشغولی من به غذا و آب نیست، بلکه اشک‌هایی هستند که در دلم روانند.

هوش مصنوعی: به جز دل من، هیچ‌کس به فکر غم و اندوه من نبوده و هیچ‌کس از من مراقبت نکرده است.

هوش مصنوعی: ناله‌ی کسی که در کنارم است، مانند زنجیر و بند به من وابسته است و سایه‌ام را می‌پوشاند.

هوش مصنوعی: هر کجا که این کاروان توقف کرد، محل و محلی که ما به آن پناه آورده بودیم، ویران و خراب بود.

هوش مصنوعی: اگر تو در کنار ما بودی، حال و روز ما در این سفر را به خوبی می‌دیدی، که بهتر از آنچه که گفتم، از آنچه بر ما گذشته است.

هوش مصنوعی: بدون سخن اضافی، به خاطر شدت دشواری زمان و جدایی، هر لحظه برایم صد قرن طولانی شده است.

هوش مصنوعی: حال من برای شما کاملاً مشخص است، پس بهتر است از نوشتن سخنانم خودداری کنم و به زبانی که برایتان آشناست، صحبت نکنم.

هوش مصنوعی: ای پدر، آن زمانی که به میدان رفتی، دیگر به عقب برنگشتی و از دید ما پنهان شدی.

هوش مصنوعی: عمه‌ام می‌گوید که حسین مسافر شده و سفر او با حال و هوای شوق و زیبایی سازگار نیست.

هوش مصنوعی: هر لحظه پس از آن که انتظار و آرزوها به ناامیدی تبدیل می‌شود، دلم از جسمم جدا می‌شود و جسمم از جانم جدا می‌گردد.

هوش مصنوعی: هر وقت از حال و اوضاع شما سؤال می‌کردم، جز خبر بازگشتت چیزی نشنیدم.

هوش مصنوعی: گاهی از اطراف می‌شنیدم که حسین در میدان نبرد به شهادت رسید.

هوش مصنوعی: باورم این است که او می‌گوید اما هر یک از اعضای بدنم به شدت در مورد این خبر تردید دارد.

هوش مصنوعی: خدا را شکر که آن حرف‌ها دروغ از آب درآمد و سخنان دشمن به مانند دودی بی‌فروغ و بی‌اثر شد.

هوش مصنوعی: و اکنون، با زیبایی دلنشین من، چهره‌ی روشنت از پنجره‌ی وجودم به بیرون آمده است.

هوش مصنوعی: ناامیدی در نهایت باعث به وجود آمدن امید می‌شود و حسرتی برای قلبی که آرزوهایش را داشت، به جا می‌گذارد.

هوش مصنوعی: امشب به خاطر خوش‌شانسی‌ام، چهره‌ات مانند چراغی در جمع ما درخشید و محفل ما را روشن کرد.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم آن کودک چه گفت یا چه پاسخی داد، اما از طرف خودم هرچه شنیده‌ام را بیان می‌کنم.

هوش مصنوعی: دل خسته و ناآرامی که از درد و رنج پر شده، به ناگاه بخت خواب‌آلودش را بیدار کرد.

هوش مصنوعی: بلند شو و به اطراف نگاه کن، یک نمونه از رفتار و ویژگی‌های پدرت را در خودت مشاهده خواهی کرد.

هوش مصنوعی: او با نگرانی می‌گوید: چه بر سرم آمده است؟ آن کسی که در خوابم به من نشان داده شد، چه شده است؟

هوش مصنوعی: آه، چه دردناک است که دیگر خورشیدم زیر ابرها پنهان شده و ناپدید گشته است.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که تو به شدت تحت تأثیر نگاه طرف مقابل قرار گرفته‌ای، به‌گونه‌ای که تمام وجودت از این تأثیر پر شده است. در نهایت تصمیم می‌گیری که بی‌تابی کنی و از احساسات خود صحبت کنی، با ناله و فریاد از درد و غم خود بگویی.

هوش مصنوعی: در دل آتش و شعله‌ای قرار گرفته که تمام وجود او را سوزانده و پوست و مغز او مانند دانه‌های اسپند بر افروخته و آسیب دیده است.

هوش مصنوعی: تو بارها در غم و اندوه به گریه افتاده‌ای و به اطراف نگاه کرده‌ای، نفس عمیق کشیده‌ای و بارها از دل ناله کرده‌ای و نام پدر را بر زبان رانده‌ای.

