هوش مصنوعی: تو همچون یاری هستی که غم‌های مرا می‌زداید، و اگر هم غم‌هایم زیاد باشد، با وجود تو باز هم شادابم.

هوش مصنوعی: ای گلستان اهل حقیقت، بیدار باش که زیبایی‌های تو همراه با درد و رنج است.

هوش مصنوعی: اگر در جام من شراب شیرین و خوشمزه‌ای باشد، خوشحالم، اما اگر آن لب‌ها زهرمار باشند، از آن دوری می‌کنم.

هوش مصنوعی: من به خاطر آن دهان که شیرینی کوثر را به من وعده می‌دهد، به چیزی جز این خوشی فکر نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: من از نوشیدن آبی گوارا با این لب‌ها شرم دارم و از زیبایی این چهره در بهشت احساس ننگ می‌کنم.

هوش مصنوعی: زیبایی لبان او به گردن مرجان و یاقوت می‌ماند و این زیبایی، باعث حس حسرت دل می‌شود که مثل نارنگی و نار، شیرین و دلپذیر است.

هوش مصنوعی: توانایی‌های ذاتی و طبیعی آن فرد با لحن شیرین و جذابش، مانند شهدی خوشمزه و دلپذیر است که شیرینی و لطافت خاصی دارد.

هوش مصنوعی: اگر به نعمت‌های بهشت ایمان نداری، من آن را دیده‌ام؛ حالا که اینجا جمع دوستان است و جشن و شادی برپاست.

هوش مصنوعی: از آرامش و نعمت‌ها در نعمت و رفاه است و از زیبایی‌ها و زیبایی‌های بهار در بهار پیداست.

هوش مصنوعی: زیبایی و خوشی‌هایی که از خوبان می‌بینیم، در واقع ناکامی‌های ما هستند که از سرنوشتمان ناشی می‌شود.