هوش مصنوعی: ای دوست، از تو چه پنهان بماند که من به کویی افتادم که دل من به عشق چهره زیبایی گرفتار شد.

هوش مصنوعی: عشق و زیبایی تو دل مرا می‌برد، تو رازها و لطافت‌ها را بروز می‌دهی. زیبایی‌ات به مانند گل و قامتت مثل سرو است، اما دلتنگی‌ات همچون سنگ است و موهایت به مانند زنجیری است که مرا به خود می‌بندد.

هوش مصنوعی: گلی با طعمی شیرین و زیبا مانند سرو و صنوبر، حرکاتی قوی و محکم دارد که می‌تواند سنگ را بشکند و موهای پرچین و تابدار را به نمایش بگذارد.

هوش مصنوعی: گل لاله، مانند دختری زیبا، در حال ناز و بازی است. مجسمه‌ای که در عالم باده‌نوشی خیال‌پردازی می‌کند و دلربایی می‌کند. اندامش به قدری زیباست که گویی لبهایی خاص و نادر دارد.

هوش مصنوعی: به او می‌گویم که با وجود تمام کوچکی و ظرافتش، به نظر می‌رسد که در میان دو طرف قرار دارد. جالب اینجاست که حتی به اندازه یک مو هم به واقعیت نزدیک نشده است.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر آرزوی بودن با مویی زیبا به شدت غمگین و مایوس شده است. از شدت عشق چهره‌ام به خاک افتاده و همه چیزم در آتش محبت او گم شده است.

هوش مصنوعی: سوزن و رشته را از مو و مژه بساز و جمع کن تا شاید بتوانی به کمک این دو زخم مرا ترمیم کنی.

هوش مصنوعی: اگر کجای دلم نشسته باشد، چه بر ستمی بر این چشمان گریان، آن سرو زیبا هیچ‌گاه نشیند، مگر بر لب جوی آب.

هوش مصنوعی: اگر عمر تو در راه عشق سپری شود، نگران زندگی جاویدان نباش. تو که جان خود را به معشوق داده‌ای، پس دیگر برای چه غصه می‌خوری؟