هوش مصنوعی: صدای بلند آسمان، آن‌قدر قوی بود که گوش آن کر شد و زمین از شدت باران و طغیانی که به راه انداخت، خیس و گل‌آلود شد.

هوش مصنوعی: دل به شدت می‌تپد و احساساتش به قدری شدید است که مانند آتشی سوزاننده، دیگران را نیز می‌سوزاند و سبب می‌شود تا آن‌ها نیز داغی جدید را تجربه کنند.

هوش مصنوعی: وقتی زینب دید که آن کودک کوچک این گونه حالتی دارد، اندکی از خواب او بیدار شد و متوجه شد.

هوش مصنوعی: وقتی که دلش از ناامیدی و بی‌تابی پر می‌شود، اگر به چهره‌اش پی ببرید و گیسوانش را باز کند، ممکن است اشک بریزد و غمگین شود.

هوش مصنوعی: اهل بیت درحال گله و زاری هستند و از هر سو صدای درد و غم به گوش می‌رسد، همچون شعله‌ای که دور آن خاکستر می‌چرخد و نشانه‌ای از آتش در آن وجود دارد.

هوش مصنوعی: شب به صبح تبدیل نمی‌شود، و این تجمع شب و صبح در نیمه شب، خیلی عجیب است.

هوش مصنوعی: صدای شیون و ناراحتی از در به گوش می‌رسید و هیاهوی شورش از دیوارها به وضوح شنیده می‌شد. به نظر می‌رسید که شب به صبح قیامت تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: شام به صبح قیامت تبدیل شد و این دو همزمان با هم آمدند. چه شگفت‌انگیز است که این صبح و شام به هم رسیدند!

هوش مصنوعی: این شعر به شخصی اشاره دارد که به دلیل بی‌توجهی به خدا و غفلت از ذات خود، در دنیای کفر و ناپاکی قرار دارد. او با این که در شرایطی خاص و نادر زندگی می‌کند، از یاد خدا و مسائل معنوی دور شده و به کیش و آیین باطل توجه دارد. این شخص تا حدی به حال و وضعیت خود بی‌توجه است.

هوش مصنوعی: در حالت نشئگی و مستی، آن جهنم درون به خاطر کسالت و بی‌تحرکی، تا زمانی که به هوش بیایم، به خارج نمی‌آید.

هوش مصنوعی: سر را بر دامن دوست گذاشت و خواب عمیقی را در کنار او تجربه کرد، گویی که به خواب مرگ رفته است.

هوش مصنوعی: خواب عمیق است، بله، برای مرده، به ویژه آن کسی که تحت تأثیر شیطان قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: سر بر زانوی پاکی نهاد، اما دامن آن پاکی بلند شد و او را ترک کرد.

هوش مصنوعی: و آن سر، که از خون بر زمین افتاده، در کنار تخت آن دل سنگی قرار داشت.

هوش مصنوعی: از ویژگی‌های بزرگ و شگرف شاه کربلا این است که در اوج عزت و احترام، جام طلایی را در آسمان به نمایش گذاشت.

هوش مصنوعی: کسی که بالای سر او ایستاده، به او که پیمانش را شکسته و از حقیقت غافل است، می‌گوید.

هوش مصنوعی: چرا فراموش کرده‌ای ای کسی که به یاد نکته‌های مهم فرزندان‌مان هستی؟

هوش مصنوعی: من با تو چه کرده‌ام، ای نادان که فرزندانم را بی‌پدر کردی.

هوش مصنوعی: ای موجودی که دارای نفس مشترکی هستی، من چه گناهی کرده‌ام که به خاطر ظلم تو، خاک من را به باد داده‌ای؟

هوش مصنوعی: در کارهایت دقت کن و بی‌توجه نباش؛ کمی بیدار و هوشیار شو.

هوش مصنوعی: هر چه کرده‌ای، خوب یا بد، به خودت برمی‌گردد و به زودی نتیجه آن را خواهی دید.

هوش مصنوعی: هر کار خوبی که در این دنیا انجام دهی، در روز قیامت پاداش آن را خواهی دید؛ خداوند نتیجه‌ی اعمال تو را به تو خواهد داد.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی تلخی را بچشی، باید از میوه‌ای تلخ به نام حنظل استفاده کنی؛ اما اگر به دنبال شیرینی هستی، بهتر است خرما بیاوری.

