هوش مصنوعی: ای حسین، ای شاه غم‌دیده و بی‌کس، وای بر تو و وای بر وضع ناگوار تو.

هوش مصنوعی: در مسیر تسلیم و رضا، غیر از تو کسی وجود ندارد که جانش را به خاطر وفاداری فدای دیگران کرده باشد.

هوش مصنوعی: در میان بازار محبت و وفاداری، جز تو کسی نیست که به دنبال این نعمت باشد و از درد و رنج عشق بی‌خبر باشد.

هوش مصنوعی: در دریای نابودی غرق شده‌ام و از شدت عطش در بیابان مشکلات رنج می‌برم.

هوش مصنوعی: سر از بدن جدا شده و به عالم جاودان رفته، وای بر من!

هوش مصنوعی: بسیاری از زنان صف به صف ایستاده‌اند و به خاطر تو آماده شده‌اند، در حالی که تو به تنهایی در مقابل آن‌ها قرار گرفته‌ای.

هوش مصنوعی: شان و مقام تو را کاهش دادند و از پایین آوردن تو، خود را محترم و باعزت ساختند.

هوش مصنوعی: خسرو بزرگ و بی‌نظیر، بی‌یار و همراه، در اندوه و افسوس است.

هوش مصنوعی: من از ظلم و ستم به شدت آسیب دیده‌ام و در دل درد و غم فرو رفته‌ام. در این حال، تشنه‌ام و غم وجودم را فراگرفته است.

هوش مصنوعی: من دچار فریب هستم و ارزش تو را درک نکردند؛ پرچم جنگ تو را برافراشتند.

هوش مصنوعی: نخل تو را از ریشه کندند و ستم‌گران بر جسم تو حمله کردند.

هوش مصنوعی: یوسف زیبا و محبوبی که در دلم دارم، آه و فریاد، من از داغ عشق او به حالت ناخوشی و اندوهی عمیق افتاده‌ام.

هوش مصنوعی: بلبل با صدای دلنشینش می‌خواند و من از این حال غمگینم، طوطی با حرف‌های شیرینی که می‌زند نیز به این حال اضافه می‌کند.

هوش مصنوعی: افرادی که به تو ظلم و جفا می‌کنند، تمام آنچه را که درباره بی‌احترامی و ستم آموخته‌اند، برای تو به کار می‌برند.

هوش مصنوعی: از آتش خشم و غضبی که ایجاد کردند، خیمه و محل سکونت تو را سوزاندند.

هوش مصنوعی: ای علمدار بزرگ تو، وای بر لشکر و یاران تو!

هوش مصنوعی: کجاست مادر دلسوز تو؟ و کجاست پدر وفادار تو؟

هوش مصنوعی: وقتی تو آگاهی و خرد کافی داری، پس چه کسی جز تو می‌تواند برای غم و درد آماده باشد؟

هوش مصنوعی: کیست که همه وجودش را به داروی درمان سپرده، اما دلش را به کسی مانند تو اهداء کرده باشد؟

هوش مصنوعی: پادشاه فرشتگان، وای بر ما، در دریاهای خون بی‌گناهی غرق شده‌ایم، وای بر ما.

هوش مصنوعی: سرم به زیر خاک خواهد رفت و من از دنیا می‌روم، ای وای، در دل خاک آرام خواهم گرفت، ای وای.

هوش مصنوعی: تو با نیت جدل و ایجاد مشکل، چهره‌ی ما را با نشان غم و اندوه پوشاندی.

هوش مصنوعی: خاک به خون بدن آمیختی، یعنی تو خاک و زمین را با خون بدن ما در هم آمیختی. خاک سیاه را بر سر ما ریختی، یعنی تو بر ما اندوه و مصیبت زیادی آوردی، مانند خاک سیاه که بر سر ناله‌گران می‌ریزد.

هوش مصنوعی: بدون تو، در این دنیا چه کار می‌توانم بکنم؟ آه و ناله، چون نمی‌توانم صبر کنم و تحمل این فراق را ندارم.

هوش مصنوعی: من با غم و درد زندگی می‌کنم، و اگر تو نباشی، این زندگی برایم بسیار سخت و ناگوار خواهد بود.

هوش مصنوعی: از این پس، به خاطر زیبایی و رحمت پروردگار، با نیکی و خداپسندی زندگی می‌کنم و از هر چه که در اختیارم باشد، به نیازمندان کمک می‌کنم.

هوش مصنوعی: در غم او به عزاداری می‌پردازم، مانند روزی که به پاکی و صفا مشغول باشم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که از غمم کم نشده، وای بر من که همچنان بنده خودم محسوب می‌شوم. وای بر حال من!

هوش مصنوعی: عذاب وجدان و پشیمانی شدید من را در بر گرفته است. افسوس که حتی نام گناهم نیز فراموش نمی‌شود و مدام در ذهنم مرور می‌شود.