هوش مصنوعی: به خاطر دوری‌ام، صبح روشن به شب تار تبدیل شده است. لب‌های من در حال شکایت هستند و چشم‌هایم پر از اشک است.

هوش مصنوعی: هر شب تا صبح، به یاد تو، ستاره‌ها را می‌شمارم و این کار به گونه‌ای ما را به هم مرتبط می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی نسیم صبحگاهی به موی درهم‌ریخته‌ات می‌پیچد، من به شدت از دوری‌ات دچار اضطراب و بی‌قراری هستم.

هوش مصنوعی: شبانی که در تاریکی شب سرگردان است، در کنار دلی بیمار و آتشین مانند بیداری پرشور در وجودش احساس می‌کند.

هوش مصنوعی: من را از دیدگان خود دور نکن که دل من آتشین و پراز درد و رنج است.

هوش مصنوعی: اشک‌هایم همچون آب روی هامون روان شده و ناله‌ام به آسمان می‌رسد.

هوش مصنوعی: چهره‌ی من شرمگین است و دل من مانند برگ‌های پاییزی غمگین است. تو ای باران بهاری، بر من ببار تا زندگی‌ام را تازه کنی.

هوش مصنوعی: از چشمانم اشک‌های سرخ فراوانی ریختم و حالا دامان و جیب‌هایم پر از گل‌های زیبا و رنگین است.

هوش مصنوعی: از این آب، کشتی‌ام به خاطر دوری‌ام در آتش می‌افتد. اگر کار به گریه کردن برسد، چه فایده‌ای خواهد داشت؟

هوش مصنوعی: نگو با دل خود که راز او کجاست، زیرا هیچ‌کس به رازهای محبوب آگاه نیست.