هوش مصنوعی: طاهر به طور دلپذیری می‌تواند مشکلات و ناآرامی‌های شهر را که باعث آزردگی ایوب شده، از بین ببرد.

هوش مصنوعی: در اثر صحبت کردن، لذت و جذابیت او کم شد و به عجیبی افزوده شد.

هوش مصنوعی: مدتی فکر کرد و در دلش احساس ناراحتی کرد و اشکش به خاطر شور و شوق و دل‌تنگی‌اش ریخت.

هوش مصنوعی: وقتی چند قطره اشک از چشمان او فرو ریخت، یکی از آن قطره‌ها بر صورت آن بی‌دینی چکید.

هوش مصنوعی: او از آغوش شعله‌ها بیرون آمد و در میان خطرات و مشکلات، به خود پیچید مانند مار.

هوش مصنوعی: سوال می‌شود که این هیاهو و شور و شوق برای چه چیزی است و چه کسی در این شهر باعث به وجود آمدن این داستان شده است؟

هوش مصنوعی: طاهر گفت: چرا باید در مورد این ماجرا با تو صحبت کنیم؟

هوش مصنوعی: تو خودت باعث این بی‌عدالتی شده‌ای و هر کسی را که با تو در ارتباط است، رسوا کرده‌ای.

هوش مصنوعی: به دقت نگاه کن، تو آتشی به‌پا کرده‌ای که کشتزار مسلمانان را سوزانده است.

هوش مصنوعی: ظلم کردن به کافر چه معنایی دارد، در حالی که ظلم به خانواده پیامبر در نظر ما پذیرفته شده است؟

هوش مصنوعی: این خطا که تو مرتکب شدی، در دنیا هیچ‌کس دیگر مانند آن را نخواهد دید، نه از انسان‌ها و نه از جان‌ها.

هوش مصنوعی: نه از مردم فرنگ، نه از زرتشتیان، نه از هندوها، نه از نواصب، نه از مسیحیان، و نه از یهودیان.

هوش مصنوعی: هیچ کس با من این‌گونه بد نکرد، حتی با کافرها هم این‌قدر بی‌رحمی نمی‌شود.

هوش مصنوعی: ادعای اسلام در حالی که با حق و حقیقت بزرگ‌نمایی و دشمنی وجود داشته باشد، خفت و شرمساری دارد. چنین دینی که این‌گونه است، ننگین است.

هوش مصنوعی: بله، آن‌ها دل‌هایشان را از رحمت جدا کرده‌اند و به همین دلیل این ظلم‌ها در دنیا به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: به زودی، آن خوک مغرور و سرسخت به حالت قبلی خود باز خواهد گشت و همچنان در همان وضعیت باقی خواهد ماند.

هوش مصنوعی: اگر به مغز یک کافر میخ آهنی فرو رود، اثر آن مانند میخی است که در سنگ فرو می‌رود. این جمله نشان‌دهنده‌ی تأثیر عمیق و نفوذپذیری است که در بندگی و ایمان وجود دارد، حتی اگر در ابتدا به نظر برسد که کسی نسبت به آن بی‌توجه است.

هوش مصنوعی: لحظه‌ای به فکر فرو رفت و به جستجوی حقیقت از ویرانه‌ها پرداخت.

هوش مصنوعی: او رفت و دوباره برگشت، زیرا امشب پسری از حسین به دنیا آمده که برای پدرش، بابا، این شادی و هیجان را به ارمغان آورده است.

هوش مصنوعی: کوه و دشت از نفس او گرم و سوزان شده‌اند و دریا و زمین به خاطر او در حسرت و اندوه به سر می‌برند.

هوش مصنوعی: مادران از فرزندان خود دور می‌شوند و زن‌ها به سمت قبر و مرگ گرایش پیدا می‌کنند.

هوش مصنوعی: اگر حق این بی‌مهری‌ها را جبران کند، هر بار که نفس بکشی، باید از نو خاکستر شوی.

هوش مصنوعی: تا زمانی که به کارهایت نپرداخته‌ای و به نتیجه نرسیده‌ای، نمی‌توانی به چیزی امیدوار باشی. پس از این که دست به کار زدی، مراقب باش که کارهایت به درستی انجام شود.

هوش مصنوعی: سنگ‌ها را بر سینه‌ات بکوب و از خود بزرگ‌بینی دست بردار، زیرا پیش از آن که تو را به خاک بسپارند، کارهای ناپسندت را به یادخواهند داشت.

هوش مصنوعی: بر سر ریختن خاک، نشانه‌ای از شور و شلوغی وجود دارد، پیش از آنکه خاک را بر سرت بریزند.

هوش مصنوعی: امیدوارم گذشته را جبران کنی و در این راستا برای این بچه راه حلی پیدا کنی.

هوش مصنوعی: ای یزید، درباره عواقب اعمالت خوب بیندیش که این عید، برای تو جای اندوه و ماتم به ارمغان خواهد آورد.

هوش مصنوعی: این نصیحت‌ها برای او تاثیر چندانی ندارد و به خاطر سپردن مکان نامناسبی برای اوست.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که کسی که در بالاترین مقام قرار دارد، زیبایی زندگی را به خوبی می‌فهمد و می‌تواند به مشکلات و دشواری‌های دیگران کمک کند. رنج و ناراحتی آنان به نوعی از درک و توانایی او نشأت می‌گیرد.

هوش مصنوعی: کودک مرده را از زنده تشخیص می‌دهد. شاید به همین دلیل است که در این راه، دردی برایش ایجاد شده و به دنبال راه حلی می‌گردد.

هوش مصنوعی: باید کودک را به جلو ببرند و به او آرامش دهند تا احساس بهتر و آرام‌تری داشته باشد.

هوش مصنوعی: خدمتگزار سر خود را بر جای ویران می‌گذارد، اما گنج را به ویرانه می‌برد.

هوش مصنوعی: بر روی طشت طلا را برداشتند و آن را به‌صورت افقی روی زمین قرار دادند.

هوش مصنوعی: نیمه شب، آن طشت زر از سمت شرق مانند شاعران بر بیگانگان سقوط کرد.

هوش مصنوعی: بی‌کسان، مانند پروانه‌ای می‌گردد که دور شعله‌ای جمع شده است و سرش همچون شمع در پریشانی به‌سر می‌برد.

هوش مصنوعی: شب‌های تاریک آنها به نور رسید و آن سو، مکان گریه و اندوه دوباره زنده شد.

هوش مصنوعی: در صفحه تقویم زندگی‌شان، هر لحظه و هر خاصیتی را به عنوان بخشی از سرنوشت خود شناخته و در آن به دقت نگاه کرده‌اند.

هوش مصنوعی: نخل امید رقیه به حدی بارور شده است که دیگر نمی‌تواند از شدت آب، زیان ببیند.

هوش مصنوعی: وقتی که سرِ خونین و خاک‌آلودی را دید، لباس جانش را از اندوه پاره کرد.

هوش مصنوعی: او به چشمان دیگری نگاهی انداخت و لحظه‌ای به او خیره شد و در چشمانش حسرت را دید.

هوش مصنوعی: آتشی دیگر در وجودش شعله‌ور شد و او با غم و ناله‌ای بلند به فریاد درآمد.

هوش مصنوعی: دریا به خاطر آتش اندوه او به صورت سراب درآمد و صحرا به خاطر اشک‌هایش مثل دریا پر از آب شد.

هوش مصنوعی: حیوانات از مرتع به منطقه‌ای خشک پناه بردند و پرندگان در باغ پرواز کردند.

هوش مصنوعی: او صورتش را پوشاند و با صدای ناله گفت: وای بر من، چه کرده‌ای! که از خون سر ریشت رنگین شده است.

هوش مصنوعی: ای خدا، چه کسی بود آن کافر که در کودکی خود یتیم شد؟

هوش مصنوعی: به پدر می‌گوید: آن کسی که گردن کلفت و نیرومند است کیست؟ ای کاش دستانش به سرنوشت بدی دچار شود.

هوش مصنوعی: به من نگاه کن که در زمان یتیمی، چقدر زود از من غافل شدند. آنکه این کار را کرد، قلبی سنگدل داشت.

هوش مصنوعی: هر کسی که دل ما را به این شکل شکسته است، ای خدا، فرزندان او نیز مانند ما یتیم شوند.

هوش مصنوعی: ای کاش از همان بدو تولد نابینا بودم، تا اینگونه بر سر تو نگاه نمی‌کردم.

هوش مصنوعی: در این جهان، چه کسی می‌تواند بعد از این به من تکیه‌گاه و پناه باشد، ای پشتیبان و پناه‌دهنده‌ی جهانیان؟

هوش مصنوعی: من به عشق تو جان باختم و حالا زنده‌ام، اما شرمنده‌ام که باید در این دنیا زندگی کنم.

هوش مصنوعی: اگر با شمشیر تو کشته شوم، به خدا قسم برای تو پاداشی خواهد داشت. حالا بگو، قاتل من کجاست تا برایش افسوس بخورم؟

هوش مصنوعی: فقط حقی که دارم می‌تواند دردم را تسکین دهد، و تنها لطف و بزرگی اوست که می‌تواند کارهای سخت مرا آسان کند.

هوش مصنوعی: ای کاش راه حلی برای زندگی من وجود داشت. افسوس که این مشکل بالاتر از کنترل ماست و نمی‌توانیم آن را حل کنیم.

هوش مصنوعی: تا آخرین لحظه زندگی، ادب را رها نکرد و به نشانه احترام، سرش را به خاک پای مایه‌ی بزرگواریش گذاشت.

هوش مصنوعی: شمع و پارچه‌ای از دلش را به آتش می‌فروشد، او از سر تا پا در سکوتی عمیق سوخته است بدون هیچ فریاد و ناله‌ای.

هوش مصنوعی: سری که بر بالای بدن قرار داشت، در حوادثی از بین رفت و جان شیرین بر آن سر نهاد.

هوش مصنوعی: پیامبر فرمود که اگر به در بسته‌ای برخورد کنی، بالاخره روزی ممکن است آن در باز شود و چیزی از آن بیرون بیفتد.

هوش مصنوعی: اگرچه در برابر مشکلات و سختی‌ها مقاومت می‌کند، اما هیچ چیز نمی‌تواند به او آسیب بزند و او را از مسیرش منحرف کند.

هوش مصنوعی: هر انسانی به طور طبیعی و به طور مداوم، از زندگی خود بهره‌برداری می‌کند و هر لحظه را به نوعی جدید آغاز می‌کند.

هوش مصنوعی: این یتیم چه تعجبی از این ماجرا دارد که عمرش به سر آمد؟ چرا از این طرف به آن طرف می‌رود؟

هوش مصنوعی: زینب به خاطر مرگ تازه‌ای که پیش آمده، موهایش را آشفته کرده و ام‌کلثوم هم از روی حسرت و اندوه، چهره‌اش را از دیگران می‌پوشاند.

هوش مصنوعی: زنان با سیاه پوشی و گریه و زاری به سوگواری مشغولند و کودکان نیز بر سر زنان، نوحه سرایی می‌کنند.

هوش مصنوعی: آه و افسوس که این کودک ما، زندگی‌اش به پایان رسید و از این سر به سوی هلاکت رفت.

هوش مصنوعی: زنده بودن پیر و جوان به خاطر روز و شب ادامه دارد، اما این کودک، چه عجیب که مرگش از اول زندگی‌اش آغاز شده است.

هوش مصنوعی: اهل بیت از غم او حیران و متأثر شده‌اند و برای مرگ خود تقاضا می‌کنند.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به تمایل به از دست دادن خود و فدای جان خود اشاره می‌کند. او می‌گوید که همه‌جا میل به سوختن و قربانی شدن وجود دارد، و کسی که در جست‌وجوی معنای واقعی زندگی است، برای جانش هم ارزش قائل نیست و حاضر است برای هدف‌های بزرگ‌تر جان خود را فدای کند.

هوش مصنوعی: در میان جمع، سکینه خواهرش با صدای بلند و دل‌شکسته به گریه و ناله پرداخت و کنار او نشست.

هوش مصنوعی: خوشا به حالت ای چهره‌ی نیکو، که از رنج و زحمت این دنیا رهایی یافتی و به آزادی رسیدی.

هوش مصنوعی: تو در آرامش و راحتی به خواب خواهی رفت، اما من از ستم دشمنان در رنج و عذاب خواهیم بود.

هوش مصنوعی: تا روز قیامت، غم تو بر دل من سنگینی خواهد کرد و زندگی‌ام را در اندوه و تاریکی فرو خواهد برد.

هوش مصنوعی: ای کاش قبل از تو از دنیا می‌رفتم و خواهرم به خاطر تو جانش را فدای من می‌کرد.

هوش مصنوعی: با این زندگی با حقیقت روبرو باش. من نسبت به مرگ تو، ای خواهر، حسادت می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقایع ممکن بر اثر مرگ او به گریه و عزا درآمدند و به آسمان علامت عزاداری برافراشتند.

هوش مصنوعی: مصطفی در غم و اندوه مرتضی غرق شده است و مرتضی هم در خیال و تصور مجتبی غرق است.

هوش مصنوعی: مجتبی، به خاطر فاطمه ناراحت و غمگین است و آدم، به دلیل اشتباهاتش از همه عذرخواهی می‌کند.

هوش مصنوعی: پیامبرانی که از شگفتی به لبخند آمده‌اند، در شگفت‌اند که چگونه یک کودک می‌تواند به تنهایی نمایانگر عظمت و زیبایی تمام دنیا باشد.

هوش مصنوعی: از این خبر، مریم به معجزه‌ای که اتفاق افتاده بود، توجه کرد. آسیه با حالتی حیران، پیراهن خود را در تنش درید.

هوش مصنوعی: ماه شامگاهان زیبایی‌های خود را به نمایش گذاشت و عشقش را بر زمین نقش زد.

هوش مصنوعی: تیر حساب و محاسبه به شکل منظم و دقیق درهم پیچیده شد و سپس به طرف بالای آن پرتاب گردید.

هوش مصنوعی: سیارهٔ مریخ با زیبایی و جلوهٔ خاصی خود را به نمایش گذاشت و قدرت و نفوذش را از دست داد.

هوش مصنوعی: مشتری (سیاره) بر زمین افتاد و همراه خود دستار (پوششی) را به زمین انداخت. او از این اتفاق شگفت‌زده و گیج شده است و در مورد وضعیت خود دچار سردرگمی شده.

هوش مصنوعی: زهره نیایش حسینی را برپا کرد و با سازش سینه را به فریاد و نغمه تبدیل نمود.

هوش مصنوعی: با یک جمله، بخش‌های وجودم از این تغییرات، بدبختی‌ها و مشکلات بیشتر شد.

هوش مصنوعی: در بهشت زهرا، عقیق بر روی جزع افتاد و رشته‌های یاقوت در دامن به هم ریخت.

هوش مصنوعی: عاشقان به خاطر فراموشی معشوقان ناراحت و غمگین هستند و در این حال، به یاد و عزای خاندان پیامبر می‌پردازند.

هوش مصنوعی: ورقه و گلشاد به معنای زندگی و خوشی است که از وجود و جان فرد نشأت می‌گیرد، در حالی که ویسه و رامین با دوری از خود و مشکلاتی که دارند، در تنهایی و غم به سر می‌برند.

هوش مصنوعی: شب شد و از کار دل، بازی و سرگرمی رخت بربست. عشق او همچون ستاره‌ای زیبا از دل بیرون رفت و او را تنها گذاشت.

هوش مصنوعی: عشق و محبت او باعث شد که جانش بی‌رمق و سرد شود، و در نتیجه چهره‌اش هم از این نارسایی و ناراحتی زرد و پژمرده گشت.

هوش مصنوعی: بیژن به خاطر محبت منیژه، از شادی و لذت زندگی خود خجالت‌زده است و این احساس به خاطر تلخی و دردناک بودن وضعیتشان، شیرینی عیش آنها را به زهر تبدیل کرده است.

هوش مصنوعی: نام عفرا و عروه فراموش شده و تمام نشانه‌های آنها به وسیله آب، خاک و آتش نابود شده است.

هوش مصنوعی: محبت رامین از چهره شهرویه کاسته شد و این موضوع را با عزاداری و غم، اعلام کردند.

هوش مصنوعی: ناله‌های غمگین را از این مصیبت به آسمان بسپار، همچنان که اشک‌های دامن گل‌ها به آرامی مانند جویبار جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: این اشک و اندوه، یاد و نام عشق جمشید را در دل زنده کرده و به او همانند نور خورشید در قلبم تابیده است.

هوش مصنوعی: عشق ورزیدن به همه چیز بسیار تلخ شده است و زندگی خوش نیز تلخ شده است.

هوش مصنوعی: سرش را به دریا فرو برد و از غم اندوهناک خود، چهره‌اش مانند گل سندروس پژمرده و غمگین شد.

هوش مصنوعی: تاب و زیبایی چهره کسی باعث می‌شود که تسکین و آرامش او از بین برود و به زمین بیفتد.

هوش مصنوعی: لیلی از چهره مجنون در برابر قیس شرمگین است و او بر حال بی قراری جوانان غمگین است.

هوش مصنوعی: در این بیت به وضعیت ناخوشایند و دردناک فرهاد و شیرین اشاره شده است. فرهاد و شیرین در عشق یکدیگر با مشکلات و رنج‌های زیادی روبه‌رو هستند. همچنین، خسرو نیز به خاطر آرزوها و عشق‌های خود دچار تلخی و ناامیدی شده است. این موضوع بیانگر تاثیر منفی عشق و جفا بر روح و دل انسان‌هاست.

هوش مصنوعی: وامق و عذار در حالتی هستند که اندوه عمیقشان را در دل دارند و ناله‌ی غم‌انگیزشان نیازمند توجه و همدلی است.

هوش مصنوعی: در چندین جا، گروهی از سوگواران دور هم جمع شده‌اند و بر یتیمی که داغ جوانی را بر دل دارد، ناله و اندوه می‌کنند.

هوش مصنوعی: در این متن به تعدادی اسیر و افرادی اشاره شده که دل‌شان پریشان است، و همچنین به چند نفر بیمار و آسیب‌دیده که سینه‌شان شکسته است.

هوش مصنوعی: من چه بگویم درباره‌ی چند کودک و کسانی که در رنج و عذاب هستند، در حالی که این دنیای پر درد و رنج با آن‌ها چه می‌کند و چگونه بر آن‌ها فشار می‌آورد؟

هوش مصنوعی: مرگ آن کودک معروف، باعث شد که مردان و زنانی داستانی جدید در باره‌اش بگویند.

هوش مصنوعی: با وجود تمامی بی‌اعتباری‌هایی که دارند، مردم به خاطر عشق‌ و شوق آنها دلی بیمار و غمبار دارند.

هوش مصنوعی: زمانی که صدای دردناک و ناهنجار به گوش آن آدم بدشانس رسید، به دلیلی بسیار شدید و دردآور به سختی تحملش را نداشت.

هوش مصنوعی: دل نی به خاطر رحمت، به نرمی تغییر حالت داد و از سرِ مظلوم، آزاری گذشت.

هوش مصنوعی: او گفت تا او را به قصابی ببرند، مرغ مانند انسانی است که از قفس بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: زمانی که باد سردی مانند صرصر از میان چمن می‌گذرد، برگ‌های معطر سمن را در فصل زمستان از باغ بیرون می‌برد.

هوش مصنوعی: وقتی پیراهنش را درآورد، از سر تا پا بدنش را مانند گل‌های لاله سرخ دید.

هوش مصنوعی: او در هر جایی از بدنش، از پشت و پهلو تا کتف و بازو و دست و پا، آثار زخم و خون را مشاهده می‌کند و نشان می‌دهد که به شدت آماده و مقاوم است.

هوش مصنوعی: بدن او سیاه و کبود است، از سر تا پا یا ورم دارد یا زخمی دیده است.

هوش مصنوعی: اوضاع به هم ریخته و بحرانی است و سوال این است که مادر تو چه مشکلی دارد؟ چرا چنین بلایی بر سرت آمده است؟

هوش مصنوعی: با چشمانی پر از اشک و زبانی پر از شکایت، در جستجوی چیزی هستم و قلبم پر از آشفتگی است.

هوش مصنوعی: او از دنیای عرفان و حقیقت روی برگرداند و به ویرانه‌ای رفت که مانند دیوانه‌ها شده بود.

هوش مصنوعی: گفت: آه ای خواهران، از دشمنی که از میهن خود دور شده است، دوری کنید.

هوش مصنوعی: چه چیزی سبب مرگ این بچه شد و علت بیماری‌اش از ابتدا چه بود که اینگونه بد پیش رفت؟

هوش مصنوعی: اگر زنبور ناله‌ای نمی‌کند، پس چرا بدنش لاغر است و چرا این‌همه زخم دارد؟

هوش مصنوعی: بدن او به طور کامل آسیب دیده است و زخم‌هایش از نور خورشید حتی بیشتر می‌درخشند.

هوش مصنوعی: این سستی و ناتوانی از کجا نشأت گرفته است؟ چرا این زخم‌ها بر بدن او وجود دارد؟

هوش مصنوعی: آیا این بچه مادر ندارد یا پرستارش پدر نیست که درباره‌اش این‌گونه صحبت می‌کنید؟

هوش مصنوعی: زمانی که چشمانم را به روی او گشودم، از شدت احساسات و عشق، قلبم به شدت آتش گرفته و سوخته است.

هوش مصنوعی: ای کاش هیچ‌گاه چشمی نمی‌داشتم تا نگاه تو بر این کودک بی‌گناه بیفتد.

هوش مصنوعی: زینب، آن فرد بی‌خانمان و گم‌گشته، نمایانگر احساسات و وضعیت کسانی است که در رنج و درد به سر می‌برند.

هوش مصنوعی: جراحات و مشکلاتی که در شهر یثرب به وجود آمد و آسیب‌هایی که در راه تا کربلا متحمل شدیم، همه در خیمه‌گاه احساس می‌شود.

هوش مصنوعی: با ورود دشمنان، رحم و دلسوزی از بین می‌رود و هجوم آن سپاه دشمن، از خود احساس کینه و نا امنی به جا می‌گذارد.

هوش مصنوعی: از شلوغی افرادی که در شام بی‌شرم هستند و از جمعیت کسانی که در کوفه وفا ندارند، خسته و دلزده‌ام.

هوش مصنوعی: آب را منع کرده‌اند و کسانی که تشنه‌اند، از امید بی‌بهره‌اند در کنار رودفرات.

هوش مصنوعی: در میدان جنگ، مردان دلیر و شجاع چه کم و چه زیاد، به دست حوادث و آسیب‌ها، جانشان را از دست می‌دهند و در خواب عمیق مرگ فرو می‌روند.

هوش مصنوعی: زنان اسیر، بی‌نظم و بی‌سر و سامان هستند و تاراج اموالشان باعث می‌شود که هم آنها و هم دیگران مورد ظلم و ستم قرار بگیرند.

هوش مصنوعی: در زیر پیراهن‌های بی‌سر، زیبایی چاک‌های آن‌ها به هم ریخته است و سرهای خون آلود به پاکی خود ادامه می‌دهند.

هوش مصنوعی: از تصادف ناصبی‌ها که پر از نفاق‌اند، به جدایی ناصرین می‌رسیم که کمتر مورد توجه قرار می‌گیرند.

هوش مصنوعی: او در هر ماجرایی با او صحبت کرد و بخشی از زندگی‌اش را برایش بازگو کرد.

هوش مصنوعی: بازی دوباره در آن ویرانه شروع شده و آنجا به مکانی برای عزاداری تبدیل شده است. شور و غوغایی تازه به پا شده است.

هوش مصنوعی: صبور از این دنیا دل بر کند و با آرامش، اما پیراهنش را در خون پوشیده است.

هوش مصنوعی: شهر نینوا به خاطر موسیقی و نواهایی که در آن طنین‌انداز است، به محلی برای ابراز غم تبدیل شده است. به راستی، تمام زمین‌ها به کربلا شباهت دارند و در آنجا درد و رنج مردم حس می‌شود.

هوش مصنوعی: زمانی که از این مصیبت صحبت کردی، انگار آتش را در دل خاکستر آدم‌ها روشن کردی.

هوش مصنوعی: تن مرد و زن را از صبر و تاب خالی کردی و دل انس و جان را به خاطر غم کباب زنده کردی.

هوش مصنوعی: بهتر است که قلم و دستت را بر روی کاغذ بکشی و اثر خود را به جا بگذاری، تا این‌که در کاری ایفای نقش کنی که به فراموشی سپرده شود.

هوش مصنوعی: ای خدا، فقط به خاطر لطف خودت نگاهی به من بیفکن و به من توجه کن.

هوش مصنوعی: این جمله به وضوح بیانگر وضعیت فردی است که در حالت سردرگمی و شرمندگی قرار دارد و به نوعی نشان می‌دهد که او با رقیه، دختر شاهی که مظلوم است، تعامل دارد. این تعامل می‌تواند به نوعی به توجه و همدلی فرد با وضعیتی که رقیه در آن قرار دارد، اشاره کند. در کل، به حس و حال عمیق و پیچیده‌ای اشاره دارد که در رابطه با رقیه و وضعیت او بوجود آمده است.

هوش مصنوعی: تا روز قیامت، این دل سیاه را به پدر برای عذرخواهی از گناهان خود می‌آورم.

هوش مصنوعی: اگر مرا از این وضعیت خطرناک نجات دهند قبل از آنکه قدرت من در خونم غرق شود.